Evde yalnızken çok korkuyorum

bekarken yalnız kalmaktan hiç korkmazdım. hatta o kadar şehir dışında okudum, bazı hafta sonları oda boşaldığında rahat bi nefes alıyordum oh be yalnızım deyip ki yurtta bazı arkadaşlar başka varlıklardan konuşmayı karbasanlar vs aman yarabbi çok bayılırlardı. dinlemezdim onlar konuştuğunda ayrılırdım yanlarından. onların o muhabbetleri yüzünden bazı akşamlar uyuyamadığımda oldu. ranzada üst yatakta yatardım sanki arkamda biri var bana bakıyormuş gibi gelirdi allahım dizlerimin bağı çözülürdü ama içimden de sürekli yok birşey saçmalama derdim kendi kendime sonra sinirlenip arkama bakardım ve kızardım kendimi salaksın sen bak birşey yok kendi kendini delirteceksin deyip :gitme:

sonra okul bitti istanbula geldim bütün korkularım kayboldu evde yalnızken banyoda yapıordum uyuyada biliyordum.

evlendim ayrı ev ayrı düzen vs derken eşim eve geç geleceği zaman ya da iş dolayısıyla şehir dışına çıktığında ben yine uyuyamamaya başladım. eve hırsız sapık falan girecek vs deyip uyklarımı kaçırdım. eşim işteyken banyo yapamadım =) ama şimdi evime alıştım geçti korkularım. arada yurttaki kızların söledikleri sebepsiz aklıma geldiğinde (geceleri genelde) tırsıyorum gözümü kapatamıyorum daha o zaman da kocacığıma sığınıyorum sarılıyorum rahatlıyorum

kızlar aynı korkular bendede var.ben 3 aylık evliyim ve evde yanlız kalınca hep tedirgin oluyorum.sanki birileri evde dolaşıyor gibi.sanki bişeyler görüyorum bilmiyorum nasıl yenicem bunu.çok kötü bir durum.evimde rahat hareket edemiyorum iş yapamıyorum.bi odada takılıp kalıyorum.

ben yalnız başıma evde..mümkün değil.ben annemler evdeyken banyo yapmaktan korkuyorum yalnız kalmayı aklımın ucundan geçiremem bile.

hypatia1982 .!.:

ay ben de korkuyorum.korkanlar benim yazımı okumasın.siz de korkarsınız.evde yalnız kalıyorum.ben ama insandan değil.çünkü kapılarımı kilitleyip, açık camları kapıyorum.o konudan emin oluyorum.allaha emanet ediyorum evimi.o konudan korkum yok.ama bende insan dışı varlık korkusu var.evde birilerinin varlığını hissediyorum.gece dolaştıklarını falan hissediyorum.aklıma daha önce anlatılmış hikayeler vs geliyor çok rahatsız edici boyutta oluyor gece özellikle.karanlıktan nefret ediyorum.bir varlığı görme ihtimalim bile beni korkutuyor.bi yerde otururken arkamdan biri beni izliyor sanıyorum.ayyyy ufff ya kurtulamıyorum bundan....senağlama

Genişletmek için tıkla...

Bendeki korkuda bu inançlı insanlarız üç harfli yaratıklar şeytanın varlığına ve insana kötülük yaptığına inanıyoruz.Bunlara ait konular konuşulurken insan korkuyor birde şimdilerde tvdeki eve gelip adam kesen tipleri okuyunca daha çok korku oluyor.Dua okuyuncada korku geçmiyor

aynı ben ben de çok korkuyorum. evde bıçak koleksiyonu var, inanır mısınız elimde satırla geziyorum. bir kere kapı çalmıştı geçen sene, ben de okula gitmiyordum evde ders çalışıyordum, evin karşısındaki apartmandan da bizim kapının yansıması görünüyordu, ben de salona gidip camdan baktım perdenin arasından çaktırmadan iki adam var sonra telefonla konuştular geriye çekilip yukarı falan bakıyorlardı sonra üçüncüsü geldi dedim ki lara buraya kadarmış .. açmadım tabi kapıyı, hemen babamı aradım, babamın iş yeri yakın çünkü eve işte kapıcıyı ara şöyle yap böyle yap kıpırdama ben geliyorum diye ama çok korkmuştum gidip evin en kuytu köşesine saklanmıştım, her zaman böyle oluyor kimse kapıyı çalmasa bile çok korkuyorum televizyonları açıyorum ki ses olsun en ufak bir sesi duymayayım.. sanki birileri saklanıyor mutfakta banyoda odamda belki de yatağın altında, dolabın içinde. çok korkuyorum. bazen satırla bazen silahla dolaşıyorum. sanki biri gelecek de beni vuracak öldürecek.....

benim bu korkum çok eskiden vardı allaha şükürler olsun eskilerde kaldı korkutucu hikayelet tv programları izlemekten dinlemekten oldu öyle bi haldeydim ki titriyordum hakim olamıyordum kendime geceeleri korkudan uyuyamıyordum herkes uyurken yalnız ben uyanık olduğumda çok korkuyordum ama üzerinde durmayı bıraktım korkunç hikayeler falan dinlemeyi bıraktım ve zamanla kendiliğinden geçti darısı sizlerin başına