- 21 Mart 2021
- 176
- 92
- 31
- Konu Sahibi Maria Brown
- #1
Selamlar. Hemen konuya gireceğim. 28 yaşındayım. Yaklaşık 3 yıl süren bir işsizlik döneminden sonra 90 puan alıp atandım. Atanmadan önce Bi atansam her şey yoluna girecek diye düşünüyordım. Ama maalesef her şey daha da beter oldu.
İş yerinde çok mutsuzum. Doğru düzgün arkadaşım yok. Evde de yalnız yaşıyorum. İş yerine gelmek beni boğuyor. Bana yetecek fena olmayan bir maaşım var ama tek başına iseniz para size ne verebilir ki is arkadaşlarımın çoğu yaşıtım değil. Aslına bakarsanız konu yaş da değil ben ne kadar iyi olsam sıcakkanlı konuşkan da olsam onlar soğuklar. Yani oldukça burnu havada tipler. Zaten ben gelene kadar herkes gruplaşmış. Ben konuşmadan kimsenin benimle konuştuğu yok. Bir tane muhabbet ettiğim biri var o da tüm gün çocuğundan bahsediyor. Benim sorunlarımı pek umursadığını sanmıyorum. Bekarlar da işte anlattığım gibi. Oturup bir muhabbet açayım diyorum tıkanıyor hemen. Dediğim gibi pek dışa dönük insanlar değiller kendi arkadaşlarından başka kimseyi aralarına kabul etmiyorlar.
Bambaşka bir şehirdeyim ailem arkadaşlarım çok uzakta. Bir Allahın kulu yok yani kafa dengi diyebileceğim. Erkek arkadaşım zaten yok. Belki sorun bende ben uzak kaldım diyorum yakınlaşmaya çalışıyorum insanlara olmuyor. Çok üstlerine düşmeyim diyorum yine olmuyor. Ben normalde oldukça arkadaş canlısı sosyal bir insan idim. Şu an yapayalnız hissediyorum kendimi. Biliyorum bunun bir çözümü yok gibi alışmak lazım ama derdimi anlatmak istedim sadece
İş yerinde çok mutsuzum. Doğru düzgün arkadaşım yok. Evde de yalnız yaşıyorum. İş yerine gelmek beni boğuyor. Bana yetecek fena olmayan bir maaşım var ama tek başına iseniz para size ne verebilir ki is arkadaşlarımın çoğu yaşıtım değil. Aslına bakarsanız konu yaş da değil ben ne kadar iyi olsam sıcakkanlı konuşkan da olsam onlar soğuklar. Yani oldukça burnu havada tipler. Zaten ben gelene kadar herkes gruplaşmış. Ben konuşmadan kimsenin benimle konuştuğu yok. Bir tane muhabbet ettiğim biri var o da tüm gün çocuğundan bahsediyor. Benim sorunlarımı pek umursadığını sanmıyorum. Bekarlar da işte anlattığım gibi. Oturup bir muhabbet açayım diyorum tıkanıyor hemen. Dediğim gibi pek dışa dönük insanlar değiller kendi arkadaşlarından başka kimseyi aralarına kabul etmiyorlar.
Bambaşka bir şehirdeyim ailem arkadaşlarım çok uzakta. Bir Allahın kulu yok yani kafa dengi diyebileceğim. Erkek arkadaşım zaten yok. Belki sorun bende ben uzak kaldım diyorum yakınlaşmaya çalışıyorum insanlara olmuyor. Çok üstlerine düşmeyim diyorum yine olmuyor. Ben normalde oldukça arkadaş canlısı sosyal bir insan idim. Şu an yapayalnız hissediyorum kendimi. Biliyorum bunun bir çözümü yok gibi alışmak lazım ama derdimi anlatmak istedim sadece
bir de birkaç kere denedim acaba ben selam vermesem onlar verecek mi ben konuşmasam konuşacaklar mı diye yok ama. Onlar 5 yıldır falan burda en yeni kadın çalışan benim.
