merhaba dostlar, burayı arkadaş tavsiyesiyle açtım kafa dağıtmak derdini açmak için birebir dedi
Ben korona döneminde online eğitim sürecinde sınıfımdan biriyle tanıştım ve yaklaşık 1,5 yıl ilişkimiz devam etti . Daha sonra üniversiteler yüz yüze eğitime geçince aynı evde yaşamaya başladık ben yerleşmeye annemle gitmiştim daha sonra ev sahibine vazgeçtiğimi söyledim ve erkek arkadaşımın yanına yerleştim . 3-4 ay boyunca beraber yaşadık ama sonunda ablasına yakalandık . Habersiz şekilde okuduğumuz şehire gelince eşyaları toparlayamadık ve anlamış orda yaşadığımı . Beni zaten biliyordu beraber yaşadığımızı da öğrenmiş oldu. Muhafazakar bir ailesi var . Yine de ablası söylemez sandım ama yanupmışım. Ablası durumu hemen annesine anlatmış. İnstagramımdan abimi bulmuşlar telefon numarasını istemişler ve beraber yaşadığımızı söylemişler. Bunların başını bağlayalım orta yolu bulalım demişler. Abimle babam yaklaşık 1 ay benimle konuşmadılar ama oydu buydu derken aynı yılın haziran ayında evlendik . Aynı evde yaşıyorduk birbirimizi çok seviyorduk evet ama evliliğe hazır değildik çünkü evlilik biraz da ailelerin herşeye maydonoz olma sanatı . İnanın onunla yaşadığım o 3 ay evliliğimizin toplam süresinden çok daha huzurluydu.
Biz yaşadığımız şehirde ve evde kalmaya devam ettik okul için tek farkı resmi nikahtı . 2 yıl boyunca okuduğumuz şehirde kaldık. O sürede ablası annesi kız kardeşi dahil hepsi gelip gidip bir güzel asabımı bozdular. 1+1 eve misafirliğe gelmek ne bileyim. Zaten ablasından asla hoşlanmam mesafenin de farkında yaptığı büyük ayıptı çünkü
Uzatmayayım biz farklı bir şehire taşındık onun ailesine yakın bir şehir . Eşim iş buldu ben de bir yerle görüştüm muhasebe için . Gireceğim pozisyonda biri varmış 1 ay sonra çıkacakmış onun çıkmasını bekliyordum bir akşam annesi aradı . Umreye gideceğiz ablana bakar mısın diye . 26 yaşında ağır engelli ablası var hem yatalak hem zihinsel engelli altı bağlanıyor. Eşim bakarım dedi . Hemen telefonu aldım . Anne kusura bakmayın ben işe başlayacağım dedim . Oğlum bana senin bir ay kadar sonra başlayacağını söylemişti ama bakamazsanız önemli değil dedi telefonu şak diye kapattı . 2 gün hır gür çıktı aramızda. Bi düzelir gibi olduk sonra yine ben bakacağım sen bakmazsan falan demeye başladı. Ben de burası hasta bakımevi mi dedim . Hala pişman olduğum bir cümle bu . Bana bir kez vurdu . Sonrası tahmin edeceğiniz gibi. Ayrıldık . Evden ayrıldıktan 2 hafta sonra hamile olduğumu öğrendim. Kendisine üniversiteden arkadaşımız vasıtasıyla haber verdim . Ulaşmayı çok denedi bana ama ailem bu konuda çok destek oldu psikolojik olarak her anlamda korudular bana yaklaşamadı . Bebeğimi 16 haftalıkken servikal yetmezlikten kaybettim. Serklaj için gün alınmıştı , hastaneye gelmek istemiş ama kabul etmedim . Ameliyat olamadan bebeğim vefat etti . Sonrası sessizlik. Yas sürecimde istemedim kendisini ,yazdıklarını hep okudum ama hiçbirine dönmedim o da bana yazmadı sonra .
11 kasımda duruşmamız var . Bir yıl sonra bir anda mesaj atmış hala bir şansımızı diye. Çok tuhaf hissettim. Bebeğimi , onu , eski hayatımı. Yani kızım yaşasaydı şu an o ben ve babası bambaşka bir hayat yaşıyor olacaktık. Ama şimdi ben 24 yaşa 24 yıl sığdırmış bir enkaz gibiyim. Geçmiyor içimdeki yara. Onu o kadar çok sevdim ki.
Ne yapmalıyım ya , kalbim bana git konuş diyor. Yüzünü gördüğüm anda başa sararım çok korkuyorum
Ben korona döneminde online eğitim sürecinde sınıfımdan biriyle tanıştım ve yaklaşık 1,5 yıl ilişkimiz devam etti . Daha sonra üniversiteler yüz yüze eğitime geçince aynı evde yaşamaya başladık ben yerleşmeye annemle gitmiştim daha sonra ev sahibine vazgeçtiğimi söyledim ve erkek arkadaşımın yanına yerleştim . 3-4 ay boyunca beraber yaşadık ama sonunda ablasına yakalandık . Habersiz şekilde okuduğumuz şehire gelince eşyaları toparlayamadık ve anlamış orda yaşadığımı . Beni zaten biliyordu beraber yaşadığımızı da öğrenmiş oldu. Muhafazakar bir ailesi var . Yine de ablası söylemez sandım ama yanupmışım. Ablası durumu hemen annesine anlatmış. İnstagramımdan abimi bulmuşlar telefon numarasını istemişler ve beraber yaşadığımızı söylemişler. Bunların başını bağlayalım orta yolu bulalım demişler. Abimle babam yaklaşık 1 ay benimle konuşmadılar ama oydu buydu derken aynı yılın haziran ayında evlendik . Aynı evde yaşıyorduk birbirimizi çok seviyorduk evet ama evliliğe hazır değildik çünkü evlilik biraz da ailelerin herşeye maydonoz olma sanatı . İnanın onunla yaşadığım o 3 ay evliliğimizin toplam süresinden çok daha huzurluydu.
Biz yaşadığımız şehirde ve evde kalmaya devam ettik okul için tek farkı resmi nikahtı . 2 yıl boyunca okuduğumuz şehirde kaldık. O sürede ablası annesi kız kardeşi dahil hepsi gelip gidip bir güzel asabımı bozdular. 1+1 eve misafirliğe gelmek ne bileyim. Zaten ablasından asla hoşlanmam mesafenin de farkında yaptığı büyük ayıptı çünkü
Uzatmayayım biz farklı bir şehire taşındık onun ailesine yakın bir şehir . Eşim iş buldu ben de bir yerle görüştüm muhasebe için . Gireceğim pozisyonda biri varmış 1 ay sonra çıkacakmış onun çıkmasını bekliyordum bir akşam annesi aradı . Umreye gideceğiz ablana bakar mısın diye . 26 yaşında ağır engelli ablası var hem yatalak hem zihinsel engelli altı bağlanıyor. Eşim bakarım dedi . Hemen telefonu aldım . Anne kusura bakmayın ben işe başlayacağım dedim . Oğlum bana senin bir ay kadar sonra başlayacağını söylemişti ama bakamazsanız önemli değil dedi telefonu şak diye kapattı . 2 gün hır gür çıktı aramızda. Bi düzelir gibi olduk sonra yine ben bakacağım sen bakmazsan falan demeye başladı. Ben de burası hasta bakımevi mi dedim . Hala pişman olduğum bir cümle bu . Bana bir kez vurdu . Sonrası tahmin edeceğiniz gibi. Ayrıldık . Evden ayrıldıktan 2 hafta sonra hamile olduğumu öğrendim. Kendisine üniversiteden arkadaşımız vasıtasıyla haber verdim . Ulaşmayı çok denedi bana ama ailem bu konuda çok destek oldu psikolojik olarak her anlamda korudular bana yaklaşamadı . Bebeğimi 16 haftalıkken servikal yetmezlikten kaybettim. Serklaj için gün alınmıştı , hastaneye gelmek istemiş ama kabul etmedim . Ameliyat olamadan bebeğim vefat etti . Sonrası sessizlik. Yas sürecimde istemedim kendisini ,yazdıklarını hep okudum ama hiçbirine dönmedim o da bana yazmadı sonra .
11 kasımda duruşmamız var . Bir yıl sonra bir anda mesaj atmış hala bir şansımızı diye. Çok tuhaf hissettim. Bebeğimi , onu , eski hayatımı. Yani kızım yaşasaydı şu an o ben ve babası bambaşka bir hayat yaşıyor olacaktık. Ama şimdi ben 24 yaşa 24 yıl sığdırmış bir enkaz gibiyim. Geçmiyor içimdeki yara. Onu o kadar çok sevdim ki.
Ne yapmalıyım ya , kalbim bana git konuş diyor. Yüzünü gördüğüm anda başa sararım çok korkuyorum
