Çocuklarım Ve Başaramadığım Anneliğim

Siz kötü bir anne değilsiniz, kocanız sorumsuz bir koca ve baba! Ne işe yarıyor acaba, ne demek babalık görevini yerine getirmemek ve bütün sorumluluğu sizin üstünüze yıkmak.
Size yapmadığınız şeyleri daha doğrusu yapamadığınız şeyleri söylerken siz ona babalığını hatırlatın. Babalık eve ekmek getirmekten ibaret değil.
Kendiniz ve büyük oğlunuz için psikolojik destek almanız lazım. Önce kendinizle başlayın sonra oğlunuzla devam edin.
Ağlayan hırçın bebekler annenin psikolojisini alt üst ediyor, sonra da gergin anne gergin bebek bu kısır döngü oluyor. Sizin rahatlamaya ihtiyacınız var.
Allah kolaylık versin, eşinize de vicdan merhamet versin.
 
Ay sinirlendim eşine söyle ilerde bunları çocuklarıma anlatacağım babanız sen doğurdun sen ilgilen dedi diye.... bu arada büyük delikanlı kesinlikle pedagoga gitmeli online randevu alsan danışsan?? İmkanın var mı?
 
Sizin yardıma ihtiyacıniz var biraz dinlenmeye ..hem zihinsel hem bedensel yorgunluğunuz sizi psikolojik olarak etkilemiş ve duygularınızı yoğun yasamaniza neden oluyor.
Benim çocuğumun kardeşi daha doğmadı hamilelikten öncece inat bi cocuktu.her konuda maşallah var tek sorunu inatlik. Hem ben hem babası ilgiliyiz kurallarimiz Vs de var.
Ona rağmen o da su istese suraya koy ,yok ben oraya demedim diye aģlamasi Vs var (di) şu 1 haftadır daha iyi. Biraz da huyundan herseyi kafanızda kardeşi doğdu ihmal ettime yorup üzülmeyin. Herşeyi elinizden geldiğince yapiyormuşsunuz duşunuz bile 10 dk imiş.
Eşiniz yardım etmiyorsa aileden destek alın haftanın belli günleri . Zamanla zaten geçicek inşallah . Anne olmak hep iyisini de yapsan neden daha iyisini yapmadım diye vicdan yapmak zaten. Dünyanın en güzel ama en zor şeyi .
 
Sorması ayıp filan değil eşiniz ne halt yiyor bunlar olurken ve ne demeye var o insan. Hayır hiç kolay kolay söyleyeceğim bir şey değil de ayrılında hiç olmazsa onun stresi olmasın bari. Onun iki gömleğini eksik ütüler iki kap yemeği eksik olur.
Merak etmeyin anneliginiz kötü değil. Bozuk Psikolojinizin sebebi de çocuğunuzdan ziyade eş olacak adam
 
Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lütfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek çocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O çok zor dönemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrübeme güvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve göğsümde susuyor diğer türlü kesintisiz gece gündüz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halüsinasyonlar görmeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani günde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sütten kestim çünkü uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek üzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su içip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku süresi 7-8 saat. Gün içinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile çığlık çığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor çünkü aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline geçen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu dönemden önce bile bizden şikayetçiydi şimdi ne düşünüyorlardır diye içim içimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim büyük oğluma ona kardeşinden sonra çok yüklendim. Ses çıkaracak, gürültü yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım çıkıyordu. Anasınıfı için oğlumu yedirip, hazırlayıp götürmek tam bir felaketti çünkü bunları yapmam için bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tükenmek bilmeyen çığlık çığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye büyük oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Küçüğün bagrışları arasında ödev yapmaya calışırken bu sefer büyük oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla büyük oğlumda tik başladı sürekli gözlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa dönüştü. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla içmiyor. Ve bu her konuda böyle. Gece gundüz altını ıslatıyor ve bunu çoğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık çarşaf ve örtü mutlaka makinaya giriyor. Ve bütün bunları küçük oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan ötürü yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, ütü ve çocukların bakımı,ödevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip süpürmemissem ' cocukları iki günde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gün boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı için hızlıca girip çıkmam gerekiyor. Bütün bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkür ederim. artık depresyonun ötesine çıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Sürekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Küçük oglum pesimden gelmeden önce 1-2 dakika nefeslenmeye çalışıyorum. içimde bastırmaya çalıştığım büyük bir öfke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da çocuklarima yetememenin vicdan azabını çekiyorum. 2. Çocuğumdan önce kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum büyük oğlumla çok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.

Bu kadar kendimi gordugum hissettiklerimi ifade edilen bi yazi okumamistim cunku bende tam olarak boyleyim. Allah size sabir versin suan nasilsiniz bilemiyorum ama insallah tum bu sorunlari atlatmissinizdir
 
Bu kadar kendimi gordugum hissettiklerimi ifade edilen bi yazi okumamistim cunku bende tam olarak boyleyim. Allah size sabir versin suan nasilsiniz bilemiyorum ama insallah tum bu sorunlari atlatmissinizdir
Siz ne durumdasınız? Allah size de çok çok kolaylık ve sabır versin. Biz daha iyiyiz çok şükür en azından çocuklarım daha iyi. Küçük oģlum gün içinde kendi kendine ya da abisiyle oyalanmaya başladı. Artık evimin işlerini daha rahat yapabiliyorum. Büyük oğlumun altına kaçırmaları göz tiki bitti şükür ve psikolojisi daha iyi. Ama ben daha toparlayamadım. Mutsuzluk hissi hep benimle. Benim teşhisime göre artık nur topu gibi panik atağım ve ansiyetemde var gibi ama çocuklardan dolayı doktora gidip bunu teyit ettiremedim :) Şimdilik iyi olabilmek için kendi kendimi telkin etmeye devam ediyorum. Hakkımızda hayırlısı.
 
Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lütfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek çocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O çok zor dönemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrübeme güvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve göğsümde susuyor diğer türlü kesintisiz gece gündüz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halüsinasyonlar görmeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani günde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sütten kestim çünkü uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek üzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su içip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku süresi 7-8 saat. Gün içinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile çığlık çığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor çünkü aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline geçen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu dönemden önce bile bizden şikayetçiydi şimdi ne düşünüyorlardır diye içim içimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim büyük oğluma ona kardeşinden sonra çok yüklendim. Ses çıkaracak, gürültü yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım çıkıyordu. Anasınıfı için oğlumu yedirip, hazırlayıp götürmek tam bir felaketti çünkü bunları yapmam için bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tükenmek bilmeyen çığlık çığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye büyük oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Küçüğün bagrışları arasında ödev yapmaya calışırken bu sefer büyük oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla büyük oğlumda tik başladı sürekli gözlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa dönüştü. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla içmiyor. Ve bu her konuda böyle. Gece gundüz altını ıslatıyor ve bunu çoğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık çarşaf ve örtü mutlaka makinaya giriyor. Ve bütün bunları küçük oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan ötürü yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, ütü ve çocukların bakımı,ödevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip süpürmemissem ' cocukları iki günde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gün boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı için hızlıca girip çıkmam gerekiyor. Bütün bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkür ederim. artık depresyonun ötesine çıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Sürekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Küçük oglum pesimden gelmeden önce 1-2 dakika nefeslenmeye çalışıyorum. içimde bastırmaya çalıştığım büyük bir öfke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da çocuklarima yetememenin vicdan azabını çekiyorum. 2. Çocuğumdan önce kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum büyük oğlumla çok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.
Tipa tıp aynısını yaşıyorum kizim 5 kucuk 1 yaşında büyüğü ile cok guzel giderken bütün ilgi onda iken kardesininde olmasını cok istedi 3 yaşında küçüğüne hamileydim cok hareketliydi yerimd2n ziplatiyordu son zamanlarda esim artik abartma falan diyordu hatta ve doğduğu bunun 10.gününde bizim kiz kendini kucakta yüzü dışarı gelecek şekilde etrafı izlemek adına kendini gezdirdi bize yoksa asla yatmıyordu çit sesine uyanan bi bebek büyüğüne aman sessiz ol tv yi kıs izleme oyun oynarken ses çıkarma derken cocugu iyice paronaya yaptim altına kaçırmaya basladi geceleri her gece degil ama tuvalete yetişemiyorum diyordu her defasında kizdinmi diye soruyordu boyle seyler icin hic kızmam ama hep bi tepki bekliyordu benden küçüğü yürümeye basladi hicmi oturmaz hicmi normal olmaz masa üstlerinden alıyorum 5dk bir kızımı pandemi yüzünden anasınıfında vermedik sokagada çıkamıyor doğal olarak hep evde ama bir nebze olsun eşiniz yardim etmeli ben o bakmasa yemek bile yapamıyorum cok sukur sagliklilar elbet gececek anneler bazen herseye yetisemeyebiliyor
 
Çocuk büyütmek çok zor birde yanınızda veya yakınınızda büyükler yoksa daha zor
Keşke ilk çocuk daha büyük olsaymış birde gerekli sabırı olmayan bence 2 hiççççç doğurmamalı insan kendi kapasitesini bilmeli
Herkes doğur diye neye göre ?
Bana uygun mu?
Sabrım var mı?
Yeterince maddi olarak yeterli olacak miyim?
Uyku fedakarlığımdan ne kadar dayanıklılık göstere bilirim?
Baba dahil olacak mi, çocuk bakmaya?
Yoksa kıçını dönüp uyuyacak mi ben bütün günlerce uykusuz kalınca ?
Soru çok , çözümü yoksa , sonuç kalıcı depresyon , hayattan zevk almama, eşler aradı büyüyen kavga!
Size bol sabır diliyorum duygusal olarak sizi mutlu eden hobiler edinin
 
Küçük çocuğunuzun ağlama krizleri umarım psikolojiktir ama olmayabilir de hastaneye götürürseniz şu tesler yapılıyor
Tam kan sayımı, CRP (enfeksiyona bağlı sorunlar )
Tam idrar tahlili, idrar kültürü (İdrar yolu enfeksiyonu)
İskelet grafileri (olası kırıklar, sarsılmış bebek sendromu)
Batın USG (invajinasyon, ileus yani bağırsak sorunları)
Kan glukoz kalsiyum elektrolit düzeyleri (hipoglisemi, yani diyabet)
Beyin omurilik sıvısı incelenmesi (menenjit)
Spesifik metabolik testler (kalıtsal metabolik hastalıklar)
EKG (supraventriküler taşikardi yani kalple ilgili sorunlar)

Tabi ki Allah korusun ama eğer çok huzursuzsa belki bir ağrısı vardır bence göz ardı etmeyin..
Eğer sağlıklıysa da çok benzer şeyler yaşadım yaşıyorum bazen delirdim mi delirmedim mi acaba diye aynaya bakıyorum.. dişimizi sıkmaya devam
Bu günler geçecek elbet
 
Siz iyi bir annesiniz. Esiniz kotu bir baba ve kotu bir es. Ikinciyi sen istedin sen bakacaksin diye isin icinden cikiyormus. Bu da onun bahanesi, kaçış yolu olmus. Sirtinizdaki yuku almak yerine bir de onun yukunu tasiyorsunuz. Eve yardimci alsaniz arada bir temizlik utu falan icin. Cunku bunca seye tek basiniza yetismeniz zor. Esiniz de madem herseyi dort dortluk istiyorsa siz de yardimci istediginizi soyleyebilmelisiniz. Bazi seyleri eksik buldugunda da onun size dedigini siz ona soyleyin: "Sen istedin sen yap".
Buyuk oglunuzun bardak ornegindeki tavri ilgi, dikkart cekme istegi, sevginin ilginin kucuge kaymasindan dolayi onun da bu sekilde isteklerini yaptirarak kendince ilgi gordugunu dusunmesi olabilir.
Allah yardimciniz olsun. Tek basiniza cok zor. Eve en azindan ev isleri icin bir yardimci almazsaniz isiniz zor.
 
Konu bir yıllık
İnşallah herşey düzelmiş yerine oturmuştur şimdi
Bugün kadınlar kulübünde panik atak ile ilgili konulara bakayım derken konuma tekrar yazıldığını gördüm. Malesef daha kötüyüm. Çocukluğum, evliliğim ve çocuklarım. Bütün yaşadığım olumsuzluklar şuan panik atak, ansiyete, klostrofobi ve daha teşhis edemediğim birçok fobi ile bünyeme yerleşti. Son iki gündür bütün gün yataktayım. İç sıkıntısı, çarpıntı, baş dönmesi ve bulantı yüzünden ne eve ne çocuklara bakabiliyorum. Ve daha kaç gün böyle olurum bilmiyorum. Cocuklara eşim bakıyor yeme içme hep eşimde. Zamanında bunun yarısı kadar destek olsaydı böyle olmazdım. Ne zaman tükendim o zaman gösterdi kendisini ama ben benden geçtikten sonra ne fayda. Psikoloğa gittim ilaçlar ağır geldi. Kendi kendimede bu illetlerle baş edemiyorum.. Gündüz bir ölü akşam ruh gibiyim. Yaşamıyorum ama ölemiyorumda.
 
Bugün kadınlar kulübünde panik atak ile ilgili konulara bakayım derken konuma tekrar yazıldığını gördüm. Malesef daha kötüyüm. Çocukluğum, evliliğim ve çocuklarım. Bütün yaşadığım olumsuzluklar şuan panik atak, ansiyete, klostrofobi ve daha teşhis edemediğim birçok fobi ile bünyeme yerleşti. Son iki gündür bütün gün yataktayım. İç sıkıntısı, çarpıntı, baş dönmesi ve bulantı yüzünden ne eve ne çocuklara bakabiliyorum. Ve daha kaç gün böyle olurum bilmiyorum. Cocuklara eşim bakıyor yeme içme hep eşimde. Zamanında bunun yarısı kadar destek olsaydı böyle olmazdım. Ne zaman tükendim o zaman gösterdi kendisini ama ben benden geçtikten sonra ne fayda. Psikoloğa gittim ilaçlar ağır geldi. Kendi kendimede bu illetlerle baş edemiyorum.. Gündüz bir ölü akşam ruh gibiyim. Yaşamıyorum ama ölemiyorumda.
Gerçekten mi
Ne kadar üzüldüm anlatamam
Ne denir bilmiyorum ama lutfen kalkın o yataktan çıkın
Kan degerlerinize vs baktirdiniz mi
Allah'ım ya cidden çok üzüldüm lütfen iyi olun lütfen
 
Bugün kadınlar kulübünde panik atak ile ilgili konulara bakayım derken konuma tekrar yazıldığını gördüm. Malesef daha kötüyüm. Çocukluğum, evliliğim ve çocuklarım. Bütün yaşadığım olumsuzluklar şuan panik atak, ansiyete, klostrofobi ve daha teşhis edemediğim birçok fobi ile bünyeme yerleşti. Son iki gündür bütün gün yataktayım. İç sıkıntısı, çarpıntı, baş dönmesi ve bulantı yüzünden ne eve ne çocuklara bakabiliyorum. Ve daha kaç gün böyle olurum bilmiyorum. Cocuklara eşim bakıyor yeme içme hep eşimde. Zamanında bunun yarısı kadar destek olsaydı böyle olmazdım. Ne zaman tükendim o zaman gösterdi kendisini ama ben benden geçtikten sonra ne fayda. Psikoloğa gittim ilaçlar ağır geldi. Kendi kendimede bu illetlerle baş edemiyorum.. Gündüz bir ölü akşam ruh gibiyim. Yaşamıyorum ama ölemiyorumda.
Yapmayın çok üzüldüm. Yaşadığınız ağır bir depresyon gibi görünüyor. Eşiniz geç de olsa farkına varmış. Zamanla toparlarsınız olumsuz düşünmeyin. Ölümden başka her şeyin çaresi var. Bu süreçte ailenizden ya da bir yakınınızdan destek alabiliyor musunuz?
 
Gerçekten mi
Ne kadar üzüldüm anlatamam
Ne denir bilmiyorum ama lutfen kalkın o yataktan çıkın
Kan degerlerinize vs baktirdiniz mi
Allah'ım ya cidden çok üzüldüm lütfen iyi olun lütfen
Şuan köydeyiz. Çocuklar eve kapanmasın bahçede oynarlar dedik geldik o yüzden tahlil vs için gidemiyorum. Bir de koronadan korkuyorum. Şu kapanma süreci bi bitsin eşim de komple baktıralım diyor. Ben de şu iki gündür kalbimde de mi birşey var diye düşünür oldum. Çok ağır ataklar geçiriyorum tarifi yok. Allah kimseye vermesin. İyi niyetiniz için çok teşekkür ederim. Sabaha bıraksam yazamazdım. Şimdi biraz daha iyiyim.
Yapmayın çok üzüldüm. Yaşadığınız ağır bir depresyon gibi görünüyor. Eşiniz geç de olsa farkına varmış. Zamanla toparlarsınız olumsuz düşünmeyin. Ölümden başka her şeyin çaresi var. Bu süreçte ailenizden ya da bir yakınınızdan destek alabiliyor musunuz?
Malesef yasaklar yüzünden ailemden kimseden yardım isteyemiyorum. Aslında haberleri bile yok üzülmesinler diye söylemedim. Ama yanımızda iki kaynımda var. Onların bile çok faydası oldu çocuklarıma baktılar. Normalde depresyonla ilgili ataklarım oluyordu ama son iki gündür korkunç haldeyim. Sabah çocuklarıma şöyle bi baktım. Heralde dedim çocuklarımı görüp göreceğim son halleri bu. Büyüdüklerini göremem. Yorumunuz için teşekkür ederim bir gün iyi olursam burada paylaşırım.
 
Yaşadığınız durumu o kadar iyi hissettim ki içimde, ah guzel anne keşke bazen burada yorum yapmaktan daha fazlasi gelse elimizden diye düşünüyorum. Ben de anneyim, oğlum 2 yaşında, tek çocuk herşeyi beraber yapıyoruz, bazı zamanlar ben bile zor olabiliyor diyorsam sizi gerçekten iyi anlıyorum. Maalesef ki insanız ve tek başınıza yapabilecekleriniz bir kere bunyenize aykırı, sizin de dinlenmeye, nefes almaya, kişisel gereksinimlerinizi karşılamaya ihtiyacıniz var. Burada esinize çok ama çok büyük bir gorev düşüyor, size destek vermeli, cocuklarin bakımında, sakinleştirilmesinde aktof rol almalı. Bunu ciddi olarak konuşun, konuşmak yetmiyorsa bence mutlaka bir uzmanla beraber görüşun ki durumun farkına varsın. Benim kişisel tavsiyem büyük oğlunuzu kensinize çekin ve aranızda ki bağı kuvvetlendirmek icin ozel olarak çabalayın, beraber bebekle ilgilenmek, oyun haline getirmek gibi. Hayatıniza müzik dans gibi beraber enrjinizi atabileceğiniz aktiviteler katmayı deneyebilirsiniz. Bu dönemde apartmanlar özellikle zor olmaya başladı yaşamlar, ama yapacak bir şey yok, cocuklarımizın ruh sağlığı daha önemli. Meditasyon yapmayı deneyin, ilk başlarda zor ya da anlamsız gelebilir ya da zor ama bebeği uyuturken bile dinlendirici müzik açıp gözlerinizi kapatıp sakinleşmeye çalısabilir, kendinizi bir ormana ya da sahil kenarına gitmis gibi hayalleye bilirsiniz, ben de çok işe yaramıstı. Ve eğer mümkunse eve standart getirin, yapılan seylerin saat organizasyonu gibi. Çocukların çok hassas dönemleri, bu vakit oluşacak hasarlar ileride büyük problemlere dönüsebilir, tik vb seyler bizim fark edebildiklerimiz, cocuğun içinde yaşadıgı bambaşka seylerde olabilir ki hissettiginizi belirtmişsiniz mutsuzlugunu. Küçük bebek ise hem kendi huyu olabilir huzursuzluk bununla beraber ortamda ki huzursuzlukla kendini guvende , iyi, konforlu hissetmiyor olabilir yani siz iyi oldukca onlarda iyi olacak. Destek alma imkanınız varsa o da değerlendirilebilor yardımcı vs, ama mutlaka mutlaka uzman gorüsü alın.inşallah yakın zamanda düzene girer🙏🙏🙏
 
Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lütfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek çocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O çok zor dönemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrübeme güvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve göğsümde susuyor diğer türlü kesintisiz gece gündüz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halüsinasyonlar görmeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani günde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sütten kestim çünkü uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek üzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su içip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku süresi 7-8 saat. Gün içinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile çığlık çığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor çünkü aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline geçen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu dönemden önce bile bizden şikayetçiydi şimdi ne düşünüyorlardır diye içim içimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim büyük oğluma ona kardeşinden sonra çok yüklendim. Ses çıkaracak, gürültü yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım çıkıyordu. Anasınıfı için oğlumu yedirip, hazırlayıp götürmek tam bir felaketti çünkü bunları yapmam için bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tükenmek bilmeyen çığlık çığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye büyük oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Küçüğün bagrışları arasında ödev yapmaya calışırken bu sefer büyük oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla büyük oğlumda tik başladı sürekli gözlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa dönüştü. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla içmiyor. Ve bu her konuda böyle. Gece gundüz altını ıslatıyor ve bunu çoğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık çarşaf ve örtü mutlaka makinaya giriyor. Ve bütün bunları küçük oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan ötürü yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, ütü ve çocukların bakımı,ödevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip süpürmemissem ' cocukları iki günde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gün boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı için hızlıca girip çıkmam gerekiyor. Bütün bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkür ederim. artık depresyonun ötesine çıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Sürekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Küçük oglum pesimden gelmeden önce 1-2 dakika nefeslenmeye çalışıyorum. içimde bastırmaya çalıştığım büyük bir öfke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da çocuklarima yetememenin vicdan azabını çekiyorum. 2. Çocuğumdan önce kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum büyük oğlumla çok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.
Suç senin değil canım benim. Hödük kocanın hiçbir şeye yardımı olmadığı halde bir de sana yapamadıklarını hatırlatan o adamın suçu. Mükemmel olmak zorunda değilsin. O gün bütün işlerini yaomak zorunda değilsin. Biraz rahatla nefes all bu kapanma ile yeni kararlar all. Ev işlerini azalt cocuklarinla otur çocuk gibi oyun oyna . O kocan olacak adama da söyle kalksın yemek yapsın
 
Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lütfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek çocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O çok zor dönemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrübeme güvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve göğsümde susuyor diğer türlü kesintisiz gece gündüz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halüsinasyonlar görmeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani günde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sütten kestim çünkü uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek üzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su içip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku süresi 7-8 saat. Gün içinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile çığlık çığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor çünkü aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline geçen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu dönemden önce bile bizden şikayetçiydi şimdi ne düşünüyorlardır diye içim içimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim büyük oğluma ona kardeşinden sonra çok yüklendim. Ses çıkaracak, gürültü yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım çıkıyordu. Anasınıfı için oğlumu yedirip, hazırlayıp götürmek tam bir felaketti çünkü bunları yapmam için bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tükenmek bilmeyen çığlık çığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye büyük oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Küçüğün bagrışları arasında ödev yapmaya calışırken bu sefer büyük oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla büyük oğlumda tik başladı sürekli gözlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa dönüştü. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla içmiyor. Ve bu her konuda böyle. Gece gundüz altını ıslatıyor ve bunu çoğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık çarşaf ve örtü mutlaka makinaya giriyor. Ve bütün bunları küçük oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan ötürü yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, ütü ve çocukların bakımı,ödevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip süpürmemissem ' cocukları iki günde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gün boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı için hızlıca girip çıkmam gerekiyor. Bütün bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkür ederim. artık depresyonun ötesine çıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Sürekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Küçük oglum pesimden gelmeden önce 1-2 dakika nefeslenmeye çalışıyorum. içimde bastırmaya çalıştığım büyük bir öfke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da çocuklarima yetememenin vicdan azabını çekiyorum. 2. Çocuğumdan önce kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum büyük oğlumla çok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.
Buyuk oglunuzda takintilar baslamis.Bilerek yapiyor diyorsunuz ama bence degil.Keske bir cocuk psikiyatristine goturseniz.
 
X