- 14 Mart 2016
- 4
- 7
- 34
- Konu Sahibi zeynepserkan89
- #1
Herkese merhaba bu konuyu benim gibi olan herkese umut olmak için açtım bu satırları siz çocuk sahibi olmayı bekleyenler için yazıyorum. Umarım benim hikayemi okursunuz ve ufacıkta olsa umut olabilirim sizlere. Biraz uzun olacak ama okuyun siz yine de. Benim çocuk sahibi olma sürecim şöyleydi ;
2014 yılında 24 yaşında evlendim. Eşimle yaş farkımız var 9 yaş kadar. O tabi ki hemen baba olmayı istedi. Fakat ben hem evlilik hem şehir değiştirme hem yeni düzen hem iş ve okul hayatı derken hep erken olduğunu düşündüm.
Ben zamanla evliliğe alıştım borçlar ödendi okulumu bitirdim ikimizin de işi vardı şükür ve bende yaklaşık evlendikten 2 sene sonra çocuk istedim. Tabi benim ergenlikten beri süregelen bir adet düzensizliğim vardı bunun için bir sürü farklı doktora gittim fakat bana adet söktürücü verip evlenince düzene girer demekten başka bir şey yapmadılar. bunun çocuk sahibi olamayacağıma etkisi olacağını sonra öğrenecektim…. Düzensizliğimi de bildiğimden sgk hastanesine gidip genel bir muayene oldum. Baya korkmuştum yalnız. Tabi bana testler yapıldı rahme bakıldı falan bir engel yok dendi. Ve ben sevindim biz korunmayı bıraktık ve 4 ay bu şekilde geçti. Benim içime bir kurt düştü rahat değildim sonrasında özel bir hastaneye gittim durumu anlattım. o da muayene etti ve acı gerçekle karşılaştım. Polikistik over dım. Ve zor çocuk sahibi olacaktım. Dünya başıma yıkıldı diyebilirim. Daha sonra toparlanıp umut edip başladık tedavilere. Önce çatlatma iğnesi ile. Sanırım iki kere falan denedik. Olmayınca rahim filmi istendi ( ne kötü bir şeydi o çıktığımda ağlamıştım ) temiz sorunsuz çıktı şükür Fakat sonuç alamadık çatlatma iğnesinden. Sonra farklı doktor arayışına girdik ve iyi bir doktor bulduk. Ona da dosyalar ile gittiğimizde o da başta çatlatma iğnesi denedi olmadı sonra iki kere aşılama başarısızlığı yaşadım. Tabi burada yazıldığı kadar basit değil bu süreç yıkıldık yıprandık öyle böyle değil. Sonra bize gidin bi 6 ay uğramayın dedi doktor. Hem rahatlayın hem tüp bebek için bir karar verin sonra görüşelim. Tabi o geçen 6 ayda da gebelik kendiliğinden oluşmadı. Sonra biz tüp bebeğe geçmeye karar verdik. Çok zor bir süreçti hazır olmam gerekirdi ve öyleydim. Çok umutluydum yaşım gençti ve olmaz değildi. Tüm umutlarımı heyecanımı kendimi toplayıp tekrar doktordaydım işte. Yumurta toplama işlemi için hazırlıklar yapıldı bir torba ilaç iğne ( o günleri yaşayan bilir hiç anlatmayayım ) kullandım. Ameliyat günü geldi çattı şükür 17 tane yumurta toplandı bunlardan 12 tanesi dondurulmaya elverişliydi ve donduruldu. Tabi hemen transfer beklerken bir ay beklemem gerekti çünkü yumurta sayısı çoktu yapılamazdı transfer. Bekledik sabırla. İlk transfer günü geldi heyecan korku endişe hepsi bir aradaydı çok umutluyduk rahim süper yumurta süper olmaması için bir neden yoktu. ( vardı tabiki Allah ol dediğinde olacaktı ) transfer edildi bir torba ilaç ile evin yolunu tuttum dinlendim hareketlerime dikkat ettim ve o çok zor 10 günü geçirdik. Test günü geldi sonuç 0,000 bişey bol sıfırlı yani. Yıkıldık eşim ve ben. Dünyamız yıkıldı. Tabi o an yok benim çocuğum olmayacak diyorsunuz ağlıyorsunuz bi daha yapmayacağım diyorsunuz ama kendinizi toplayıp ayağa kalkıyorsunuz birşekilde ve o istek umut yeniden yeşeriyor. Transfer sonrası o ağrılı adet döneminden o şişkinliklerden psikolojiden vs bahsetmiyorum burda çünkü amacım umut vermek benim oldu sizinde olur demek. Ve gel zaman git zaman ikinci transferde negatif oldu. Ve biz yine yıkıldık. Sonrasında doktor neden böyle diye bir takım testler istedi işte kromozom testi ve benim rahmimin içine bakıp kanatmak gibi ( bilimsel adını şuan hatırlamıyorum anestezi ile rahme bakılıyor bir sorun varmı diye ve fotoğraf çekilip örnek alınıyor ). Çok şükür kromozom ve rahmimde temizdi. Geriye Allahın ol demesi kalmıştı bir tek görünen oydu. Birkaç ay sonra ben yine kendimi topladım ve üçüncü transfer için hazırdım bu sefer iki embriyo olacaktı bu seferki umudum buydu biri tutar diyorduk ve şansımız çok yüksekti. Ve bilin bakalım ne oldu. Koca bir negatif. Perişandık artık. Ne diyeceğimizi ne düşüneceğimizi bilemiyorduk. Yıkıldık tekrar. Ve tekrar ayağa kalktık. Doktor değiştirmeye karar verdik ve işinin iyisi bir uzman bulduk şükür. Ve yepyeni umutlarla yola başladık daha az ilaçla daha az kontrolle daha az stresle. 4. Transferim yapıldı. Çift embriyo. Ve biliyor musunuz bu sefer hissettim. Oradaydılar. 10 gün bu sefer kolay geçti. Ve test sonucumu korkuyla bekleyip bakamazken öncekilerde bunda bakma gereği bile duymadım hastaneden telefon bekledim. ( tabi hastane çok gecikince bakmak zorunda kaldım ama olsun emindim sanki ) ve sonuç karşımdaydı 3 yılın sonucu. Bu kadar beklemenin yıpranmanın ağlamanın ameliyatların iğnelerin ilaçların hepsinin bittiği sonuç 93 çok şükür Allahım ol demişti ve olmuştu. Hemen doktorumu aradım iki gün sonra bir test daha istedi oda 203 tü. Hala benimleydiler sıkı sıkı tutunmuşlardı. 10 gün sonraya ilk randevumdu. Ve iki kese göründü. Çok şükür. Binlerce şükür. Şimdi farklı bir serüven başladı hamilelik İnanın o pozitifi gördüğünüzde yaşadığınız tüm olumsuzluklar bitiyor. Mutluluktan ağlıyorsunuz. İşte benim serüvenim böyle. İstedim ki sizinle paylaşayım umut olayım. Olmaz demeyin oluyor diyeyim. Bol sabır doğru doktor bol dua ile oluyor. Son olarak Tek bir doktor adı vereceğim tavsiye de ederim Birgül Sarıkamış beni hayallerime ulaştıran. Umarım sizinde hayalleriniz gerçekleşir.
2014 yılında 24 yaşında evlendim. Eşimle yaş farkımız var 9 yaş kadar. O tabi ki hemen baba olmayı istedi. Fakat ben hem evlilik hem şehir değiştirme hem yeni düzen hem iş ve okul hayatı derken hep erken olduğunu düşündüm.
Ben zamanla evliliğe alıştım borçlar ödendi okulumu bitirdim ikimizin de işi vardı şükür ve bende yaklaşık evlendikten 2 sene sonra çocuk istedim. Tabi benim ergenlikten beri süregelen bir adet düzensizliğim vardı bunun için bir sürü farklı doktora gittim fakat bana adet söktürücü verip evlenince düzene girer demekten başka bir şey yapmadılar. bunun çocuk sahibi olamayacağıma etkisi olacağını sonra öğrenecektim…. Düzensizliğimi de bildiğimden sgk hastanesine gidip genel bir muayene oldum. Baya korkmuştum yalnız. Tabi bana testler yapıldı rahme bakıldı falan bir engel yok dendi. Ve ben sevindim biz korunmayı bıraktık ve 4 ay bu şekilde geçti. Benim içime bir kurt düştü rahat değildim sonrasında özel bir hastaneye gittim durumu anlattım. o da muayene etti ve acı gerçekle karşılaştım. Polikistik over dım. Ve zor çocuk sahibi olacaktım. Dünya başıma yıkıldı diyebilirim. Daha sonra toparlanıp umut edip başladık tedavilere. Önce çatlatma iğnesi ile. Sanırım iki kere falan denedik. Olmayınca rahim filmi istendi ( ne kötü bir şeydi o çıktığımda ağlamıştım ) temiz sorunsuz çıktı şükür Fakat sonuç alamadık çatlatma iğnesinden. Sonra farklı doktor arayışına girdik ve iyi bir doktor bulduk. Ona da dosyalar ile gittiğimizde o da başta çatlatma iğnesi denedi olmadı sonra iki kere aşılama başarısızlığı yaşadım. Tabi burada yazıldığı kadar basit değil bu süreç yıkıldık yıprandık öyle böyle değil. Sonra bize gidin bi 6 ay uğramayın dedi doktor. Hem rahatlayın hem tüp bebek için bir karar verin sonra görüşelim. Tabi o geçen 6 ayda da gebelik kendiliğinden oluşmadı. Sonra biz tüp bebeğe geçmeye karar verdik. Çok zor bir süreçti hazır olmam gerekirdi ve öyleydim. Çok umutluydum yaşım gençti ve olmaz değildi. Tüm umutlarımı heyecanımı kendimi toplayıp tekrar doktordaydım işte. Yumurta toplama işlemi için hazırlıklar yapıldı bir torba ilaç iğne ( o günleri yaşayan bilir hiç anlatmayayım ) kullandım. Ameliyat günü geldi çattı şükür 17 tane yumurta toplandı bunlardan 12 tanesi dondurulmaya elverişliydi ve donduruldu. Tabi hemen transfer beklerken bir ay beklemem gerekti çünkü yumurta sayısı çoktu yapılamazdı transfer. Bekledik sabırla. İlk transfer günü geldi heyecan korku endişe hepsi bir aradaydı çok umutluyduk rahim süper yumurta süper olmaması için bir neden yoktu. ( vardı tabiki Allah ol dediğinde olacaktı ) transfer edildi bir torba ilaç ile evin yolunu tuttum dinlendim hareketlerime dikkat ettim ve o çok zor 10 günü geçirdik. Test günü geldi sonuç 0,000 bişey bol sıfırlı yani. Yıkıldık eşim ve ben. Dünyamız yıkıldı. Tabi o an yok benim çocuğum olmayacak diyorsunuz ağlıyorsunuz bi daha yapmayacağım diyorsunuz ama kendinizi toplayıp ayağa kalkıyorsunuz birşekilde ve o istek umut yeniden yeşeriyor. Transfer sonrası o ağrılı adet döneminden o şişkinliklerden psikolojiden vs bahsetmiyorum burda çünkü amacım umut vermek benim oldu sizinde olur demek. Ve gel zaman git zaman ikinci transferde negatif oldu. Ve biz yine yıkıldık. Sonrasında doktor neden böyle diye bir takım testler istedi işte kromozom testi ve benim rahmimin içine bakıp kanatmak gibi ( bilimsel adını şuan hatırlamıyorum anestezi ile rahme bakılıyor bir sorun varmı diye ve fotoğraf çekilip örnek alınıyor ). Çok şükür kromozom ve rahmimde temizdi. Geriye Allahın ol demesi kalmıştı bir tek görünen oydu. Birkaç ay sonra ben yine kendimi topladım ve üçüncü transfer için hazırdım bu sefer iki embriyo olacaktı bu seferki umudum buydu biri tutar diyorduk ve şansımız çok yüksekti. Ve bilin bakalım ne oldu. Koca bir negatif. Perişandık artık. Ne diyeceğimizi ne düşüneceğimizi bilemiyorduk. Yıkıldık tekrar. Ve tekrar ayağa kalktık. Doktor değiştirmeye karar verdik ve işinin iyisi bir uzman bulduk şükür. Ve yepyeni umutlarla yola başladık daha az ilaçla daha az kontrolle daha az stresle. 4. Transferim yapıldı. Çift embriyo. Ve biliyor musunuz bu sefer hissettim. Oradaydılar. 10 gün bu sefer kolay geçti. Ve test sonucumu korkuyla bekleyip bakamazken öncekilerde bunda bakma gereği bile duymadım hastaneden telefon bekledim. ( tabi hastane çok gecikince bakmak zorunda kaldım ama olsun emindim sanki ) ve sonuç karşımdaydı 3 yılın sonucu. Bu kadar beklemenin yıpranmanın ağlamanın ameliyatların iğnelerin ilaçların hepsinin bittiği sonuç 93 çok şükür Allahım ol demişti ve olmuştu. Hemen doktorumu aradım iki gün sonra bir test daha istedi oda 203 tü. Hala benimleydiler sıkı sıkı tutunmuşlardı. 10 gün sonraya ilk randevumdu. Ve iki kese göründü. Çok şükür. Binlerce şükür. Şimdi farklı bir serüven başladı hamilelik İnanın o pozitifi gördüğünüzde yaşadığınız tüm olumsuzluklar bitiyor. Mutluluktan ağlıyorsunuz. İşte benim serüvenim böyle. İstedim ki sizinle paylaşayım umut olayım. Olmaz demeyin oluyor diyeyim. Bol sabır doğru doktor bol dua ile oluyor. Son olarak Tek bir doktor adı vereceğim tavsiye de ederim Birgül Sarıkamış beni hayallerime ulaştıran. Umarım sizinde hayalleriniz gerçekleşir.
sağol canım
