En büyük fobim: Erkek arkadaşımın ailesi !

Hayırlı günler diliyorum herkese. Arkadaşlar son birkaç gündür acayip canım sıkkın. Erkek arkadaşımla 3 yıldır birlikteyiz ve maşallah çok güzel anlaşıyoruz ve çok da seviyoruz birbirimizi. (Yaş soracaklara itafen; ben 23, erkek arkadaşım 24 yaşında) Aynı memleketliyiz ve memleketimize 3-4 saat uzaklıkta aynı üniversitede son sınıfımızı okuyoruz. Ailelerimizle tanışalı 2 sene oldu ancak öyle fazlaca bir araya gelmedik. Ve sorun şu ki; o benim aileme çok alıştı ve çok seviyor bense onun ailesine bir türlü alışamıyorum. Çerkesler, biz Bulgaristan göçmeniyiz. Çok sıcakkanlı insanlar. Hatta o kadar sıcakkanlılar ki eve geldikleri insanın misafir olduğunu unutuyorlar kırk yıldır tanışıyormuşuz gibi samimi olalım istiyorlar. Ben yapım gereği zaten tanıyıp alışana kadar insanlara karşı mesafeliyimdir. Ama alıştıktan sonra çok eğlenceli ve sevecen olurum. Ama onlara bazı davranışlarından dolayı bir türlü alışamıyorum. Yanlarında bir buzdolabı kadar soğuk oluyorum ve kendimi tanıyamıyorum. Geçen gün memlekete gittik, yeğeninin doğum günü vardı. Ablamı da götürdüm. Erkek arkadaşımın tüm akrabaları ordaydı. Ablam da çok sıcakkanlı bir kadın olduğu için hemen kaynaşıp ölümüne kanka oldular. Herkes bana halimi hatrımı sorup başka hiçbir diyaloğa girmediler, girmeye çalışmadılar, beni görmediler bile, okulumu bile sormadılar, tüm gece ablamla konuştular. Sonra teyzesi geldi. Hemen hemen 30 yaşında güzel bir kadın ve tüm sülalesi gibi gözlerinin renkli olmasıyla ve güzellikleriyle fazlaca övünür. İçeri girer girmez çığlık çığlığa; "Oha QueenBee ne kadar zayıflamışsın çabuk git kilo al öleceksin bu ne haaaaallllll!" diyerek beni utandırmak oldu. İşin garibi abartılacak kadar zayıf değilim ve kendisi zayıflamak için her yolu denerken ve kilolarından yakınırken bana neden böyle bir yaklaşımda bulundu anlamadım. Sonra yemek masasına geçtik kısır yapmışlar bende içinde bulgur olan hiçbirşey yiyemem. "X teyzeciğim ben kısır almayayım" dedim. "Neden dokunuyor mu?" dedi. "Evet" dedim. Akabinde dakikalarca kısır sevilmez mi? Kısır yenmez mi? Kısırdan daha güzel birşey mi var bu dünyada ? Ay vallla ben yerim hiç umrumda değil gibi ailece kısır sevgisi üzerine söyleşilerde bulundular. Ne diyeceğimi bilemedim. Bulgur yiyemememe lanet ettim, kendimi kısıra karşı çok suçlu hissettim, madem kısır sevmiyorum yaşamamın da bir anlamı yokmuş demekki, öldürün beni demek istedim.. Anneanneside 50 yaşlarında genç bir kadındır (Tam olarak bu yaşta olmayabilir ama bunak birşey sanmayın diye bu yaşı verdim, ben tipinin yalancısıyım 50 duruyor kadın), gördüğü her hamarat kızı erkek arkadaşıma övmeyi çok sever ve hamaratlığıyla çok övünür, sürekli övgü bekler. Biraz içten pazarlıklı olduğuna inanırım.. Onunla girdiğimiz diyalog:
Anneanne: Tatlıyı da ben yaptım.
Ben: Öyle mi çok güzel olmuş elinize sağlık.. (=
Anneanne: Aslında şerbeti soğumuş dökmem gerekiyordu ama sıcakken dökmüşüm. Böyle oldu işte.
Ben: Yoo yo gayet güzel olmuş elinize sağlık..
Anneanne: Komşu çağırdı acele ettim bende şerbet soğumuş sandım döküverip çıktım hemen tüh..
Ben: Ben beğendim. Elinize sağlık.
Anneanne: Şerbet soğusaydı daha güzel olacaktı ama !
Ben: ?!.
İşin garibi resmen sinirlendi. Yani cevap olarak ne vermeliydim, neyi yanlış söyledim bilmiyorum.. Velhasıl kelam bu şekilde muhabbetlerimiz kısır bir döngüye dönüşüyor işte. Tüm akşam tanımadığım insanlar hakkında muhabbetler edip, espriler yapıp benimde konuşmamı bekliyorlar. Bense sadece gülümseyebiliyorum. Sonunda annesi imalı imalı "QueenBee'de bize bir alışamadı!" dedi. Teyzesi de, "QueenBee'nin duruşu bu. İlk gördüğümde çekiniyor sandım ama sonra 1-2 kere daha gördüm ve kararımı verdim onun duruşu bu." dedi. Benim insanlara zor alışma huyuma bir de onların bana oldukça garip gelen tavırları eklenince beni hiçbir zaman sevip aralarına almayacaklar hissine kapıldım. O gece üniversite okuduğumuz şehre tüm dönüş yolunda "beni sevmiyolar yeaaa, sevmiceklerde işte!" diye saatlerce salya sümük ağladım. Erkek arkadaşımda önce; "Bu kadar ağlaman normal değil bak sana bişey mi dediler QueenBee, dönmeden söyle gözünü seveyim ne dediler ne yaptılar sana?!" diye sinir krizleri geçirdi. Sonra olayın benim şahsımdan kaynaklı olduğunu anlayınca "Bak sevmemiş olabilirsin, sevmediysen daha az görüşürüz, hatta hiç görüşmek zorunda da değilsin.." diye beni sakinleştirmeye çalıştı. Ama benim istediğim bu değil. Onlara alışmamın bir yolu yokmudur ? Biliyorum sevmek zorunda değilim, saygı duymak zorundaym. Ama arkasından kötü, soğuk diye konuşulan bir gelin olmak istemiyorum. Evlenince ve aynı şehirde yaşamaya başlayınca alışır mıyım ? Varmı benim gibi birlikte olduğu kişinin ailesine zor da olsa alışmış biri ? Kansere bile çare olan şu dünyada benim içinde bir umut var mıdır...

EDİT= Kızım sende böyle yalı kazığı gibi durma acık muhabbet şeet diyecek arkadaşlara itafen;
Onuda denedim ama daha da saçma oluyor. Mesela şöyle bir muhabbet açtım açmaz olaydım:
Ben: Cem'cim karne almışsınız bugün, söyle bakalım karne nasıl ihihi (=
Cem: Kötü yea.
Ben: Olsun olsun, olur öyle, kaça geçtin ? (=
Cem: Geçmedim.
Ben: Sınıfta mı kaldın ?
Cem: Yoo, ara dönemdeyiz biz sene sonunda sınıf geçiyoruz ?!
Teyzesi: Aaa QueenBee şubat ayındayız ne sınıf geçmesi yahu ?
Kimden geldiğini anlayamadığım cümle: Birde öğretmen olacaksın QueenBee ahah.
Ben: Kem küm. Şey. Evet. İhihi. Tabi ya şubat.. Üniversitede başka oluyoda. (Akabinde derin bir sessizlik)
İşte bu yüzden ağzımı açmıyorum. Herşeye gülümsemekle yetiniyorum.

Alışırsın bitanem alışırsın .. Kötü insanlar değil anladığım kadarı ile aksine çok candan ve konuşkanlar .. İnan bana hiç farkında olmadan bir bakmışsın ki onlarla gülüyor eğleniyorsun .. Sonuçta bilinç altında birazda utandığını düşünüyorum ve gelin adayı olduğun için farkında olmadan kendini kasıyorsundur bu da gayet normal üzetinde baskı hissetmişsindir kolay değil genç bir kızsın ilk defa bu derece ciddi adımlar atıyorsun .. Sana tavsiyem onlarlagörüşmeden önce stress olmamaya çalış , olduğun gibi ol kasılma hersey yoluna girecek canım benim .. Şimdiden sana mutluluklar dilerim :)

Hayırlı olsun efenim kuinbii, dertsiz başına dert aramalardasın.
Alışamayabilirsin gayet de, nolcak ki? Frekanslarınız farklıymış bariz şekilde. Kimse o kadar can-ciğer-kuzu-sarma olmuyor zaten.
Hem boşversene, 10 yıl sonra "iyi ki öyle fazla kankito olmamışım baştan beri" diyip sevineceğin durumlarla karşılaşacaksın. Sttiret.

Bu aileden zarar gelmez izlenimi yarattı anlattıkların.
Artık yavas yavaş alışmaya başla tamam mesafeni koru ama buzdolabı gibide durma buseder ters teper.
Mutluluklarr

Ne kadar iyi olursan ol kendi ailen gibi olamaz

evlilik zor zanaat buna hazır ol

Queen Bee .!.:

Hayırlı günler diliyorum herkese. Arkadaşlar son birkaç gündür acayip canım sıkkın. Erkek arkadaşımla 3 yıldır birlikteyiz ve maşallah çok güzel anlaşıyoruz ve çok da seviyoruz birbirimizi. (Yaş soracaklara itafen; ben 23, erkek arkadaşım 24 yaşında) Aynı memleketliyiz ve memleketimize 3-4 saat uzaklıkta aynı üniversitede son sınıfımızı okuyoruz. Ailelerimizle tanışalı 2 sene oldu ancak öyle fazlaca bir araya gelmedik. Ve sorun şu ki; o benim aileme çok alıştı ve çok seviyor bense onun ailesine bir türlü alışamıyorum. Çerkesler, biz Bulgaristan göçmeniyiz. Çok sıcakkanlı insanlar. Hatta o kadar sıcakkanlılar ki eve geldikleri insanın misafir olduğunu unutuyorlar kırk yıldır tanışıyormuşuz gibi samimi olalım istiyorlar. Ben yapım gereği zaten tanıyıp alışana kadar insanlara karşı mesafeliyimdir. Ama alıştıktan sonra çok eğlenceli ve sevecen olurum. Ama onlara bazı davranışlarından dolayı bir türlü alışamıyorum. Yanlarında bir buzdolabı kadar soğuk oluyorum ve kendimi tanıyamıyorum. Geçen gün memlekete gittik, yeğeninin doğum günü vardı. Ablamı da götürdüm. Erkek arkadaşımın tüm akrabaları ordaydı. Ablam da çok sıcakkanlı bir kadın olduğu için hemen kaynaşıp ölümüne kanka oldular. Herkes bana halimi hatrımı sorup başka hiçbir diyaloğa girmediler, girmeye çalışmadılar, beni görmediler bile, okulumu bile sormadılar, tüm gece ablamla konuştular. Sonra teyzesi geldi. Hemen hemen 30 yaşında güzel bir kadın ve tüm sülalesi gibi gözlerinin renkli olmasıyla ve güzellikleriyle fazlaca övünür. İçeri girer girmez çığlık çığlığa; "Oha QueenBee ne kadar zayıflamışsın çabuk git kilo al öleceksin bu ne haaaaallllll!" diyerek beni utandırmak oldu. İşin garibi abartılacak kadar zayıf değilim ve kendisi zayıflamak için her yolu denerken ve kilolarından yakınırken bana neden böyle bir yaklaşımda bulundu anlamadım. Sonra yemek masasına geçtik kısır yapmışlar bende içinde bulgur olan hiçbirşey yiyemem. "X teyzeciğim ben kısır almayayım" dedim. "Neden dokunuyor mu?" dedi. "Evet" dedim. Akabinde dakikalarca kısır sevilmez mi? Kısır yenmez mi? Kısırdan daha güzel birşey mi var bu dünyada ? Ay vallla ben yerim hiç umrumda değil gibi ailece kısır sevgisi üzerine söyleşilerde bulundular. Ne diyeceğimi bilemedim. Bulgur yiyemememe lanet ettim, kendimi kısıra karşı çok suçlu hissettim, madem kısır sevmiyorum yaşamamın da bir anlamı yokmuş demekki, öldürün beni demek istedim.. Anneanneside 50 yaşlarında genç bir kadındır, gördüğü her hamarat kızı erkek arkadaşıma övmeyi çok sever ve hamaratlığıyla çok övünür, sürekli övgü bekler. Biraz içten pazarlıklı olduğuna inanırım.. Onunla girdiğimiz diyalog:
Anneanne: Tatlıyı da ben yaptım.
Ben: Öyle mi çok güzel olmuş elinize sağlık.. (=
Anneanne: Aslında şerbeti soğumuş dökmem gerekiyordu ama sıcakken dökmüşüm. Böyle oldu işte.
Ben: Yoo yo gayet güzel olmuş elinize sağlık..
Anneanne: Komşu çağırdı acele ettim bende şerbet soğumuş sandım döküverip çıktım hemen tüh..
Ben: Ben beğendim. Elinize sağlık.
Anneanne: Şerbet soğusaydı daha güzel olacaktı ama !
Ben: ?!.
İşin garibi resmen sinirlendi. Yani cevap olarak ne vermeliydim, neyi yanlış söyledim bilmiyorum.. Velhasıl kelam bu şekilde muhabbetlerimiz kısır bir döngüye dönüşüyor işte. Tüm akşam tanımadığım insanlar hakkında muhabbetler edip, espriler yapıp benimde konuşmamı bekliyorlar. Bense sadece gülümseyebiliyorum. Sonunda annesi imalı imalı "QueenBee'de bize bir alışamadı!" dedi. Teyzesi de, "QueenBee'nin duruşu bu. İlk gördüğümde çekiniyor sandım ama sonra 1-2 kere daha gördüm ve kararımı verdim onun duruşu bu." dedi. Benim insanlara zor alışma huyuma bir de onların bana oldukça garip gelen tavırları eklenince beni hiçbir zaman sevip aralarına almayacaklar hissine kapıldım. O gece üniversite okuduğumuz şehre tüm dönüş yolunda "beni sevmiyolar yeaaa, sevmiceklerde işte!" diye saatlerce salya sümük ağladım. Erkek arkadaşımda önce; "Bu kadar ağlaman normal değil bak sana bişey mi dediler QueenBee, dönmeden söyle gözünü seveyim ne dediler ne yaptılar sana?!" diye sinir krizleri geçirdi. Sonra olayın benim şahsımdan kaynaklı olduğunu anlayınca "Bak sevmemiş olabilirsin, sevmediysen daha az görüşürüz, hatta hiç görüşmek zorunda da değilsin.." diye beni sakinleştirmeye çalıştı. Ama benim istediğim bu değil. Onlara alışmamın bir yolu yokmudur ? Biliyorum sevmek zorunda değilim, saygı duymak zorundaym. Ama arkasından kötü, soğuk diye konuşulan bir gelin olmak istemiyorum. Evlenince ve aynı şehirde yaşamaya başlayınca alışır mıyım ? Varmı benim gibi birlikte olduğu kişinin ailesine zor da olsa alışmış biri ? Kansere bile çare olan şu dünyada benim içinde bir umut var mıdır...

Genişletmek için tıkla...

siz anladığım kadarıyla kasıyorsunuz kendinizi, genelde gelin adaylarında olur bu tarz şeyler, hiç kasmayın valla, annenizin ablanızın yanında nasıl rahat davranıyorsanız nasıl rahat konuşuyorsanız öyle davranın,rahat olun yani, bunlar sizi yanlış anlamış olabilir, gerçi anlayışlı olmaları lazım o da ayrı mevzu, ama sıkmayın kendinizi, bu arada erkek arkadaşınız söylemesi gereken en güzel şeyi söylemiş zaten size destek, ama bir daha denk gelirseniz sıkmayın kendinizi içinizden nasıl geliyorsa öyle konuşun, acaba bu ne düşünür falan demeyin

Samimi olmak zorunda değilsin.iyi insanlar diyorsun ve seni böyle kabul etmişler. Mesafe herzaman iyidir tatlım.

Queen Bee .!.:

Hayırlı günler diliyorum herkese. Arkadaşlar son birkaç gündür acayip canım sıkkın. Erkek arkadaşımla 3 yıldır birlikteyiz ve maşallah çok güzel anlaşıyoruz ve çok da seviyoruz birbirimizi. (Yaş soracaklara itafen; ben 23, erkek arkadaşım 24 yaşında) Aynı memleketliyiz ve memleketimize 3-4 saat uzaklıkta aynı üniversitede son sınıfımızı okuyoruz. Ailelerimizle tanışalı 2 sene oldu ancak öyle fazlaca bir araya gelmedik. Ve sorun şu ki; o benim aileme çok alıştı ve çok seviyor bense onun ailesine bir türlü alışamıyorum. Çerkesler, biz Bulgaristan göçmeniyiz. Çok sıcakkanlı insanlar. Hatta o kadar sıcakkanlılar ki eve geldikleri insanın misafir olduğunu unutuyorlar kırk yıldır tanışıyormuşuz gibi samimi olalım istiyorlar. Ben yapım gereği zaten tanıyıp alışana kadar insanlara karşı mesafeliyimdir. Ama alıştıktan sonra çok eğlenceli ve sevecen olurum. Ama onlara bazı davranışlarından dolayı bir türlü alışamıyorum. Yanlarında bir buzdolabı kadar soğuk oluyorum ve kendimi tanıyamıyorum. Geçen gün memlekete gittik, yeğeninin doğum günü vardı. Ablamı da götürdüm. Erkek arkadaşımın tüm akrabaları ordaydı. Ablam da çok sıcakkanlı bir kadın olduğu için hemen kaynaşıp ölümüne kanka oldular. Herkes bana halimi hatrımı sorup başka hiçbir diyaloğa girmediler, girmeye çalışmadılar, beni görmediler bile, okulumu bile sormadılar, tüm gece ablamla konuştular. Sonra teyzesi geldi. Hemen hemen 30 yaşında güzel bir kadın ve tüm sülalesi gibi gözlerinin renkli olmasıyla ve güzellikleriyle fazlaca övünür. İçeri girer girmez çığlık çığlığa; "Oha QueenBee ne kadar zayıflamışsın çabuk git kilo al öleceksin bu ne haaaaallllll!" diyerek beni utandırmak oldu. İşin garibi abartılacak kadar zayıf değilim ve kendisi zayıflamak için her yolu denerken ve kilolarından yakınırken bana neden böyle bir yaklaşımda bulundu anlamadım. Sonra yemek masasına geçtik kısır yapmışlar bende içinde bulgur olan hiçbirşey yiyemem. "X teyzeciğim ben kısır almayayım" dedim. "Neden dokunuyor mu?" dedi. "Evet" dedim. Akabinde dakikalarca kısır sevilmez mi? Kısır yenmez mi? Kısırdan daha güzel birşey mi var bu dünyada ? Ay vallla ben yerim hiç umrumda değil gibi ailece kısır sevgisi üzerine söyleşilerde bulundular. Ne diyeceğimi bilemedim. Bulgur yiyemememe lanet ettim, kendimi kısıra karşı çok suçlu hissettim, madem kısır sevmiyorum yaşamamın da bir anlamı yokmuş demekki, öldürün beni demek istedim.. Anneanneside 50 yaşlarında genç bir kadındır, gördüğü her hamarat kızı erkek arkadaşıma övmeyi çok sever ve hamaratlığıyla çok övünür, sürekli övgü bekler. Biraz içten pazarlıklı olduğuna inanırım.. Onunla girdiğimiz diyalog:
Anneanne: Tatlıyı da ben yaptım.
Ben: Öyle mi çok güzel olmuş elinize sağlık.. (=
Anneanne: Aslında şerbeti soğumuş dökmem gerekiyordu ama sıcakken dökmüşüm. Böyle oldu işte.
Ben: Yoo yo gayet güzel olmuş elinize sağlık..
Anneanne: Komşu çağırdı acele ettim bende şerbet soğumuş sandım döküverip çıktım hemen tüh..
Ben: Ben beğendim. Elinize sağlık.
Anneanne: Şerbet soğusaydı daha güzel olacaktı ama !
Ben: ?!.
İşin garibi resmen sinirlendi. Yani cevap olarak ne vermeliydim, neyi yanlış söyledim bilmiyorum.. Velhasıl kelam bu şekilde muhabbetlerimiz kısır bir döngüye dönüşüyor işte. Tüm akşam tanımadığım insanlar hakkında muhabbetler edip, espriler yapıp benimde konuşmamı bekliyorlar. Bense sadece gülümseyebiliyorum. Sonunda annesi imalı imalı "QueenBee'de bize bir alışamadı!" dedi. Teyzesi de, "QueenBee'nin duruşu bu. İlk gördüğümde çekiniyor sandım ama sonra 1-2 kere daha gördüm ve kararımı verdim onun duruşu bu." dedi. Benim insanlara zor alışma huyuma bir de onların bana oldukça garip gelen tavırları eklenince beni hiçbir zaman sevip aralarına almayacaklar hissine kapıldım. O gece üniversite okuduğumuz şehre tüm dönüş yolunda "beni sevmiyolar yeaaa, sevmiceklerde işte!" diye saatlerce salya sümük ağladım. Erkek arkadaşımda önce; "Bu kadar ağlaman normal değil bak sana bişey mi dediler QueenBee, dönmeden söyle gözünü seveyim ne dediler ne yaptılar sana?!" diye sinir krizleri geçirdi. Sonra olayın benim şahsımdan kaynaklı olduğunu anlayınca "Bak sevmemiş olabilirsin, sevmediysen daha az görüşürüz, hatta hiç görüşmek zorunda da değilsin.." diye beni sakinleştirmeye çalıştı. Ama benim istediğim bu değil. Onlara alışmamın bir yolu yokmudur ? Biliyorum sevmek zorunda değilim, saygı duymak zorundaym. Ama arkasından kötü, soğuk diye konuşulan bir gelin olmak istemiyorum. Evlenince ve aynı şehirde yaşamaya başlayınca alışır mıyım ? Varmı benim gibi birlikte olduğu kişinin ailesine zor da olsa alışmış biri ? Kansere bile çare olan şu dünyada benim içinde bir umut var mıdır...

EDİT= Kızım sende böyle yalı kazığı gibi durma acık muhabbet şeet diyecek arkadaşlara itafen;
Onuda denedim ama daha da saçma oluyor. Mesela şöyle bir muhabbet açtım açmaz olaydım:
Ben: Cem'cim karne almışsınız, bugün söyle bakalım karne nasıl ihihi (=
Cem: Kötü yea.
Ben: Olsun olsun, olur öyle, kaça geçtin ? (=
Cem: Geçmedim.
Ben: Sınıfta mı kaldın ?
Cem: Yoo, ara dönemdeyiz biz sene sonunda sınıf geçiyoruz ?!
Teyzesi: Aaa QueenBee şubat ayındayız ne sınıf geçmesi yahu ?
Kimden geldiğini anlayamadım cümle: Birde öğretmen olacaksın QueenBee ahah.
Ben: Kem küm. Şey. Evet. İhihi. Tabi ya şubat.. Üniversitede başka oluyoda. (Akabinde derin bir sessizlik)
İşte bu yüzden ağzımı açmıyorum. Herşeye gülümsemekle yetiniyorum.

Genişletmek için tıkla...

Biliyor musun su an sana resmen IM REN DIM! benim erkek arkadasimin ailesi de seninkiler gibi olsa keske sukredicem. Benimkiler seninkilerin bir ust modeli durduk yere sarilip opmeler mi dersin bu da bizim gelin diye tanistirmalar mi dersin ortada hicbirsey yokken... bi de olayin bu levelini dusun

Benide kotu soğuk gelin olarak bılırler..bilsinler ben böyle ıyıyım valla.
Fazla ıclı dıslı olmamak herzaman tercıhımdır.

Kedili0983 .!.:

Alışırsın bitanem alışırsın .. Kötü insanlar değil anladığım kadarı ile aksine çok candan ve konuşkanlar .. İnan bana hiç farkında olmadan bir bakmışsın ki onlarla gülüyor eğleniyorsun .. Sonuçta bilinç altında birazda utandığını düşünüyorum ve gelin adayı olduğun için farkında olmadan kendini kasıyorsundur bu da gayet normal üzetinde baskı hissetmişsindir kolay değil genç bir kızsın ilk defa bu derece ciddi adımlar atıyorsun .. Sana tavsiyem onlarlagörüşmeden önce stress olmamaya çalış , olduğun gibi ol kasılma hersey yoluna girecek canım benim .. Şimdiden sana mutluluklar dilerim :)

Genişletmek için tıkla...

Yoo yo kötü değiller, dediğiniz gibi iyi insanlar da, ben tuhafım işte. Umarım onlar da sizin gibi anlayışlı düşünüp, anlayışlı konuşuyorlardır arkamdan Teşekkür ederim (=

KarKralicesi .!.:

Neden kendini kasıyorsunki bu kadar. Biraz rahat ol.
Konularına sessiz sakin seyirci kaldıgından sana böyle gelmeleri cok normal.
Ablan nasıl kaynaşmış. sende kaynaş. Boyunlarına atıl hatta Ben geldimmmmmm diye

Genişletmek için tıkla...

Konumda bir düzenleme yaptım, kaynaşmaya çalışmamın sonu da o şekilde oluyor ibretlik olarak bakabilirsiniz Beni bu fıtratla bildiler öğrendiler, ben geldimmm diye boyunlarına atlasam "Kaçıın, kız manyak çıktı hepimizi kesecek!!" diye korkudan kalplerine iner valla

Bunda garip ne var ki tanımadığın insanların içine gitmişsin. Hem de tüm sülalesi oradaydı diyorsun. Ne bekliyordun ki muhabbet olarak?

yagmurzerresi .!.:

Bu aileden zarar gelmez izlenimi yarattı anlattıkların.
Artık yavas yavaş alışmaya başla tamam mesafeni koru ama buzdolabı gibide durma buseder ters teper.
Mutluluklarr

Genişletmek için tıkla...

Zarar gelmez evet iyi insanlar ablam da yerlere göklere sığdıramıyor tanıştıklarından beri. İnanın kaynaşmaya çalışıyorum konumda bir düzenleme yaptım bakıp kaynaşma çabamın ibretlik sonucunu görebilirsiniz. Ağzımı açmamla bocalamam bir oluyor. Umarım zamanla bende normal insanlar gibi davranabilirim. Teşekkürler (=

queenEb .!.:

Biliyor musun su an sana resmen IM REN DIM! benim erkek arkadasimin ailesi de seninkiler gibi olsa keske sukredicem. Benimkiler seninkilerin bir ust modeli durduk yere sarilip opmeler mi dersin bu da bizim gelin diye tanistirmalar mi dersin ortada hicbirsey yokken... bi de olayin bu levelini dusun

Genişletmek için tıkla...

yaşadıklarınızı geç,nickiniz bile aynı:)
Level atlayınca queenEb olunuyor herhalde:)

elifbursa86 .!.:

siz anladığım kadarıyla kasıyorsunuz kendinizi, genelde gelin adaylarında olur bu tarz şeyler, hiç kasmayın valla, annenizin ablanızın yanında nasıl rahat davranıyorsanız nasıl rahat konuşuyorsanız öyle davranın,rahat olun yani, bunlar sizi yanlış anlamış olabilir, gerçi anlayışlı olmaları lazım o da ayrı mevzu, ama sıkmayın kendinizi, bu arada erkek arkadaşınız söylemesi gereken en güzel şeyi söylemiş zaten size destek, ama bir daha denk gelirseniz sıkmayın kendinizi içinizden nasıl geliyorsa öyle konuşun, acaba bu ne düşünür falan demeyin

Genişletmek için tıkla...

Haklısınız. İnşallah zamanla bende normal insanlar gibi davranabilirim yanlarında. Bir dahaki buluşmaya tam tekbir hazırlanacağım, beklesinler beni

Laale .!.:

Çok benzer bir durumu yaşıyorum.
Benim de annecim çok samimi kocamın tüm ailesi ile.
Annem herkesle muck muck muck şeklinde ben de kötü değilim de tensel temastan hoşlanmıyorum,sürekli muhabbete katılamıyorum,Allahtan annemleri de çok sık çağırıyorlar da annecim ve kocacım idare ediyor beni.
Babacımla ikimiz ise güleryüzlü ama muhabete giremeyen 2 garip tipiz.
Sıcak olayım diye kastıkça daha çok batırıyorum farkındayım.

Genişletmek için tıkla...

Benden bir tane daha :) Peki nasıl tepkilerle karşılaştınız ? Yadırgandınız mı yoksa böyle seviliyor musunuz ?

Queen Bee .!.:

Hayırlı günler diliyorum herkese. Arkadaşlar son birkaç gündür acayip canım sıkkın. Erkek arkadaşımla 3 yıldır birlikteyiz ve maşallah çok güzel anlaşıyoruz ve çok da seviyoruz birbirimizi. (Yaş soracaklara itafen; ben 23, erkek arkadaşım 24 yaşında) Aynı memleketliyiz ve memleketimize 3-4 saat uzaklıkta aynı üniversitede son sınıfımızı okuyoruz. Ailelerimizle tanışalı 2 sene oldu ancak öyle fazlaca bir araya gelmedik. Ve sorun şu ki; o benim aileme çok alıştı ve çok seviyor bense onun ailesine bir türlü alışamıyorum. Çerkesler, biz Bulgaristan göçmeniyiz. Çok sıcakkanlı insanlar. Hatta o kadar sıcakkanlılar ki eve geldikleri insanın misafir olduğunu unutuyorlar kırk yıldır tanışıyormuşuz gibi samimi olalım istiyorlar. Ben yapım gereği zaten tanıyıp alışana kadar insanlara karşı mesafeliyimdir. Ama alıştıktan sonra çok eğlenceli ve sevecen olurum. Ama onlara bazı davranışlarından dolayı bir türlü alışamıyorum. Yanlarında bir buzdolabı kadar soğuk oluyorum ve kendimi tanıyamıyorum. Geçen gün memlekete gittik, yeğeninin doğum günü vardı. Ablamı da götürdüm. Erkek arkadaşımın tüm akrabaları ordaydı. Ablam da çok sıcakkanlı bir kadın olduğu için hemen kaynaşıp ölümüne kanka oldular. Herkes bana halimi hatrımı sorup başka hiçbir diyaloğa girmediler, girmeye çalışmadılar, beni görmediler bile, okulumu bile sormadılar, tüm gece ablamla konuştular. Sonra teyzesi geldi. Hemen hemen 30 yaşında güzel bir kadın ve tüm sülalesi gibi gözlerinin renkli olmasıyla ve güzellikleriyle fazlaca övünür. İçeri girer girmez çığlık çığlığa; "Oha QueenBee ne kadar zayıflamışsın çabuk git kilo al öleceksin bu ne haaaaallllll!" diyerek beni utandırmak oldu. İşin garibi abartılacak kadar zayıf değilim ve kendisi zayıflamak için her yolu denerken ve kilolarından yakınırken bana neden böyle bir yaklaşımda bulundu anlamadım. Sonra yemek masasına geçtik kısır yapmışlar bende içinde bulgur olan hiçbirşey yiyemem. "X teyzeciğim ben kısır almayayım" dedim. "Neden dokunuyor mu?" dedi. "Evet" dedim. Akabinde dakikalarca kısır sevilmez mi? Kısır yenmez mi? Kısırdan daha güzel birşey mi var bu dünyada ? Ay vallla ben yerim hiç umrumda değil gibi ailece kısır sevgisi üzerine söyleşilerde bulundular. Ne diyeceğimi bilemedim. Bulgur yiyemememe lanet ettim, kendimi kısıra karşı çok suçlu hissettim, madem kısır sevmiyorum yaşamamın da bir anlamı yokmuş demekki, öldürün beni demek istedim.. Anneanneside 50 yaşlarında genç bir kadındır, gördüğü her hamarat kızı erkek arkadaşıma övmeyi çok sever ve hamaratlığıyla çok övünür, sürekli övgü bekler. Biraz içten pazarlıklı olduğuna inanırım.. Onunla girdiğimiz diyalog:
Anneanne: Tatlıyı da ben yaptım.
Ben: Öyle mi çok güzel olmuş elinize sağlık.. (=
Anneanne: Aslında şerbeti soğumuş dökmem gerekiyordu ama sıcakken dökmüşüm. Böyle oldu işte.
Ben: Yoo yo gayet güzel olmuş elinize sağlık..
Anneanne: Komşu çağırdı acele ettim bende şerbet soğumuş sandım döküverip çıktım hemen tüh..
Ben: Ben beğendim. Elinize sağlık.
Anneanne: Şerbet soğusaydı daha güzel olacaktı ama !
Ben: ?!.
İşin garibi resmen sinirlendi. Yani cevap olarak ne vermeliydim, neyi yanlış söyledim bilmiyorum.. Velhasıl kelam bu şekilde muhabbetlerimiz kısır bir döngüye dönüşüyor işte. Tüm akşam tanımadığım insanlar hakkında muhabbetler edip, espriler yapıp benimde konuşmamı bekliyorlar. Bense sadece gülümseyebiliyorum. Sonunda annesi imalı imalı "QueenBee'de bize bir alışamadı!" dedi. Teyzesi de, "QueenBee'nin duruşu bu. İlk gördüğümde çekiniyor sandım ama sonra 1-2 kere daha gördüm ve kararımı verdim onun duruşu bu." dedi. Benim insanlara zor alışma huyuma bir de onların bana oldukça garip gelen tavırları eklenince beni hiçbir zaman sevip aralarına almayacaklar hissine kapıldım. O gece üniversite okuduğumuz şehre tüm dönüş yolunda "beni sevmiyolar yeaaa, sevmiceklerde işte!" diye saatlerce salya sümük ağladım. Erkek arkadaşımda önce; "Bu kadar ağlaman normal değil bak sana bişey mi dediler QueenBee, dönmeden söyle gözünü seveyim ne dediler ne yaptılar sana?!" diye sinir krizleri geçirdi. Sonra olayın benim şahsımdan kaynaklı olduğunu anlayınca "Bak sevmemiş olabilirsin, sevmediysen daha az görüşürüz, hatta hiç görüşmek zorunda da değilsin.." diye beni sakinleştirmeye çalıştı. Ama benim istediğim bu değil. Onlara alışmamın bir yolu yokmudur ? Biliyorum sevmek zorunda değilim, saygı duymak zorundaym. Ama arkasından kötü, soğuk diye konuşulan bir gelin olmak istemiyorum. Evlenince ve aynı şehirde yaşamaya başlayınca alışır mıyım ? Varmı benim gibi birlikte olduğu kişinin ailesine zor da olsa alışmış biri ? Kansere bile çare olan şu dünyada benim içinde bir umut var mıdır...

EDİT= Kızım sende böyle yalı kazığı gibi durma acık muhabbet şeet diyecek arkadaşlara itafen;
Onuda denedim ama daha da saçma oluyor. Mesela şöyle bir muhabbet açtım açmaz olaydım:
Ben: Cem'cim karne almışsınız, bugün söyle bakalım karne nasıl ihihi (=
Cem: Kötü yea.
Ben: Olsun olsun, olur öyle, kaça geçtin ? (=
Cem: Geçmedim.
Ben: Sınıfta mı kaldın ?
Cem: Yoo, ara dönemdeyiz biz sene sonunda sınıf geçiyoruz ?!
Teyzesi: Aaa QueenBee şubat ayındayız ne sınıf geçmesi yahu ?
Kimden geldiğini anlayamadım cümle: Birde öğretmen olacaksın QueenBee ahah.
Ben: Kem küm. Şey. Evet. İhihi. Tabi ya şubat.. Üniversitede başka oluyoda. (Akabinde derin bir sessizlik)
İşte bu yüzden ağzımı açmıyorum. Herşeye gülümsemekle yetiniyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ahh canım yaa kıyamam sana ..
Sen çok iyi niyetli bir kızsın, onlarda anlayacaklar seni zamanla mutlaka ..
Aile de biraz kimin ne düşüneceğini düşünmeden o an akıllarına geldiği gibi konuşan tipler .
Zamanla anlayacaksınızdır birbirinizi .
Hiç üzülme canım .

BenIpek .!.:

Bunda garip ne var ki tanımadığın insanların içine gitmişsin. Hem de tüm sülalesi oradaydı diyorsun. Ne bekliyordun ki muhabbet olarak?

Genişletmek için tıkla...

Aaa BenIpek özlemişim.. Nasılsın iyi misin canım benim ?