20 senelik okul hayatımda bu sorunu çözemedim. Bıçak kemiğe dayanmadıkça ders yapamıyorum. Hep özenmişimdir konsantre olabilen, kendini sıkmadan zamanında, azar azar çalışabilen insanlara. Ben hep son gün, son gece stres içinde alelacele ders çalışırım. Ders yapmadığım tüm diğer günlerde de aslında ders yapmamın gerektiğini bildiğim için duyduğum suçluluk ve rahatsızlık. Şu an bile böyle hissediyorum. Neyse ki 1.5 ay sonra mezun oluyorum da kurtuluyorum bu ebedi vicdan azabımdan. :)
Ama öğrencilik hayatım boyunca hep başarılı bir öğrenci oldum ve şu an master bitirmek üzereyim. Yani olmayınca olmuyor. Öyle gelmiş öyle gidiyor.