- 15 Ocak 2010
- 158
- 47
- Konu Sahibi krizantem42
- #1
merhaba arkadaşlar... bu benim ilk mesajım... sizlerin samimiyetine inanarak kimseyle paylaşmadığım sorunlarımı burda anlatmaya karar verdim...
yaklaşık 1,5 yıllık evliyim... hemen hemen her evlilikte olduğu gibi bizde de güzel başlamıştı... derlerdi insanlar evlenince değişir şaşırır kalırsın diye inanmazdım "neden değişsin ki çok doğal samimi davranıyo" derdim... bilmiyorum belki ben de değiştim... ilk tanıştığımız gibi davranmıyorum belki... evet en önemli sıkıntım eşimdeki değişiklikler... hem de bu kadar kısa zamanda... cicim ayı gibi bir sürecimiz olmadı bizim... ilk aylar sürekli kavga ve tartışmayla geçti... bu sürede bana karşı ne kadar kaba kırıcı olabileceğine şahit oldum... ve hiçbirşey eskisi (yani ilk tanışmadaki gibi) olmuyor bir türlü...cinsel hayatımız bana göre çok renksiz ve monoton...yeni doğum yaptığım için bayadır yok zaten... zaten eşimin de cinsel ilişki harici bana yaklaştığı olmamıştır hiç... "aşkım, canım" gibi sözleri en son balayında duymuştum sanırım... bunun üzerine bir de 1,5 ay önce bir bebeğimiz oldu ve çalışmaya ara vermek durumunda kaldım... bu benim psikolojimi daha da altüst etti... şu an bir çıkmazdayım anlayacağınız... çocuğum için bazı şeylere katlanmak istiyorum ama bir yandan da çok mutsuzum... bana karşı inanılmaz ilgisiz ama çocuğuna ve evine karşı sorumlu Allahtan... ayrıca benim yanımda başka bayanlara çok rahat bakabilecek kadar da cesur...
sormak istediğim şu... çocuk için mutsuzluklara katlanmak ne kadar doğru? yani oğlum hissetmiyor mudur annesinin mutsuzluğunu? fisfisfis
yaklaşık 1,5 yıllık evliyim... hemen hemen her evlilikte olduğu gibi bizde de güzel başlamıştı... derlerdi insanlar evlenince değişir şaşırır kalırsın diye inanmazdım "neden değişsin ki çok doğal samimi davranıyo" derdim... bilmiyorum belki ben de değiştim... ilk tanıştığımız gibi davranmıyorum belki... evet en önemli sıkıntım eşimdeki değişiklikler... hem de bu kadar kısa zamanda... cicim ayı gibi bir sürecimiz olmadı bizim... ilk aylar sürekli kavga ve tartışmayla geçti... bu sürede bana karşı ne kadar kaba kırıcı olabileceğine şahit oldum... ve hiçbirşey eskisi (yani ilk tanışmadaki gibi) olmuyor bir türlü...cinsel hayatımız bana göre çok renksiz ve monoton...yeni doğum yaptığım için bayadır yok zaten... zaten eşimin de cinsel ilişki harici bana yaklaştığı olmamıştır hiç... "aşkım, canım" gibi sözleri en son balayında duymuştum sanırım... bunun üzerine bir de 1,5 ay önce bir bebeğimiz oldu ve çalışmaya ara vermek durumunda kaldım... bu benim psikolojimi daha da altüst etti... şu an bir çıkmazdayım anlayacağınız... çocuğum için bazı şeylere katlanmak istiyorum ama bir yandan da çok mutsuzum... bana karşı inanılmaz ilgisiz ama çocuğuna ve evine karşı sorumlu Allahtan... ayrıca benim yanımda başka bayanlara çok rahat bakabilecek kadar da cesur...
sormak istediğim şu... çocuk için mutsuzluklara katlanmak ne kadar doğru? yani oğlum hissetmiyor mudur annesinin mutsuzluğunu? fisfisfis
Son düzenleyen: Moderatör:
