Dedikodu yapıyorum :(

Gossip girl burda

Canim sakin olup içinden ona kadar saymayi dene... Ya da ortamı bir süre terk etmeyi dene...

Kendi problemlerini çözme kapasitesine sahip insanlar, sorunlarını olay dışındaki kimseye yansıtmazlar.

Aile bağlarımın dahi kopma sebebi hep bu sinirle dedikodu yapanlardı..

Açıkçası sizin bunu görüyor özeleştiri yapıyor olmanız da güzel. Hiç göremeyen de var.

Lütfen sorunları direk muhatabı ile konuşun boşaltın içinizi. Anneyi sevgiliye, kuzeni kardeşe, sevgiliyi kankaya kötülemek sadece size zarar verir unutmayın.

İnsanların iyiliğini düşünmeseniz bile o an biraz pragmatik olun kendi menfaatinizi düşünün yapmayın..

Bir arkadaşım var o da böyle. Ama onun sinirlenmesi için sadece 3-4 gün aramamamız falan yeterli. Bilmediğimizi sanıyor bu huyunu ama ciddi olarak güven kaybı yaşadım ona karşı. Eğer böyleyseniz kimse sizi ciddiye almaz, hem dedikodusunu yaptıklarınız hem de dinleyenler. Çünkü insan bir süre sonra şunu düşünüyor “ya bu gelip herkesi bana anlatıyor öyleyse beni de başkasına anlatır, en iyisi bu kişiden uzaklaşayım ya da bu kişinin yanında hareketlerime dikkat edeyim”

Hayatım rahatlıyosan bence sorun yok eğer sürekli senin önüne geliyorsa paylaştığın insanları sorgulaman gerek

Arkadasından konuştuğumuz insanlarla aramızda mükemmel bir negatif enerji bağı oluşuyor ve onların olumsuzluklarından da etkilenmeye başlıyoruz.

Her şeyin tersine döndüğü dönemlerin altından böyle şeyler çıkabilir.

Evet dedikodu tatlı şey ama, bu sebeple bile yapmamak lazım.

matildax .!.:

Aileme kızdıysam erkek arkadaşıma anlatıyorum

Genişletmek için tıkla...

Şunu asla yapmam mesela.
Eşimle sorunumu da herkese anlatmam
Eğer biriyle barışacak kıvamdaysam arkasından konuşmam
Ailenle paylaş kankanla paylaş ama herkese anlatmak sana zarar verir.

Git dağa anlat denize anlat ağaca anlat
Gir odana duvara anlat

Ama aileni sevgiline ,sevgilini ailene anlatma

Dedikodu yapacaksam eşime yaparım, o da zaten çok dinlemez, dinlediyse eğer yarım saate unutur. Ben de içimi boşaltmış olurum.

Sinirlendiğim başka insanlar olaylar hakkında bende anneme eşime anlatıyorum. Ama siz siz olun aileniz ve erkek arkadaşlarınızla yaşadığınız şeyleri birbirine aktarmayın. Siz aynı eve aynı yataga girince veya ailenizle bir yemekte unutuyorsunuz ama diğer taraf kızıma / eşime bunu dedi diye olayı hazmedemeyebiliyor. Kendimle gurur duyduğum tek şeydir bu özellikle eşimle sevgililik dönemimizde(10 yıl) aileme hiç bir şey aktarmadım. Hala etrafta bahsederken bir gün bile kırmadılar birbirlerini der annem.

matildax .!.:

Dertlerimi içimde tutamıyorum. Bir şeylere veya bir kişiye sinirlendiğimde o kişi hakkında başkasına (sevdiğim biriyle) konuşuyorum ve çok pişman oluyorum. Sonradan kafama dank ediyor. Aramız düzeliyor ama insanların o aramızdaki duyduğu mevzu sürekli dillerde oluyor, pişirilip pişirilip önüme geliyor. Bu yaptığım bariz dedikodu, kendime engel olamıyorum sanki konuştukça rahatlıyorum sinirim gidiyor gibi. Aileme kızdıysam erkek arkadaşıma anlatıyorum, erkek arkadaşıma kızdıysam ailemden birine veya sevdiğim bir arkadaşıma. Sonra ne gerek vardı diyorum, biliyorum ki ileride laf arasında bunlar hep önüme gelecek ve canım sıkılacak. Yada erkek arkadaşım ailesiyle ilgili bir sıkıntısı anlatıyor ve anlıyorum ki kendisini saf yerine koyuyorlar, haksızlığa gelemiyorum. Ağzımdan bir sürü şey çıkıyor. Hakaret asla değil ama "ne kadar safsın, bu yaptığını ben asla yapmam, izin vermem, ablan ne kadar da düşüncesiz bir insan" gibi cümleler kuruyorum. Karşılık olarak da "hiç anlayışlı değilsin, bu yüzden sana bir şeyimi anlatmak istemiyorum" diyor. Çünkü kim ailesine laf edilsin ister ki. Kendisi aksine kimsenin arkasından kötü bir şey asla demez, hep iyi tarafından bakar, bunu bunu yaptı ama eminim ki geçerli bir sebebi vardır, eminim böyle demek istememiştir üzgündür belki gibi düşünür. Bu dedikodu huyumdan nasıl kurtulabilirim, siz herkese her şeyinizi anlatır mısınız? Birine veya bir şeye sinirlendiğinizde ne yaparsınız, içinizde tutmak daha mı iyi?

Genişletmek için tıkla...

Bu dediğini yapmayan insan yoktur. Öfkelendiğimizde yanımızda kim varsa olayı durumu paylaşırız birçoğumuz. Yine de cümlelerime dikkat etmeye çalışırım olayı anlatırken

Amaaa ne ayıp şey o Ne ki

Böyle bir eltiye sahibim beni sana anlatır gelir seni bana anlatır dedikodu yapar sonra bütün konuştuklarını unutur senle iyi olmak ister böyle insanlardan nefret ediyorum bu dedikodunun üstünde iki yüzlülük"bence" böyle olmayın..

Çok yanlış. Yapmayın. Yani yapacaığnızı farkedince susun. Yöntemi yok. İradeli olun.

Yaş kaç? Gençsiniz galiba. Bunu hayatında yapmamış insan yoktur ama hatasını fark edip kendini değiştirmiş insan çoktur. Öncelikle az konuşma, dolu konuşma, empati kınularında kendinizi geliştirmenizi tavsiye ederim

Bu konuda o kadar sinsiyimdir ki. Ne iyi bir şey ne kötü bir şey kimseye anlatmam.
Eşimle sevgiliyken iş yerimde 25 yaş civarı kız ortamı sevgilisi olanlardan çiçek gelir her pazartesi herkes hafta sonu ne kadar mutlu olduğunu falan anlatır ben sesmi çıkarmazdım. Aynı insanlar her kavgalarını da anlatırlardı. Yani zaman geçti evlenenler oldu. Ben onların eşlerinin zamanında yaptığı gerizekalılıkları biliyorum şu an. Ne gereksiz. Hiç de saygı duyamıyorum eşlerine aldatma hikayesini bildiğim var yani.

Ben de bir zamanlar böyleydim,anlattığım şeyler dönüp dolaşıp yine benim ayağıma dolanırdı.Zaman geçtikçe insanları çok umursamamaya başladım.Çoğu insan sinirlenip,içinizde tutamayıp size dedikodu yaptıracak,hem kendinizi hem karşı tarafı negatif enerjiye boğacak kadar değerli değil.

matildax .!.:

Dertlerimi içimde tutamıyorum. Bir şeylere veya bir kişiye sinirlendiğimde o kişi hakkında başkasına (sevdiğim biriyle) konuşuyorum ve çok pişman oluyorum. Sonradan kafama dank ediyor. Aramız düzeliyor ama insanların o aramızdaki duyduğu mevzu sürekli dillerde oluyor, pişirilip pişirilip önüme geliyor. Bu yaptığım bariz dedikodu, kendime engel olamıyorum sanki konuştukça rahatlıyorum sinirim gidiyor gibi. Aileme kızdıysam erkek arkadaşıma anlatıyorum, erkek arkadaşıma kızdıysam ailemden birine veya sevdiğim bir arkadaşıma. Sonra ne gerek vardı diyorum, biliyorum ki ileride laf arasında bunlar hep önüme gelecek ve canım sıkılacak. Yada erkek arkadaşım ailesiyle ilgili bir sıkıntısı anlatıyor ve anlıyorum ki kendisini saf yerine koyuyorlar, haksızlığa gelemiyorum. Ağzımdan bir sürü şey çıkıyor. Hakaret asla değil ama "ne kadar safsın, bu yaptığını ben asla yapmam, izin vermem, ablan ne kadar da düşüncesiz bir insan" gibi cümleler kuruyorum. Karşılık olarak da "hiç anlayışlı değilsin, bu yüzden sana bir şeyimi anlatmak istemiyorum" diyor. Çünkü kim ailesine laf edilsin ister ki. Kendisi aksine kimsenin arkasından kötü bir şey asla demez, hep iyi tarafından bakar, bunu bunu yaptı ama eminim ki geçerli bir sebebi vardır, eminim böyle demek istememiştir üzgündür belki gibi düşünür. Bu dedikodu huyumdan nasıl kurtulabilirim, siz herkese her şeyinizi anlatır mısınız? Birine veya bir şeye sinirlendiğinizde ne yaparsınız, içinizde tutmak daha mı iyi?

Genişletmek için tıkla...

bunlar dedikodu değil, sen de dedikodu yapmıyorsun..

dedikodu çok daha profesyonel bir şey, yapanın gerçekten pişman olduğunu da görmedim bugüne kadar.. dedikodu bi beceri.. dedikodu yapan kime neyi anlattığını, nerede anlattığını, nasıl anlattığını bilir, nerede lafı nasıl çevireceğini bilir..

sen direk içindekileri boşaltıyorsun.. pervasızca konuşuyorsun.

o sebeple kendine, anlık öfkene hakim olabilirsen kafaya takacağın bi sıkıntın yok..

Etik olarak çok kötü birşey bunu zaten siz de biliyor ve özeleştiri yapıyorsunuz.
İnanıyorsanız işin bir de dini yönünü araştırın derim.
Belki bu şekilde durdurabilirsiniz kendinizi.