31 yasindayim ve ergenlikten halen cikamadim. Donuyor dolasiyor olmek istiyorumlara geliyorum. Hayatim pamuk ipligine bagli gibi en ufak mutsuzluk ve sikintida cokuyorum ve her sey bitti zannediyorum.
Bu benim en kotu ozelligim en zayif noktam.
Ergenken kendimi paraladigim lifelover myspys gibi sarkilara geri doner oldum ve yine ayni hisler. Bitmek bilmeyen bir aci furyasi ve yok olma istenci silsilesi beni sarmaliyor.
En diplerdeyken tanisip hayatimi duzene koydugum esim hayatimin temelinde yer aliyor ve her tartismamizda kavgamizda temel sallaniyor ruhumda zelzeleler oluyor. Her gun kavga ediyoruz benden nefret ediyo sanirim. Bense onu cok seviyorum bi yuzume gulse elimi tutsa tum dertlerim eriyip gidiyo ama fazla sevgi gosterince insanlar boyle serefsizlesip habire can yakiyo iste.
Hayat anlamsiz geliyo.
9 aylik bebegime ultra yabancilastim o dahil kimseye katlanamiyorum alip basimi gitmek istesem de napiyim tek basima. Olmek daha iyi. Gidemiyorum da bebegim bana muhtac. Kocamsa benle kavga edip beni uzmekten keyif aliyo sanirim mal gibi ayni kavgalari edip duruyoruz her aksam ve artik sikildim cok. Hic de 2 yetiskin gibi diyalog kuramiyoruz hep savunma mekanizmalari aktif karsi tarafi isiten yok. Ahhhh cok dandik bi hayat ve pismanim ona asik olup evlendigim icin. Ama hala asigim ve seviyorum onu fakat inadim inat kus kalacagim o gonlumu alacak iste o kadar. Ama o benden de inat ve benden nefret ediyor
