Çok travmatik bir doğum yaşamışsınız, bunun üzerine böyle hissetmeniz çok normal. Bu kesinlikle kötü bir insan ya da anne olduğunuz anlamına gelmiyor. Pek çok insan benzer şeyler yaşıyor. Ben de yakın zamanda doğum yaptım, doğumdan on gün kadar önce ebe ile buluştum tek tek bana normal doğumda olabilecek ihtimalleri anlattı. Oğlum iri ve koca kafalı bir bebekti, o yüzden doğumum zor geçti, tam doğacağı sırada kakasını yaptı, çok dikişim oldu falan ama ne olacağını az çok bildiğim için sizin kadar çok korku yaşamadım. Doğumdan sonra çok iyi hissediyordum hatta. Ne zamanki hastaneden çıktım, ilaç olmadan o dikişlerin acısı vurdu o zaman zorlanmaya başladım. Sonra ilk bir kaç gün sütüm az geldi, oğlum bir türlü doymadı devamlı ağladı. Hemşireler mama takviyesi yapın dediler, ben çevremin gazı ile mama vermedim, sarılık oldu yavrum. Öyle olunca da ben kötü bir anneyim ilk günden hasta ettim bebeğimi ben nasıl bakacağım diye ağlamalara başladım, çok kötü günlerdi.
Sonra bebeğim iki aylıkken bir gece ağladı diye kalktım yine. Gözlerini açtı, beni görünce ağlamayı bırakıp küçücük bir gülücük attı. İşte o an kabullendim ben çocuğumu tam anlamı ile. Benim onun için uğraştığımı, yanına gelince ona bakacağımı, güvende olduğunu öğrenmiş yavrum, öğrenmiş ki böyle gülüyor beni görünce susuyor düşüncesi kapladı beynimi. O düşünce ile ben bebeğimi kabullendim ve rahatladım. Bu arada fiziksel olarak da daha iyiydim, ağrılarım falan epey azalmıştı. Şimdi oğlum 3 aylık oldu, her geçen gün daha iyi hissediyorum kendimi.
Bu süreç herkes için farklı, bende 2.5 ay sürdü, kiminde 40 gün sürer, kiminde altı ay bir sene. Eğer bu hisler sana çok ağır geliyorsa profesyonel yardım almakta da utanılacak hiç bir şey yok, önce sen iyi olacaksın ki bebişin de iyi olsun.
. Peki sonra aranızdaki bağ nasıl oldu ya da olabildi mi
5 gün sürdü sancılarım. hastaneye gittiğimde nst sancılarım çıkmıyordu sancılarım var dediğimde bana inanmadılar 5 cm açıklıkla hastaneye gittim geldim en sonunda suyum patladı hala sancim cikmiyor neyse altima bir bez takildi dogum haneye goturuldum bebek kanala inmemis ay gelen alttan muane giden alttan muane sonra siyirma diye birsey yaptilar kadin elini bir cıkardı elleri kan çok korktum bir anda agrilarim asiri derecede artti erkekler geliyor bir suru stajer hepsi elini sokuyor bebek asagi insin diye neyse beni bir sure rahat biraktilar 4 saat sicak suyun bak kaynar kaynar akiyor altinda bekledim sonra bir ebe geldi yat nst bakacaz yatamadim. asiri kotuyum kadin bir anda bana bagirmaya basladi cocugu oldurecen sen kendine annemi diyorsun kocanin altina yatarken bizemi sordunda doguruyorsun. bana epidural takin diye yalvardim. epidural sanciyi gonderiyormusda sanci cekmezmisim vermedi inadina yapmadilar. cocugu strese sokuyormusum hangi kafayla cocuk yapmaya kalkmisim normal dogum b3nim neyime falan. yanima kimseyi koymadilar sonra ben ayaga firladim yalvardim nolur yardim edin diye hepsi karsima gecip benimle alay etti. daha sonra bebek dogum kanalina inmedigi icin oksijensiz kalmis stresten kalbi yavaslamis sezeryana alin diye aglamaya basladim. yok illa almiyorlar benim bagrislarim baska anneleri etkiliyormus falan ciglik atiyorum ya yardim edin diye sonra pretisyen hekim demesinmi bunuda birakin burda cocuguyla ölsün. agliyorum falan en sonunda sezeryana alin diye bagirdim zorla sezeryana girdim bana anesesi vermiyorlar basimda iki stajer gulusuyor nolur yardim edin diye kizlara yalvardim sonra uyandim bebek yanimda suratina bakmak istemedim o bana laf sayan kadin hocayla geldi iste obozite bu kiz dedi hocada azarladi sen obozite gormemissin kizin ödemi var . cocuguma baktikca ben bunun icinmi bu kadar ugrastim dedim anne oldugumu hissetmedim sanki baskasinin cocuguymusta ben baskasinin cocuguna bakiyormusum gibi aradan 1 yil gecti hala anne oldugumu hissetmiyorum. banyoda soguk suyla yikaniyorum sicak olunca o gun aklima geliyor doktor fobim basladi hastaneye gidemiyorum yani sizi cok net anliyorum umarim yardimci olabilmisimdir 
