Arkadaslar uzun yıllardır calışıyorum. Hamileliğime kadar zamanı etkin kullanabilen, kendine zaman ayırabilen ve en önemlisi kendine güvenen biriydim. Hamilelik süreci de güzel geçti. Hormonlarım ve sigarayı bırakmam cildim/ saçlarım için müthiş bir etkiydi. Sağlıklı besleniyordum. Ama doğumdan sonra herşey tersine döndü. uykusuz günler, yapış yapış saçlar, sönmüş/ yıpranmış bir cilt. En kötüsü kambur bir sırt. bebeğim 16 aylık ve 16 aydır böyleydim. Annem sürekli dik yürü, saçlarını kes, eşim de saçlarını kes demesi, hayatımda kendimle ilgili cesaretlendirici durumları ertelediğimin farkına vardım. Bu durum beni çok mutsuz ediyordu, bir çok konuda çözüm üretemiyordum. Eşim ile tartışmalarımız başlamıştı, kızıyordum içten içe herşeye, hayata. Çok mutsuzdum, çok yoruluyordum, bana göre herkes keyfine bakıyordu ezilen yıpranan sadece bendim. Uzun zamandır alışverişte yapmamıştım.
Birgün sabahın köründe, bebeğimi anneme bıraktıktan sonra, bir kozmetik mağazısının önünden geçtim. Kızlar dükkanı açmış ortalığı topluyorlar ve afişlerinden gördüğüm gibi büyük bir indirime hazırlık yapıyorlardı. İçeri girdim, sohbet ettik ve bir tane rimel satın aldım. Bir hanım daha vardı. 50 yaşlarında. Markete uğramış, ordan da bu mağazaya. Baktım dudaklarında kıpkırmızı bir ruj. Sabah 09:00 gibi. Dışarı çıkarken rujunu ihmal etmeyenlerden. Bana ne oluyor dedim.
saçlarıma, cildime baktım. İşyerine gidiyorum, paçoz gibi. Kendime olan saygımı ne çabuk yitirdim ben? O günün akşamı, yıpranan bütün elbiselerimi ayırdım. Ertesi gün, biraz daha erken uyandım ve güzelce makyajımı yaptım. 2 haftadır böyle devam ediyorum. Güzel bir koku, temiz yüz, hafif bir makyaj. Harika hissetmeye başladım kendimi. Bu bir başlangıç :)
