Cinsiyetimden memnun değilim, lütfen yazdıklarımı okuyun. Ne yapmalıyım sizce?

Öncelikle Merhaba, umarım beni yargılamadan, bir abi veya abla gözüyle bu yazdıklarımı okuyup bana yardımcı olmaya çalışırsınız. Ben 17 yaşında lise son sınıfa giden, ana karnından erkek olarak doğan bir bireyim. fakat, kendimi bildim bileli kadın gibi hissediyorum. en basidinden ilkokul zamanlarımda, anaokulu zamanlarımda erkek arkadaşlarım hep hoşuma giderdi, onlarla sarılmak isterdim ama küçük olduğum için bunun sebebini bilmezdim ama o his hiç içimden gitmezdi. ortaokulda bu yüzden çok zorbalık gördüm, hareketlerim diğer erkeklere göre kadınsı olduğu için çok dışlandım, zorbalık gördüm, hakaret ettiler, şiddete uğradım ve defalarca sınıfım değişti. öyle böyle ortaokulu bitirip liseye geçtim ve artık kendimi tam anlamıyla tanımaya başladım yavaştan. sürekli okulda falan bir kız olduğumu hayal edip ilgi görmek istiyordum, ne bileyim diğer kızların giydiği gibi kombinler yapıp saç uzatmak istiyordum, annemin babamın beni güzel kızım diye sevmesini, ailede sevilen bir kız çocuğu olmak istiyordum. ama bunları kendime açıklayamıyordum. Kızlar bana hep narin, hassas varlıklar olarak gelmiştir ve kendimi onlardan hep ezik gördüğüm için onlara hep imrenerek bakmışımdır. bir sevgili çift gördüğümde içimi çekerek izlemişimdir çünkü hayatım boyunca böyle sevilip kabul edilmeyeceğimi biliyorum. Şuan 17 yaşındayım, artık iç sesim birşeylerin adını koyup gerekirse aileme açılıp bu sürece başlamam gerektiğini söylüyor ama cesaret edemiyorum, cesaret edemiyorum çünkü insanlar tarafından sapkın olarak görülüp fetişize edilmek, ortamlarına meze edilmek, cinsel ihtiyaçları için kullanılıp sonra ortaya atılmak, ailemden annemden babamdan olmak, dışlanıp ötekileştirilmek istemiyorum. yeterince bunları yaşadım ama trans olup yaşamak istemiyorum çünkü bunun geri dönüşü yok. Yıllardır kendimle, bedenimle, hayat şartlarımla barışık değilim. Bedenim hislerime göre fazla erkeksi, yüz yapım, kafam, ellerim vücudum da öyle. Ne yapmalıyım gerçekten bilmiyorum ama sürekli hep bir bekleyiş içerisindeyim. Neden diğer kızlar gibi güzel bir hayatım yok? neden kendimi sürekli kabul ettirmek zorundayım ve kendimle savaşıyorum? içimde yaşadıklarım, dışa vuramadıklarım o kadar fazla, o kadar doldum ki anlatamam. ne yapacağımı bilmiyorum. Bunalımdayım, kendimi sevmiyorum, hislerimle vücudumun uyuşmazlığını sevmiyorum, yalnız oluşumu, kimsenin beni anlamayışını sevmiyorum. içime kapandım. hiç arkadaşım yok, hiç sevenim yok, staja gidip eve geliyorum o kadar başka bir yere çıktığım, gittiğim yok. içim sürekli kıpır kıpır ama gençliğimin bu güzel zamanlarını yatağın içinde yorganı kafama çekip düşünerek, hayatı sorgulayarak geçiriyorum. ailemden zaten bu yaştan bıktım çünkü çok negatif, anlayışsız, paraya maddiyata çok önem veren insanlar. babam hakkında konuşmak dahi istemiyorum, allah razı olsun evet yediriyor içiriyor ama onun dışında birşey demiyorum allah'a havale ediyorum. her neyse, sizce ne yapmalıyım? bana lütfen yol gösterin. lütfen üşenmeyin, okuyun. teşekkürler

Kuzucum senin hayatın bu, nasıl mutluysan öyle yaşa, lütfen kendini yıpratma ve gerekirse bir psikologa git

Ben bu kafayı bı turlu anlamadım. Kardeşim hayatında boyunca bedenin zarar görecek ruhun zarar görecek. İnançlı bir insansan zaten buna sabretsen, sabrindan mukafatin olur.

Onun dışında dünyada yapilacak herşeyi yaptın bi bu konu kaldı herhalde çözemedin.

Git bı bilim adami ol. Bı doktor ol. Bı insanlığa faydan olsun.


Hayatı cinsel uzvundan ibaret görmek insanı küçük düşürücü

Destek almayı denedin mi iyi gelebilir, düşüncelerin değişebilir.

Bittimiacaba .!.:

Ben bu kafayı bı turlu anlamadım. Kardeşim hayatında boyunca bedenin zarar görecek ruhun zarar görecek. İnançlı bir insansan zaten buna sabretsen, sabrindan mukafatin olur.

Onun dışında dünyada yapilacak herşeyi yaptın bi bu konu kaldı herhalde çözemedin.

Git bı bilim adami ol. Bı doktor ol. Bı insanlığa faydan olsun.


Hayatı cinsel uzvundan ibaret görmek insanı küçük düşürücü

Genişletmek için tıkla...

Herkesin kendi tercihi ama ben sizin gibi düşünmüyorum tabiri caizse sizin demenizle sizin kafanızı anlamıyorum .. Herkes doktor bilim adamı olmak zorunda değil bence ne olursa olsun bi insan mutlu olmalı kendini nasıl mutlu vicdanlı masum hissediyorsa öyle olmalı … Ablacım sana gelince abin ablan varsa bence onlardan birinden destek alıp bi psikolog ile görüşüp ona göre hareket etmen şuan ki psikolojin bunları isteyebilir ama ilerde pişman olmanı istemem maalesef türküye şartlarını biliyorsun dışlanmanı asla istemem bence önce bi destek al ablam

Doktora gidin, destek alın. Ne gerekiyorsa yapın.