Duymak istediğim şeyler bunlar işte aslında. Sonuçta bambaşka bir hayata başladım ve bu hayatın çok daha güzel olacağını biliyorum. Ama henüz yolun çok başındayım ve ister istemez öncesiyle kıyaslıyorum. Şikayet etmek için değil, belki aynı şeyleri yaşayan birileri varsa bu karamsarlığın geçeceğini ve her şeyin daha güzel olacağını duymak için yazdım, bu süreçte buna ihtiyacım vardı belki de . Size teşekkür ederim ☺
Ah ben de ilk aylarda hayatım bitti, herkesin hayatı aynı akıyor ben evdeyim diye ağlardım. Sonra da pişman olur bir posta ona ağlardım. Akşamları eşimle yemek yiyemezdik. Oğlumun alarmı vardı ağlardı. Birmiz kucakta onu tutarken diğerimiz yerdi. Kanguruyla yemek pişirirdim. Süpürge tutardım. Eşime derdim ki çok çey istemiyorum aslında beraber ne zaman yemek yiyeceğiz ki...
Saatlerce emerdi. Bazen tükendim derdim.
Sonra ekgıda başladı, beraber yemek yemeğe başladık yine. Üstelik üç kişi. Bir insanın yemek yemeği öğrenmesini izlemek çok keyifliydi. Sonra emzirme bitti. Şikayet ettiğim hiç sevmediğimi iddia ettiğim emzirme bitti. Ama hala özlüyorum. Ne güzel zamanlarmış, sadece ikimize özel. Bir süreci daha öyle bitirdik ve bana dank etti. Her öff ne zaman bitecek dediğim büyümenin parçasıydı. Bittiğinde oğlum da hayata bir adım daha atıyordu, gittikçe bağımsızlaşacaktı.
O günden sonra keyfini çıkarmaya odaklandım.
27 aydan sonra odasında sabaha kadar kesintisiz uyuyam, uykuya kendi geçen, yemeğini kendi yiyen bir çocuk oldu. Benim işim azaldı, daha çok uyur oldum, sabahları kendim uyanıyorum. Başka zorluklar geldi ala ilk zorluklar kadar değil. Artık benle sohbet eden, derdini anlatan bir çocuğum var. Eski hayatımı özlemiyorum artık. Güzel bir takım olduk.
Ama şimdi tekrar anne olsam ilkine göre bir şeyi değişik yapardım. Bugünler geçecek mi diye kafaya takmazdım. Öyle bir hızlı geçiyor ki... Daha çol koklar, daha çok emzirir, daha çok okşardım.