- 24 Eylül 2013
- 3.112
- 947
- 34
Yıllardır hep düşündüğüm ve çare bulamadığım bi konu bu..Son 10 yıldır neredeyse akraba bağlarımız hiç kalmadı.Görünürde belli bi sebep olmasada insanlar birbirinden öyle uzaklaştıki,bayram düğün olmasa zor görürüz birbirimizi.Hatta ona bile ayıp olmasın diye geliyor insanlar.Laf vurmalar, kalp kırmalar,haince sözler.Kimsenin kimseye eyvallahı yok artık.Düşünüyorum bi benimmi ailem böyle diye..
Babam sosyal bi insandır yardımsever paylaşımcı biri aslında ama fazlasıyla otoriter yanında konuşamadığım biri.hatta misafirler varsa hiç konuşamadığım..zaman zaman azarlandığım bir çocuklukla beraber o kadar alıştımki susmaya...şimdi yaş 25.ve kimseyle doğru dürüst bi alakamız yok.İletişime geçip konuşup derdini dökebileceğin insanlar yok denecek kadar az.
Bazıları gerçekten çekemeyen,kıskanç,dalga geçen hain akrabalar olabiliyor.doğru dürüst bi kuzenim bile yok.Hep fedakarlık yapan taraf ben..kendinden ödün veren taraf ben.2 dk.da hiç olmayacak lafları alttan alan içime atan yine ben..doğum gününde süpriz yapıp kutladığım yaşıt olan tek kuzenimin doğum günümü hatırlamaması gibi...birçok birikmiş sebep var.koskoca ailede birbirini gerçekten seven amca dayı hala en fazla 2-3 tane.
Benim ailemse burda yazamayacağım kadar uzun sebeplerden zaten kopuk..yani deyim yerindeyse hasta olsan zor bela soracak minnet edecek abi ve abla figürleri.Çocukluktan asla kardeşçe değil düşman gibi yetiştirilmiş,bu sebeple zaman zaman herkesin birbirine küs olduğu kendi ailem..bense en küçükleriyim ve durum her yönden içler acısı.Kendi aramızda telefonla görüşme yok.mecburi anlarda mecburi muhabbetler dönüyor yani.İyi anlarımız çok az.onlar bile teselli bana ama kırık bi kalple kardeşin olsa bile insan dayanmıyor artık...mesela ablama okulla ilgili bi durumumu anlatıyorum yada sohbet etmeye çalışıyorum.
''sana 1 saat zaman ayırdım diyor..''oysaki öncesinde ben onunla ilgili konuları gayet iyi niyetle dinleyip destek oluyorum.Cevabım;''Ne yani sen banamı zaman ayırıyorsun yoksa sohbetmi ediyoruz?Konuştuğununda minnetimi bu?Kaldıki annem benle hiç sohbet etmez etsede çok nadir.Bu şekilde iletişimimiz kopuk çocukluğumdan beri.Allah korusun annem babamdan zaman geçince hiçbir bağımız kalmayacak..
Tüm bunların bir sürü sebebi var.Şiddet hakaret kıskançlık daha niceleri..Evliliği bi kurtuluş olarak göremiyorum bu durumda.Çünkü zaten ailem adına fazlasıyla üzgünüm.Hemde hergün.Çabayla düzelmeyecek kadar büyük kırgınlıklar.Ve bunu başka kimseyle paylaşamam.kimseyi ortak edemem..Böyle bir aileden sonra başka bir hayata aileye ayak uyduramam gibi geliyor..
Gece gece biraz uzun yazdım;
Sizlere sorum şu;Size değer vermeyen insanlara karşı;nasıl bi iletişim yolu denersiniz...İnsanın eşi dostu akrabası...samimi bir kapısını çalanı olması ne kadar önemliymiş..Ben bu asosyallikle elimden gelen güler yüzü ilgiyi alakayı tanıdığım insanlara gösteriyorum.Ama öylesine sinmiş bi durum varki ne yaparsan yap,artık herkes kendine yaşıyor sanki...Senin çabansa saflık olarak görünüyor.
O iyi insanlar kaybolmuş gitmiş. . .
Babam sosyal bi insandır yardımsever paylaşımcı biri aslında ama fazlasıyla otoriter yanında konuşamadığım biri.hatta misafirler varsa hiç konuşamadığım..zaman zaman azarlandığım bir çocuklukla beraber o kadar alıştımki susmaya...şimdi yaş 25.ve kimseyle doğru dürüst bi alakamız yok.İletişime geçip konuşup derdini dökebileceğin insanlar yok denecek kadar az.
Bazıları gerçekten çekemeyen,kıskanç,dalga geçen hain akrabalar olabiliyor.doğru dürüst bi kuzenim bile yok.Hep fedakarlık yapan taraf ben..kendinden ödün veren taraf ben.2 dk.da hiç olmayacak lafları alttan alan içime atan yine ben..doğum gününde süpriz yapıp kutladığım yaşıt olan tek kuzenimin doğum günümü hatırlamaması gibi...birçok birikmiş sebep var.koskoca ailede birbirini gerçekten seven amca dayı hala en fazla 2-3 tane.
Benim ailemse burda yazamayacağım kadar uzun sebeplerden zaten kopuk..yani deyim yerindeyse hasta olsan zor bela soracak minnet edecek abi ve abla figürleri.Çocukluktan asla kardeşçe değil düşman gibi yetiştirilmiş,bu sebeple zaman zaman herkesin birbirine küs olduğu kendi ailem..bense en küçükleriyim ve durum her yönden içler acısı.Kendi aramızda telefonla görüşme yok.mecburi anlarda mecburi muhabbetler dönüyor yani.İyi anlarımız çok az.onlar bile teselli bana ama kırık bi kalple kardeşin olsa bile insan dayanmıyor artık...mesela ablama okulla ilgili bi durumumu anlatıyorum yada sohbet etmeye çalışıyorum.
''sana 1 saat zaman ayırdım diyor..''oysaki öncesinde ben onunla ilgili konuları gayet iyi niyetle dinleyip destek oluyorum.Cevabım;''Ne yani sen banamı zaman ayırıyorsun yoksa sohbetmi ediyoruz?Konuştuğununda minnetimi bu?Kaldıki annem benle hiç sohbet etmez etsede çok nadir.Bu şekilde iletişimimiz kopuk çocukluğumdan beri.Allah korusun annem babamdan zaman geçince hiçbir bağımız kalmayacak..
Tüm bunların bir sürü sebebi var.Şiddet hakaret kıskançlık daha niceleri..Evliliği bi kurtuluş olarak göremiyorum bu durumda.Çünkü zaten ailem adına fazlasıyla üzgünüm.Hemde hergün.Çabayla düzelmeyecek kadar büyük kırgınlıklar.Ve bunu başka kimseyle paylaşamam.kimseyi ortak edemem..Böyle bir aileden sonra başka bir hayata aileye ayak uyduramam gibi geliyor..
Gece gece biraz uzun yazdım;
Sizlere sorum şu;Size değer vermeyen insanlara karşı;nasıl bi iletişim yolu denersiniz...İnsanın eşi dostu akrabası...samimi bir kapısını çalanı olması ne kadar önemliymiş..Ben bu asosyallikle elimden gelen güler yüzü ilgiyi alakayı tanıdığım insanlara gösteriyorum.Ama öylesine sinmiş bi durum varki ne yaparsan yap,artık herkes kendine yaşıyor sanki...Senin çabansa saflık olarak görünüyor.
O iyi insanlar kaybolmuş gitmiş. . .
