- 15 Mart 2009
- 102
- 55
- 37
Yaşım geçiyor çocuk istiyorum diye günlerce dil döktü.. korunmayı bıraktık. Reglim gecikti. Test yaptım yanımda yoktu. Kan verdim yanımda yoktu. Sonuç almaya gittim,yoktu. Üstelik gurbetteyim kimsem yoktu. Bugün gebe olduğumu öğrendim. Sehir disindaydi, Telefonda söyledim. Akşam olsun gelsin diye bekledim. Elinde bir gülle geldi. Sarıldık,sevindik. Ama istediğim bu değildi.. Bana sormadi bile doktor ne dedi diye. Sonuçlarına bakayım demedi. Yarın kadın doguma randevu almıştım ne zaman demedi. Nasılsın bile demedi. Maç izledi. Geldim odaya oturdum. Gelip bana bakmadı bile. Ve kocam evlendiğimizden beri ilk defa bu gece yanımda yatmadi. Beni yapayalnız bıraktı. Sevincimi heyecanimi paylaşmadi. Onemsemedi. O kadar kırgınım ki.. bu bizim ilk bebegimizdi. Hamile olduğumu ilk bugün öğrendim. Bugünün tekrarı asla olmayacak telafisi asla olmayacak. Değerlerim biraz düşük cikmisti. Birbirimize destek oluruz sanmıştım. Yaşadığım tek şey hayal kırıklığı. Öyle üzgünüm ki ne yazsam az geliyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Çok üzgünüm,kırgınım.
Sonra kendime geldim tabiki ama ilk anın şokuyla aklıma bunlar geldi. Eşim yanımda oldu sağolsun. Söylediklerime sizin gibi küsebilirdi de. 
. Eşine gelince adam belki heyecandan ne yapacağını şaşırmıştır. Sonuçta kendi istemiş bebeği kaza sonucu hamile kalmamışsınız sevinmediğini düşünmedim ben. Ayrıca kendimi sizin yerinize koydum bende alınırdım yani birazcık. İnsan böyle bir günde şımartılmak ister ne de olsa.
