- 14 Ekim 2021
- 236
- 228
Öncelikle 7 sene sevgililik 1 sene de evlilik olmak üzere 8 senedir birlikteyiz. Eşimle sevgililik döneminde 3 sene falan birlikte yaşadık ailelerden farklı şehirlerdeydik. Evlenme niyetiyle ailelerin olduğu şehre geldik neyse istediğimiz desteği veremediler ve zor şartlarda evlendik. Eşyalar ikinci el sadece nikah bizim elimizden ne geldiyse o oldu yani. Çok şükür çalıştıkça eşyaları yeniledik pek bir eksiğimiz kalmadı neyse. Eşimin ailesine yakın ev tuttuk bir de üstüne. Eşim eş dost aile arkadaş çok sever sevsin sevmesin demiyorum zaten. Hele şu pandemi de hergün ailesine gidiyoruz geliyoruz gitmesek arıyorlar gelin gelin gelin diye. Ufak ufak böyle başladık. Yaz geldi yasaklar bitti falan şimdide eşimin arkadaşları onlarla görüşelim çift olarak. O bitiyor o başlıyor sırayla başbaşa kalmamız neredeyse yok haftaiçi işten gelince 3 4 saat maksimum. Evle ilgili hiç birşey yapmak istemiyor temizlik yapalım bir iş çıkar evde duramayız haftaiçi zaten çalışan insana temizlik imkansız yemin ederim makineyi zor açıyoruz ya. Bana herşeyi abarttığımı söylüyor hiç normal tepki vermiyormuşum. Ona karşı kin doluymuşum en ufak şeyde kızıyormuşum, adam yerine koymuyormuşum vs. Konular da hep onun dışarıda birileriyle vakit geçirmek istemesi bana vakit ayırmaması benim bu şehirde kimsem yok arkadaş desen o bile 2yi geçmez o kadar yoruldum ki yanındayım yalnız olduğumu göremiyorsun dedim. Ailesi onun iyiliğini suistimal ediyor onu gördüğüm içinde kızıyorum. Bir gün olsun gelip kapımızı açmazlar anca ihtiyaçları olursa bizi hatırlarlar o da bunu gördüğü halde en ufak isteklerine bile hayır diyemiyor. Bende yavaş yavaş dola dola bu hale geldik işte. Ne yapmalı bilmiyorum.
Son düzenleme:
özellikle cadaloz bir kv varsa amannn Allah'ım kaç oradan kaç
