Eşimin değer vermemesinden nefret ediyorum

Sorun icinizde mutlulugun olmamasi ve disarida mutluluk aramaniz. Coluk combalak olmasi ve fiziksel yorgunluk da uzerine eklenmis.
Sizin bu şartlarda içinizde mutluluk olur muydu merakımdan soruyorum varsa bi yolu bilmek istiyorum son yazdıklarıma bakar mısınız? Sıkıntıdan kanser olacağımı düşünüyorum bu gece. Eşimin ailesi aşırı derecede evliliğimizin içinde, en ufak bişey desem ben suçlu oluyorum yıllar geçse unutmazlar hepsi birbirine hatta tanıdık herkese söyler. Aşırı telefon trafiği var sürekli bizi arıyorlar annesi ananesi babası günde her biri bi kaç sefer arar babası mesaj atar 2 gün yazmiyim aramiyim sesin soluğun çıkmıyor derler gün sayarlar şu kadar gün oldu aramadın. Artık tiksindim
 
Ben de bugün tekrar baktım yazdıklarınıza. Savunma mekanizmanız daha " eeh yeter be" demenizi engelliyor şuanda. Hala bir şekilde evliliğinizi savunma ve iyileşeceğini umma çabası içerisindesiniz. Ki bu çok normal. "Eeh yeter be" noktasına gelene kadar yine çabalayacaksınız, bazen umutlu geri dönüi alacaksınız belki, belki hepsinden de tokat yemiş gibi cevaplar göreceksiniz. Daha çok yıpranacaksınız o kesin ama hayat böyle birşey yapacak birşey yok. Artık aklınıza deneyecek bir yol gelmediğinde ya da daha fazla yıpranacak bir siz kalmadığında daha cesur adımlar atacaksınız. Bunları yapabilmek için zamana ihtiyacınız var gibi hissettim.
Son yazdıklarıma bakabilir misiniz? Çok kısa da olsa sizin bişeyler demenize ihtiyacım var en çok siz okudunuz neler yaşadığımı en iyi anlayan sizsiniz
 
Son yazdıklarıma bakabilir misiniz? Çok kısa da olsa sizin bişeyler demenize ihtiyacım var en çok siz okudunuz neler yaşadığımı en iyi anlayan sizsiniz
Evet şimdi okudum yazdıklarınızı. Tesadüfen forumdaydım. Klasik türkiye de görülen kayınvalide tavırları aslında. Oğluyla hastalıklı bir bağ kurma, erkek çocuklarının bireyselleşememesine sebep olma, evinin erkeği eşinin kocası olamayan hep annesinin oğlu olarak kalan erkekler. Şuan evliliğinizde mutlu olmadığınız için yaptıkları size bin kat daha ağır geliyor. Önceki söylediklerimin arkasındayım kendinize birkaç çözüm yolu bulmaya çalışın, birinin kolunuzdan kaldırmasını beklemeyin. Kendi kendinize ayağa kalkmanın denemelerini yapın.
 
İyi geceler hanımlar. Aylardır kimse dışarı çıkamıyor, herkes sıkılmış durumda, ben de aynı ama ben markete, çöp atmaya bile çıkamıyorum çoğu zaman. 2 bebeğim var ikisiyle gidemiyorum tek başıma. Bi market bile gezmek hava almak gibi oldu. Bekarlık günlerimi o kadar özlüyorum ki. Evlendim eşim elde ettikten sonra ve hemen ailesiyle problem yaşadık diye ilgisiz sevgisiz biri oldu. Ne beraber bi yere gidelim, ne güzel vakit geçirelim ne de bana değer verdiğini gösteren başka bi davranışı olmadı. Onun yanında hep kendimi değersiz hissettim. Bekarken beni 10sene boyunca seven,her şeyi yapan bi akrabamız vardı babam annem, akrabalar, komşular herkes ama herkes evlen diyordu onunla. Sevilmenin ne olduğunu onda gördüm ama ben asla bişey hissetmiyordum. Başka biri daha vardı kaç yıl hatırlamıyorum ama bi kaç sene peşimden koştu, çok samimiydi sevgisi. Eşimi çok sevdim görür görmez, tanışınca ve nişanlılıkta o da benim gibiydi bana karşı. Evlendik annesi hiç rahat vermedi, ummadığım şeyler yaptı. Teyzesi daha beter kaynanalık yaptı her görüşümde. Birden üstüme çullanmışlar gibi hissettim evlenir evlenmez aşırı bi beklentileri vardı sürekli iç içe olmak yatılı kalmak istiyorlar, laf sokuyorlar ama ben en ufak bi tepki versem ben alıngan kinci oluyorum.kendileri o kadar haksız yere laflar söylediler ki hala bugün bile aklıma geliyor sinirleniyorum. Eşime göre onlar ne derse 'ne var bunda'. Bugünlerde çok çalıştı, pazar dahil. Birbirimizi göremedik. Akşamları sessiz sakin geçiyordu. Ama hep eksik yani eşimin bana ilgisi sevgisi. Kendimde de hata aradım çocuklardan dolayı fazlasıyla bakımsızım, ben de bişey yapmak istemiyorum çok sıkıntılı bunalımdayım aşırı şekilde. Ne ev işi ne yemek ne kişisel bakım hiç birini yapacak güç, heves bulamıyorum içimde. Ev işi, yemek yapıyorum ama ite kaka, kendimi çok zorlayarak. İbadet etmek, Allaha sığınarak rahatlamak istiyorum o bile gözümde büyüyor, yapamıyorum. Eşim bu akşam bi arkadaşının ona yalan söylediğini söyledi. Gözümde bitti dedi. Zaten bi insan bana yalan söyleyince gözümde değeri kalmıyor dedi. Ben söyledim mi dedim ama der demez pişman oldum bu soruyu sorduğuma. Yanii dedi olumsuz bi şekilde. Ne söyledim dedim. Sen söyledin mi dedi ben hatırlamıyorum dedim. Zaten söylenenler hatırlanmaz dedi.ne söyledim diye bi kaç sefer sordum söylemedi. Yine bütün tadımı kaçırıyorsun zaten sıkıntılıyım dedim. Kendi eksikliğini görmezsin bi de beni beğenmezsin dedim kendimi hep değersiz hissettiriyorsun dedim. Gitti telefondan komik şeyler açtı izledi.Ben zaten hiçbişey yapmak istemiyorum zor geçiyor günlerim şimdi çocukların ikisi de benden ilgi bekliyor onlara bile yetemeyecek durumdayım duygusal anlamda.
Bir psıkloga gıdın bence depresyondasınız.Kocanda delimi ne .Komık vıdıo acmak ney .Saygı yok adamda .
 
Sizin bu şartlarda içinizde mutluluk olur muydu merakımdan soruyorum varsa bi yolu bilmek istiyorum son yazdıklarıma bakar mısınız? Sıkıntıdan kanser olacağımı düşünüyorum bu gece. Eşimin ailesi aşırı derecede evliliğimizin içinde, en ufak bişey desem ben suçlu oluyorum yıllar geçse unutmazlar hepsi birbirine hatta tanıdık herkese söyler. Aşırı telefon trafiği var sürekli bizi arıyorlar annesi ananesi babası günde her biri bi kaç sefer arar babası mesaj atar 2 gün yazmiyim aramiyim sesin soluğun çıkmıyor derler gün sayarlar şu kadar gün oldu aramadın. Artık tiksindim
Demek ki net bir durusunuz yok karsidakiler de her halti yapmaya kendilerinde hak goruyorlar. Bana kimse soramaz mesela sesin solugun cikmiyor nerdesin diye. Dimdik duramiyorsaniz,boyle sümsük mü derler ne derler bilemedim hani oyle duruyorsaniz olabilir.

Mutlu olmak konusuna geri donecegim,zor bir sey degil ama insan once kendi kendisiyle barisik ve mutlu olmali. Evliligin icindeki mutlulugu biz kafamizda yaratiyoruz,aman koca ilgilensin bizimle,aman her sey istedigimiz gibi olsun diyoruz ama olmuyor. Kocalar kendi halinde takiliyorlar,adam evden cikiyor tertemiz giyinmis kusanmis ise gidiyor orada kafa dinliyorlar. Biz butun gun cocukla evle yemekle ugrastigimizdan boyleyiz. Calisiyor olsak da aklimiz hep bu saydiklarimda kaliyor. Kadinlar kendileriyle mutlu olmayi bilmiyor,mutlu olmak icin kosullar ariyorlar disaridan. Erkekler mis gibi takiliyor da mutlular iste bu kadar basit.

Ben sizin yerinizde olsam mutlu olurdum diyemem cunku ben siz degilim. Ama mutlu olmaya once kendi icimizden baslamak gerektigini ogrendim ben coktan. Evlilikten ve esten bir sey beklemiyorum,kendi hayatima bakiyorum. Mutluluk o zaman geliyor.
 
Aklıma kırmızı oda boncuk karakteri geldi. Aslında bi insanı uyaransız bırakmaktan daha beter bi ceza yok sanırım gerçekten.. Eşinize karşı acaba tutum değişikliği yapabilir misiniz? Belki denediniz bilmiyorum ama sürekli ilgi bekleyen, mutsuz değilde sert, kendi kendine yeten bi profil çizseniz. Umursamayan taraf siz olsanız. Çünkü gidişatın hiç farkında değil bu adam
 
Anlık mutlu ediyor onlar da, bu aralar hiç yapmadım gerçi. Eşiniz nasıl size karşı, çocuklarınız ve sizle alakadar mı? Benimki gelir telefon elinden hiç düşmez nasılsın neyin var hiç sormaz. Bilmiyorum belki de kim olsa çekmezdi bu sıkıntılı halimi. Ama diyorum ya daha önce seven ve her şeyi yapan birileri oldu, onlar da elde etse değişir miydiler bu halimi çeker miydiler bilmiyor
 
Birde kimsenin sizi mutlu etmesini beklemeyin. Kendi kendinizi mutlu etmenin yolunu bulun. Kendinize bi kahve yapmak bi ruj sürmek bi elbise giymek gibi. Benimde ikizlerim var kimsem yok bu şehirde Yardım eden de yok. Kendimi mutlu edecek şeyler illaki buluyorum
Cok dogru kendin icin yasayacajsin koca icin degil salla gitsin hepsi ayni
 
Değersiz hissedip 2 çocuk yapmayanda ne biliyim
 
Öncelikle eskiden enerjiktim demişsiniz. İKi doğum yapmışsınız. Fizyolojik bir nedeni de olabilir yorgunluğunuzun bence bi sağlık ocağına gidip vitaminlerinizi ölçtürün. Doğumlardan sonra olabiliyor d itamini b12 ve demir eksiklikleri yorgnluk ve depresyona meyilli yapıyor insanı
Bir de çocuklarınız yoruyordur anlıyorum sizi ama unutmayın en güzel dönemleri bıgünleri onları bol bol sevin zaman geçirin çocuklara odaklanırsanız zamanın nasıl geçtiğini bile anlamazsınız
Yorulduğunuz zamanlarda ya da kendinizle ilgilenmek istediğinizde eşinizle paylaşın uygun bi dile o da yardım edecektir onun da hoşuna gider eminim kendinize bakmanız
 
Öncelikle eskiden enerjiktim demişsiniz. İKi doğum yapmışsınız. Fizyolojik bir nedeni de olabilir yorgunluğunuzun bence bi sağlık ocağına gidip vitaminlerinizi ölçtürün. Doğumlardan sonra olabiliyor d itamini b12 ve demir eksiklikleri yorgnluk ve depresyona meyilli yapıyor insanı
Bir de çocuklarınız yoruyordur anlıyorum sizi ama unutmayın en güzel dönemleri bıgünleri onları bol bol sevin zaman geçirin çocuklara odaklanırsanız zamanın nasıl geçtiğini bile anlamazsınız
Yorulduğunuz zamanlarda ya da kendinizle ilgilenmek istediğinizde eşinizle paylaşın uygun bi dile o da yardım edecektir onun da hoşuna gider eminim kendinize bakmanız
 
İyi geceler hanımlar. Aylardır kimse dışarı çıkamıyor, herkes sıkılmış durumda, ben de aynı ama ben markete, çöp atmaya bile çıkamıyorum çoğu zaman. 2 bebeğim var ikisiyle gidemiyorum tek başıma. Bi market bile gezmek hava almak gibi oldu. Bekarlık günlerimi o kadar özlüyorum ki. Evlendim eşim elde ettikten sonra ve hemen ailesiyle problem yaşadık diye ilgisiz sevgisiz biri oldu. Ne beraber bi yere gidelim, ne güzel vakit geçirelim ne de bana değer verdiğini gösteren başka bi davranışı olmadı. Onun yanında hep kendimi değersiz hissettim. Bekarken beni 10sene boyunca seven,her şeyi yapan bi akrabamız vardı babam annem, akrabalar, komşular herkes ama herkes evlen diyordu onunla. Sevilmenin ne olduğunu onda gördüm ama ben asla bişey hissetmiyordum. Başka biri daha vardı kaç yıl hatırlamıyorum ama bi kaç sene peşimden koştu, çok samimiydi sevgisi. Eşimi çok sevdim görür görmez, tanışınca ve nişanlılıkta o da benim gibiydi bana karşı. Evlendik annesi hiç rahat vermedi, ummadığım şeyler yaptı. Teyzesi daha beter kaynanalık yaptı her görüşümde. Birden üstüme çullanmışlar gibi hissettim evlenir evlenmez aşırı bi beklentileri vardı sürekli iç içe olmak yatılı kalmak istiyorlar, laf sokuyorlar ama ben en ufak bi tepki versem ben alıngan kinci oluyorum.kendileri o kadar haksız yere laflar söylediler ki hala bugün bile aklıma geliyor sinirleniyorum. Eşime göre onlar ne derse 'ne var bunda'. Bugünlerde çok çalıştı, pazar dahil. Birbirimizi göremedik. Akşamları sessiz sakin geçiyordu. Ama hep eksik yani eşimin bana ilgisi sevgisi. Kendimde de hata aradım çocuklardan dolayı fazlasıyla bakımsızım, ben de bişey yapmak istemiyorum çok sıkıntılı bunalımdayım aşırı şekilde. Ne ev işi ne yemek ne kişisel bakım hiç birini yapacak güç, heves bulamıyorum içimde. Ev işi, yemek yapıyorum ama ite kaka, kendimi çok zorlayarak. İbadet etmek, Allaha sığınarak rahatlamak istiyorum o bile gözümde büyüyor, yapamıyorum. Eşim bu akşam bi arkadaşının ona yalan söylediğini söyledi. Gözümde bitti dedi. Zaten bi insan bana yalan söyleyince gözümde değeri kalmıyor dedi. Ben söyledim mi dedim ama der demez pişman oldum bu soruyu sorduğuma. Yanii dedi olumsuz bi şekilde. Ne söyledim dedim. Sen söyledin mi dedi ben hatırlamıyorum dedim. Zaten söylenenler hatırlanmaz dedi.ne söyledim diye bi kaç sefer sordum söylemedi. Yine bütün tadımı kaçırıyorsun zaten sıkıntılıyım dedim. Kendi eksikliğini görmezsin bi de beni beğenmezsin dedim kendimi hep değersiz hissettiriyorsun dedim. Gitti telefondan komik şeyler açtı izledi.Ben zaten hiçbişey yapmak istemiyorum zor geçiyor günlerim şimdi çocukların ikisi de benden ilgi bekliyor onlara bile yetemeyecek durumdayım duygusal anlamda.
Peki eşinizle duygusal yakınlığınız nasıl o yakınlaşır mı veya siz
 
X