- 26 Ekim 2008
- 6.173
- 57
Herşey kağanıma 23 haftalık hamileyken başladı, o zamana kadar olan tüm şikayetlerime doktorum normal, hamilelikte olabilir diyordu,
O gün garip bir hisle wc ye gittiğimde bir miktar su geldiğini gördüm, korkmuştum, hemen eşime anlattım ve acile gittik,doktoru aradılar, apar topar kadın doğum doktoru geldi, acilde kan ve idrar tahlilleri yapldı, ultrasona alındım, arkasından doktor muayeneye aldı, ve bana ömrüm oldukça unutamayacağım o sözleri söyledi,
“rahim çok yumuşamış, doğum gerçekleşirse bebek yaşayamaz henüz çok küçük…”
Tabi ben bu sözleri duyunca daha muayene masasında ağlamaya başladım, eşimi çağırdı ve durumu anlattı,
“ durum devam ederse bebeği kaybedebiliriz” dedi…
Tüm dünyam başıma yıkıldı, gözüm karardı fenalaşmışım… dr bir yandan bana bundan sonra yapmam gereken şeyleri sayıyordu,
“Tam yatak istirahati, wc harici yataktan kalkmayacaksın, oturmayacaksın, belin hep yatağa paralel olacak… vs..”
Düşük önleyiciler, antibiyotikler yazmış, eve gidene kadar ağladım, evin önüne geldiğimizde arabada eşimle sarıldık, “Bebeğimi kaybediyorum… nolur ölmesin diye bağıra bağıra ağlamıştım, bir saate yakın durduk arabanın içinde, o konuşamıyordu…”
İlk defa bebeğimi kaybetme korkusunu bu kadar şiddetli hissetmiştim, gözlerimin önünde doğum denen olay ilerliyor ve ben öylece izliyordum,
Hemen annemi aradık durumu anlattık, akşam otobüsü ile yola çıktı ve sabah evime geldi, işte o gün benim 38. Haftanın bitimine kadar sürecek olan korku ve stres dolu, doğuruyor muyum, erken mi doğacak, ciğerleri gelişti mi,şu an doğsa yaşar mı?? Sorularımı sorma zamanım gelmişti
15 hafta boyunca yatağımdan hiç kalkmadan yattım, bir sağa bir sola dönerek, kah tv izleyerek , kah kk ya bakarak, kasılmalar, ağrılar, ağlamalar, korkularla dolu 15 hafta…
Her gece onu ne kadar çok sevdiğimi oğlum için tuttuğum günlüğe yazdım ve Rabbime onu benden almaması için yalvardım…
Çok zordu çok, Allah yatalak kalanların yardımcısı olsun inş., bebeğimin kıyafetlerini çok özendiğim halde çıkıp gönlümce seçip alamadım, hatta oğlumu kaybetmek korkusu ile doğum kapıya dayanana kadar ona hiç bir şey aldırmadım, ya onu kaybedersem bu eşyalara bakıp bakıp kahrolurum diye
36. Haftadan sonra dr ciğerleri gelişti artık doğsada nefes alabilir dedi, ohh demişim.. Allah’ım sana şükürler olsun
Derken ultrasona aldı ve ne görelim boynuna kordon dolanmış, biri biterken öbürü başlıyordu, evet bende gördüm oğlumun boynunda eşarp gibi dolanmış bişeyler vardı, dr kaç kere dolandığı yada tam sarıp sarmadığı belli değil dedi,
“Bebeğin hareketlerini takip et, nst ye artık daha sık gireceksin bebek tehlikeye girerse hemen sezaryene alıcaz dedi”
Artık yatmaktan tüm kemiklerim çürük gibi ağrıyordu bunu çok net hatırlıyorum… Öyle böyle derken o iki haftada bebeğin hareketlerini çok sıkı takip ettik ve bol bol girdim nst ye,
Normal doğumu çok istememe rağmen, dr normal doğum ile kordon bebeğin boynunu sıkabilir, hem 4 ay yattın kıymetli bebek sezaryen yapalım seni risk almayalım dedi,
“tamam” dedim, “risk istemiyorum”
Tam 38. Haftamın bittiği gün sezaryene girecektim,
Bir gece öncesi hastaneye yatacaktım, herşeyim hazırdı, içime bir sıkıntı ve korku çöreklendi, babamı aradım helallik istedim, belki ameliyattan çıkamam dedim, adamıda üzmüşüm, ama hissettiğim tam olarak buydu
Duşumu aldım, saçımı kuruttum, fönledim, üstümü giyindim,hastane çantamı kapının kenarından aldık ve ben eşim annem akşam 9 gibi çıktık evden, benimle birlikte aynı gün sezaryen olacak bir bayan daha varmış fakat onun sancısı geldiği için öncesinde doğurmuş, yani odada tek olacaktım
Annem eşim ben odaya çıktık, geceliğimi giydim, son kez nst taktı hemşire, bebek iyiydi,son nst'yi kameraya çektik sabah 9buçukta sezaryene girecektim...
Annem o gece yanımda kalsın istedim ama izin vermediler,
Annem ve eşim gitti, ben hastanede tek kaldım, odada kimsede yoktu ve feci belim ağrımayabaşladı, saate baktığımda gece 11 civarıydı,
Ve sancılanmaya başladım, önce belime sonra aşağıya vuran ağrılar geliyordu yarım saatte 1, belimi tuta tuta acile indim, çok ağrım var dedim, hemşire geldi nst ye aldı tekrar, sancılanıyordum doğum başlamıştı,
Muhtemelen çok artmaz sabah sezaryene alıcaz zaten seni dedi gitti,:18:
Gece 2 civarıydı sanırım 15 dk da 1 e düştü, annemi aradım, uyuyamamışlar, sancılanıyorum dedim, onlar evde duramadı geldiler, annem yanımda kimse kalmıyor diye yukarı çıktı, resmen doğuruyordum, eşim dr u aradı buldu sancılar 6 dk da 1 e düşmüştü,:18:
Ama inanın kızlar, o sancıları annemin elini tutup gülümseyerek çektim, oğlum sağlıklıydı çünkü, ve haftasında geliyordu, ciğerleride gelişmişti, doğunca nefes alabilecekti, yaşayabilecekti…ben daha ne isterdim ki…. Mutluydum… şükürler olsun...demek ki doğum sancısı böyle birşeydi...
Sonra hemsire elinde bir serumla geldi, serumla sancıların arasını açtılar, sabah 9 da ameliyat için beni almaya geldiklerinde sancılar 15dk da 1 e gerilemişti, ve hazırlıkları yapmaya koyuldular, ameliyat önlüğümü giydim, sonda, lavman yapıldı,
Ama feci bulantım vardı ve sürekli öğürüyordum, tüm gece uyumadan boş mide ile sancı çektiğim için reflüm çok artmıştı boğazım yanıyordu…
Annemi öptüm sarıldım, eşimi öptüm, titriyordum, ameliyattan çok korkuyordum ve korkudan ellerim dizlerim titriyordu, beni sandalye ile ameliyathaneye götürürlerken annem bana hissettirmemeye çalışarak ağlıyordu
“Hadi görüşürüz” dedim, boğazıma düğümlendi kelimeler, arkamda bir hasta bakıcı elimde bir sonda poşeti üstümde bir ameliyat önlüğü tekerlekli sandalye ile ameliyathaneye götürülüyordum, gözlüğümü odada çıkarttıkları için pek bişey seçemiyordum
Ama ameliyathane hiçte sandığım gibi değilmiş
pop müzik çalıyordu ,hemşire şarkı söylüyordu, sezaryenime girecek olanlar kendi aralarında şakalasıyorlardı, arada benide güldürmeye çalışıyorlardı, bi görelim bakalım şu bebek nasılmış dedi birisi onu hatırlıyorum
Tabi ben hala korkuyorum falan… neyse, ameliyat masasına yatırdılar,ellerimi ayaklarımı bağladılar, tabi bu olunca ben dahada bi tedirgin olmuştum, önlüğü alıp üstüme ameliyat örtüsü serdiler, koluma tansiyon aleti ve serum bağladılar, genelmi spinalmi dedi dr, genel istedim, çünkü çok korkuyordum o an uyanık kalmaya dayanamıcam gibi geldi,
Derken koldan bir iğne yaptılar ve dr bana sorular sormaya başladı, kaç yaşındasın , kaç kilosun gibi şeylerdi, ağzımı ve burnumu kaplayacak şekilde bir maske yerleştirdiler, nane kokusu alıyordum,
“başım dönüyorrrrr dedim…” sonrasını hatırlamıyorum
Bir ara uyanır gibi olduğumda birisi nefes al diye suratıma vuruyordu… içim geçti...
Yeniden gözümü açtığımda farklı bir odadaydım, gözlüğüm yanımda olmadığı için net seçemiyordum, ama yanımda küvez gibi bişey vardı ve içinde bişey kıpırdıyordu…
“”” TANRIMMMMM OĞLUM !! “”"
Ben ayılmaya çalışırken hemşire oğlumu kucağına aldı, “ayy aynı şirin babaya benziyor annesi çoooook tatlıııııı, ama ağlıyor çok acıkmış buuu” dedi ve oğlumun küçücük kafasını bana yaslayıp emzirmeye çalıştı,
Ben ağlıyordum,boğazım acıyordu, bir yandanda alt kısımda bir yanma hissediyordum, derken başka bir hemşire kum torbasını dikişlerimin üstüne koydu
, ahh dedim bu neee, kum torbasıymış, bi yarım saat duracak sonra alıcaz dedi hemsire
Oğlumu göremedim, o sırada hemşirelerin nöbeti değişti başka hemşire geldi, ondan gözlüğümü getirmesini istedim, ama birazdan tam ayılınca seni odana alıcaz bekle dedi, oğlumu göremiyordum,
Kafamı oğlumun olduğu yere doğru çevirdim, sürekli tepiştiren bir mavilik görebildiğim tam olarak buydu
Sonra hadi bakalım seni odana alıyoruz dediler, bir sedye geldi, birisi geçebilrsin dedi, doğrulmaya çalıştığım zaman yanma hissi yaşayıp vazgeçiyordum, hemşire bunu şu an yapmazsan daha kötü olur dedi,bakıcılarında yardımı ile bir sedyeden diğerine kendim geçtim,odada annem ve eşim beni bekliyordu, beni odaya getirdiklerinde, eşime “onu gördünmü, oğlumuzu gördünmü o çok iyi ” dediğimi hatırlıyorum
Eşimde gülerek “ben onu sen ameliyattayken gördüm resmini bile çektim dedi, meğer önce oğlumu yıkayıp temizleyip ameliyathanenin kapısından eşimle anneme göstermişler
Ve yaklasık 1 dk sonra oğlum odaya geldi, ilk defa net olarak gördüm oğlumu, benim yavrum sağlıklıydı, nefes alıyordu, Allahım sana şükürler olsun dedim, annem yanıma getirdi, küçücük yanağını yanağıma dayadım, ufak ufak nefes alıp veriyordu oğlum…
İşte doğum hikayem böyle kızlar, biraz korkulu, biraz hüzünlü, bol ağlamalı bir hamilelik ve sonunda 11mayıs 2009 sabahı Rabbimin bahşettiği sonsuz bir mutluluk… Rabbim herkese nasip etsin inş. , şimdi oğlum bir buçuk yaşında ve ben ikinci oğluma hamileyim, iki buçuk ay sonra ikinci bebeğimi koklamayı hayal ediyorum…
Tabi bunlar benim gördüklerim sadece, birde doğumdan sonra bana anlatılanları aktarayım, sabah doğum saatine kadar aç karınla sancı çektiğim için reflüm artmıştı yazmıştım ya, doğum esnasında kusmuşum ve mide öz suyu ciğerlerime gitmiş, nefesim durmuş, sonra aletle açmışlar boğazımı ve nefes alamamışım, hatırladığım “nefes al” olayını eşime anlatınca o anlattı bunları, uyandığımda boğazımın acımasıda bundanmış…
Doktor ameliyattan sonra “eşiniz bizi çok korkuttu” deyip anlatmış bunları,
Şimdide tekrar aynını yaşamaktan korkuyorum, ama bir yandanda ikinci bebeğime kavuşacağım günü iple çekiyorum,
Ama inanın o küçücük yumurcağı kucağına almak her şeyi unutturuyor insana, yanağını yanağına dayadımı, ufacık ufacık nefes alıp verişini hissetimi her şey geçiveriyor… ve o minicik yaratığa sütünü vererek karnını doyurmak…
Rabbim isteyen herkese tattırsın inş. Çok başka şey evlat
O gün garip bir hisle wc ye gittiğimde bir miktar su geldiğini gördüm, korkmuştum, hemen eşime anlattım ve acile gittik,doktoru aradılar, apar topar kadın doğum doktoru geldi, acilde kan ve idrar tahlilleri yapldı, ultrasona alındım, arkasından doktor muayeneye aldı, ve bana ömrüm oldukça unutamayacağım o sözleri söyledi,
“rahim çok yumuşamış, doğum gerçekleşirse bebek yaşayamaz henüz çok küçük…”
Tabi ben bu sözleri duyunca daha muayene masasında ağlamaya başladım, eşimi çağırdı ve durumu anlattı,
“ durum devam ederse bebeği kaybedebiliriz” dedi…
Tüm dünyam başıma yıkıldı, gözüm karardı fenalaşmışım… dr bir yandan bana bundan sonra yapmam gereken şeyleri sayıyordu,
“Tam yatak istirahati, wc harici yataktan kalkmayacaksın, oturmayacaksın, belin hep yatağa paralel olacak… vs..”
Düşük önleyiciler, antibiyotikler yazmış, eve gidene kadar ağladım, evin önüne geldiğimizde arabada eşimle sarıldık, “Bebeğimi kaybediyorum… nolur ölmesin diye bağıra bağıra ağlamıştım, bir saate yakın durduk arabanın içinde, o konuşamıyordu…”
İlk defa bebeğimi kaybetme korkusunu bu kadar şiddetli hissetmiştim, gözlerimin önünde doğum denen olay ilerliyor ve ben öylece izliyordum,
Hemen annemi aradık durumu anlattık, akşam otobüsü ile yola çıktı ve sabah evime geldi, işte o gün benim 38. Haftanın bitimine kadar sürecek olan korku ve stres dolu, doğuruyor muyum, erken mi doğacak, ciğerleri gelişti mi,şu an doğsa yaşar mı?? Sorularımı sorma zamanım gelmişti
15 hafta boyunca yatağımdan hiç kalkmadan yattım, bir sağa bir sola dönerek, kah tv izleyerek , kah kk ya bakarak, kasılmalar, ağrılar, ağlamalar, korkularla dolu 15 hafta…
Her gece onu ne kadar çok sevdiğimi oğlum için tuttuğum günlüğe yazdım ve Rabbime onu benden almaması için yalvardım…
Çok zordu çok, Allah yatalak kalanların yardımcısı olsun inş., bebeğimin kıyafetlerini çok özendiğim halde çıkıp gönlümce seçip alamadım, hatta oğlumu kaybetmek korkusu ile doğum kapıya dayanana kadar ona hiç bir şey aldırmadım, ya onu kaybedersem bu eşyalara bakıp bakıp kahrolurum diye
36. Haftadan sonra dr ciğerleri gelişti artık doğsada nefes alabilir dedi, ohh demişim.. Allah’ım sana şükürler olsun
Derken ultrasona aldı ve ne görelim boynuna kordon dolanmış, biri biterken öbürü başlıyordu, evet bende gördüm oğlumun boynunda eşarp gibi dolanmış bişeyler vardı, dr kaç kere dolandığı yada tam sarıp sarmadığı belli değil dedi,
“Bebeğin hareketlerini takip et, nst ye artık daha sık gireceksin bebek tehlikeye girerse hemen sezaryene alıcaz dedi”
Artık yatmaktan tüm kemiklerim çürük gibi ağrıyordu bunu çok net hatırlıyorum… Öyle böyle derken o iki haftada bebeğin hareketlerini çok sıkı takip ettik ve bol bol girdim nst ye,
Normal doğumu çok istememe rağmen, dr normal doğum ile kordon bebeğin boynunu sıkabilir, hem 4 ay yattın kıymetli bebek sezaryen yapalım seni risk almayalım dedi,
“tamam” dedim, “risk istemiyorum”
Tam 38. Haftamın bittiği gün sezaryene girecektim,
Bir gece öncesi hastaneye yatacaktım, herşeyim hazırdı, içime bir sıkıntı ve korku çöreklendi, babamı aradım helallik istedim, belki ameliyattan çıkamam dedim, adamıda üzmüşüm, ama hissettiğim tam olarak buydu
Duşumu aldım, saçımı kuruttum, fönledim, üstümü giyindim,hastane çantamı kapının kenarından aldık ve ben eşim annem akşam 9 gibi çıktık evden, benimle birlikte aynı gün sezaryen olacak bir bayan daha varmış fakat onun sancısı geldiği için öncesinde doğurmuş, yani odada tek olacaktım
Annem eşim ben odaya çıktık, geceliğimi giydim, son kez nst taktı hemşire, bebek iyiydi,son nst'yi kameraya çektik sabah 9buçukta sezaryene girecektim...
Annem o gece yanımda kalsın istedim ama izin vermediler,
Annem ve eşim gitti, ben hastanede tek kaldım, odada kimsede yoktu ve feci belim ağrımayabaşladı, saate baktığımda gece 11 civarıydı,
Ve sancılanmaya başladım, önce belime sonra aşağıya vuran ağrılar geliyordu yarım saatte 1, belimi tuta tuta acile indim, çok ağrım var dedim, hemşire geldi nst ye aldı tekrar, sancılanıyordum doğum başlamıştı,
Muhtemelen çok artmaz sabah sezaryene alıcaz zaten seni dedi gitti,:18:
Gece 2 civarıydı sanırım 15 dk da 1 e düştü, annemi aradım, uyuyamamışlar, sancılanıyorum dedim, onlar evde duramadı geldiler, annem yanımda kimse kalmıyor diye yukarı çıktı, resmen doğuruyordum, eşim dr u aradı buldu sancılar 6 dk da 1 e düşmüştü,:18:
Ama inanın kızlar, o sancıları annemin elini tutup gülümseyerek çektim, oğlum sağlıklıydı çünkü, ve haftasında geliyordu, ciğerleride gelişmişti, doğunca nefes alabilecekti, yaşayabilecekti…ben daha ne isterdim ki…. Mutluydum… şükürler olsun...demek ki doğum sancısı böyle birşeydi...
Sonra hemsire elinde bir serumla geldi, serumla sancıların arasını açtılar, sabah 9 da ameliyat için beni almaya geldiklerinde sancılar 15dk da 1 e gerilemişti, ve hazırlıkları yapmaya koyuldular, ameliyat önlüğümü giydim, sonda, lavman yapıldı,
Ama feci bulantım vardı ve sürekli öğürüyordum, tüm gece uyumadan boş mide ile sancı çektiğim için reflüm çok artmıştı boğazım yanıyordu…
Annemi öptüm sarıldım, eşimi öptüm, titriyordum, ameliyattan çok korkuyordum ve korkudan ellerim dizlerim titriyordu, beni sandalye ile ameliyathaneye götürürlerken annem bana hissettirmemeye çalışarak ağlıyordu
“Hadi görüşürüz” dedim, boğazıma düğümlendi kelimeler, arkamda bir hasta bakıcı elimde bir sonda poşeti üstümde bir ameliyat önlüğü tekerlekli sandalye ile ameliyathaneye götürülüyordum, gözlüğümü odada çıkarttıkları için pek bişey seçemiyordum
Ama ameliyathane hiçte sandığım gibi değilmiş
pop müzik çalıyordu ,hemşire şarkı söylüyordu, sezaryenime girecek olanlar kendi aralarında şakalasıyorlardı, arada benide güldürmeye çalışıyorlardı, bi görelim bakalım şu bebek nasılmış dedi birisi onu hatırlıyorumTabi ben hala korkuyorum falan… neyse, ameliyat masasına yatırdılar,ellerimi ayaklarımı bağladılar, tabi bu olunca ben dahada bi tedirgin olmuştum, önlüğü alıp üstüme ameliyat örtüsü serdiler, koluma tansiyon aleti ve serum bağladılar, genelmi spinalmi dedi dr, genel istedim, çünkü çok korkuyordum o an uyanık kalmaya dayanamıcam gibi geldi,
Derken koldan bir iğne yaptılar ve dr bana sorular sormaya başladı, kaç yaşındasın , kaç kilosun gibi şeylerdi, ağzımı ve burnumu kaplayacak şekilde bir maske yerleştirdiler, nane kokusu alıyordum,
“başım dönüyorrrrr dedim…” sonrasını hatırlamıyorum
Bir ara uyanır gibi olduğumda birisi nefes al diye suratıma vuruyordu… içim geçti...
Yeniden gözümü açtığımda farklı bir odadaydım, gözlüğüm yanımda olmadığı için net seçemiyordum, ama yanımda küvez gibi bişey vardı ve içinde bişey kıpırdıyordu…
“”” TANRIMMMMM OĞLUM !! “”"
Ben ayılmaya çalışırken hemşire oğlumu kucağına aldı, “ayy aynı şirin babaya benziyor annesi çoooook tatlıııııı, ama ağlıyor çok acıkmış buuu” dedi ve oğlumun küçücük kafasını bana yaslayıp emzirmeye çalıştı,
Ben ağlıyordum,boğazım acıyordu, bir yandanda alt kısımda bir yanma hissediyordum, derken başka bir hemşire kum torbasını dikişlerimin üstüne koydu
, ahh dedim bu neee, kum torbasıymış, bi yarım saat duracak sonra alıcaz dedi hemsireOğlumu göremedim, o sırada hemşirelerin nöbeti değişti başka hemşire geldi, ondan gözlüğümü getirmesini istedim, ama birazdan tam ayılınca seni odana alıcaz bekle dedi, oğlumu göremiyordum,
Kafamı oğlumun olduğu yere doğru çevirdim, sürekli tepiştiren bir mavilik
görebildiğim tam olarak buyduSonra hadi bakalım seni odana alıyoruz dediler, bir sedye geldi, birisi geçebilrsin dedi, doğrulmaya çalıştığım zaman yanma hissi yaşayıp vazgeçiyordum, hemşire bunu şu an yapmazsan daha kötü olur dedi,bakıcılarında yardımı ile bir sedyeden diğerine kendim geçtim,odada annem ve eşim beni bekliyordu, beni odaya getirdiklerinde, eşime “onu gördünmü, oğlumuzu gördünmü o çok iyi ” dediğimi hatırlıyorum
Eşimde gülerek “ben onu sen ameliyattayken gördüm resmini bile çektim dedi, meğer önce oğlumu yıkayıp temizleyip ameliyathanenin kapısından eşimle anneme göstermişler
Ve yaklasık 1 dk sonra oğlum odaya geldi, ilk defa net olarak gördüm oğlumu, benim yavrum sağlıklıydı, nefes alıyordu, Allahım sana şükürler olsun dedim, annem yanıma getirdi, küçücük yanağını yanağıma dayadım, ufak ufak nefes alıp veriyordu oğlum…
İşte doğum hikayem böyle kızlar, biraz korkulu, biraz hüzünlü, bol ağlamalı bir hamilelik ve sonunda 11mayıs 2009 sabahı Rabbimin bahşettiği sonsuz bir mutluluk… Rabbim herkese nasip etsin inş. , şimdi oğlum bir buçuk yaşında ve ben ikinci oğluma hamileyim, iki buçuk ay sonra ikinci bebeğimi koklamayı hayal ediyorum…
Tabi bunlar benim gördüklerim sadece, birde doğumdan sonra bana anlatılanları aktarayım, sabah doğum saatine kadar aç karınla sancı çektiğim için reflüm artmıştı yazmıştım ya, doğum esnasında kusmuşum ve mide öz suyu ciğerlerime gitmiş, nefesim durmuş, sonra aletle açmışlar boğazımı ve nefes alamamışım, hatırladığım “nefes al” olayını eşime anlatınca o anlattı bunları, uyandığımda boğazımın acımasıda bundanmış…
Doktor ameliyattan sonra “eşiniz bizi çok korkuttu” deyip anlatmış bunları,
Şimdide tekrar aynını yaşamaktan korkuyorum, ama bir yandanda ikinci bebeğime kavuşacağım günü iple çekiyorum,
Ama inanın o küçücük yumurcağı kucağına almak her şeyi unutturuyor insana, yanağını yanağına dayadımı, ufacık ufacık nefes alıp verişini hissetimi her şey geçiveriyor… ve o minicik yaratığa sütünü vererek karnını doyurmak…
Rabbim isteyen herkese tattırsın inş. Çok başka şey evlat
Son düzenleme:
