Evlenmekten ümidi kestim

Sizinle aynı durumdayım sizin yaşınız benden küçük.ben hatırlıyorum yirmialti yaşında idim geç kaldım diye uğraşıp didiniyordum hep ben mi Yok dedim hayır başkalarıda bana Yok dedi ben daha evlenemedim ancak evlenip boşanmış arkadaşlarım var yada mutsuz evlilik içinde olanlarda.mutlu olanlarda var mesala bı bakıyorum çocuğu engelli başkasına bakıyorum bı hastalığı çıkmış.bir arkadaşım yabancı burda gelin oldu şimdi kanseri çok ilerlemiş üzülüyorum.sonucta herkesin sınavı farklı çok şükür sana hastalık imtihanı değmemiş.tecrube konuşuyor,istersen kırk ters takla at nasipte o kişi yoksa olmuyor.en güzeli bugün mesala son günüm olsaydı kendimi nasıl mutlu ederdim diye düşünüyorum.bu şekilde sabretmeye çalışıyorum çünkü yarınlarda ben var miyim acaba olamayabilirim degilmi...bende birini üç yıl boyunca bekledim durdum neyaptimsa olmadı güya benim için ağlıyordu sonra ne oldu biliyor musun gitti kendinden yirmi yaş biriyle anında nikah kıydı ben sana anlatsam bu hiyaden film çıkar ellerim boş gözü yaşlı ah ede ede kaldım degdimi yani şimdi ,o üç yılı mutlu geçirmek varken hergun u kendimi heba etmeye degdimi ,erkek=güvenilmez
 
Ceylancigim, Corona ne zaman biter, bitmezse issiz mi kalicam, bizim sirkete ne olacak, issiz kalirsam baska is de bulamam her yer kapali nasil gecincem seklinde sorular herkesin kafasinda ... (memur olmadigin surece)

Yani paraya sebep evlilik askida kalir guzelim bence biraz rahatla.

yok yok evrene pozitif enerji gönderiyoruuumm olmayacak öyle kötü şeyler . Allah korusun🤲
bitecek kısa sürede bu dönem ben inanıyorum🤗
 
Sizinle aynı durumdayım sizin yaşınız benden küçük.ben hatırlıyorum yirmialti yaşında idim geç kaldım diye uğraşıp didiniyordum hep ben mi Yok dedim hayır başkalarıda bana Yok dedi ben daha evlenemedim ancak evlenip boşanmış arkadaşlarım var yada mutsuz evlilik içinde olanlarda.mutlu olanlarda var mesala bı bakıyorum çocuğu engelli başkasına bakıyorum bı hastalığı çıkmış.bir arkadaşım yabancı burda gelin oldu şimdi kanseri çok ilerlemiş üzülüyorum.sonucta herkesin sınavı farklı çok şükür sana hastalık imtihanı değmemiş.tecrube konuşuyor,istersen kırk ters takla at nasipte o kişi yoksa olmuyor.en güzeli bugün mesala son günüm olsaydı kendimi nasıl mutlu ederdim diye düşünüyorum.bu şekilde sabretmeye çalışıyorum çünkü yarınlarda ben var miyim acaba olamayabilirim degilmi...bende birini üç yıl boyunca bekledim durdum neyaptimsa olmadı güya benim için ağlıyordu sonra ne oldu biliyor musun gitti kendinden yirmi yaş biriyle anında nikah kıydı ben sana anlatsam bu hiyaden film çıkar ellerim boş gözü yaşlı ah ede ede kaldım degdimi yani şimdi ,o üç yılı mutlu geçirmek varken hergun u kendimi heba etmeye degdimi ,erkek=güvenilmez
sizinle cok benzer durumdayız ama ben sizin kadar mantıklı bakamıyorum. üzerimde sürekli bir stres. gecip giden yıllara üzülüyorum ve bunu sorun ettiğim için başka bir konuda ilerleyemiyorum hiç :KK43:(
 
7 aydır siteye girmemiş. Evlilikle alakalı bir şey yazmamış. En son yaşlanınca yalnız kalırsam huzur evinde yaşarım diye yazmış.
 
Biraz uzun olacak çünkü burada evlenemeyenlere sizin suçunuz siz kimseyi beğenmiyorsunuz diyenler var o yuzden detaylı anlatmak istiyorum. Okuyanlara ve yorum yapanlara şimdiden tesekkürler. Annesi babası ayrı ve sorunlu kopuk bir ailede büyüdüm. Onlar boşanana kadar çocukluğum bile ailem yüzünden berbat kavga dövüş içerisinde geçti.
Hep güzel ailelere özendim. Kendi kendime dedim ki ileride benim de güzel bir ailem olacak ve o aileyi ben kuracağım. Iyi bir eşim ve çocuklarım olacak. Inadına ailemi mutlu etmeye çalışacağım dedim. Ama bir şeyi ne kadar isterseniz o kadar olmaz ya... 31 yaşına geldim bir türlü olmadı. Bu yaşa kadar kimse mi karşına çıkmadı diyeceksiniz. Çıktı çok güzel aşklar da yaşadım. Ama evlilikle sonuçlanmadi. Üniversitedeyken mesela gerçekten hayatımın aşkını bulduğuma inandım. 2 yıl inanılmaz güzel bir ilişkimiz oldu. Tam nişanlanmayı düşünürken, onun ailesi ailemi hor gördü. Anne baba boşanmış aile sorunlu dediler. Bu kız anasına düşkün ömür boyu ona maddi destek olur, ya size annesi yerleşirse dediler. Böyle iğrenç laflar döndüre döndüre adamı evlilikten vazgeçirdiler. Adam bana ben mantık evliliği yapmak istiyorum dedi ve ailesinin bulduğu kızla evlendi. Hayatımda en güvendiğim insandı kendisi. Yaşadığım şoku ve acıyı anlatamam. Böyle bi travmadan yıllar sonra başka birisi evliliğe ikna etti beni. Ikna etti diyorum çünkü evlenmeyi benden çok istiyordu. Aşığım ölüyorum bitiyorum diyen adam bilin bakalim ne oldu? Bir anda aşkının bittiğini ve evlenmekten vazgeçtiğini söyledi.
Ben tabi yine şok. Bi anda aşk nasil biter diyorum anlayamıyorum derken bu adamda bipolar bozukluk olduğunu öğrendim ve benden sakladığını. Yani adamda duygu durum bozukluğu varmış. Ve ayrıldıktan sonra bile başıma bela oldu. Depresyon dönemine girip intihar edeceğini söyledi defalarca. Ilişkimiz kalmamasına rağmen sırf insanlık olarak vicdanen onu defalarca psikiyatriye götürdüm ölmesinden korktuğum için. Sonuç; o hayatına devam etti hiçbir şey olmamış gibi. Ben yaşadığım travmalarla yine başbaşa... yine araya zaman girdi ve hayatıma şu anki sevgilim girdi. Çok iyi anlaştık ve mutlu vakit geçirdik. Bir süre ilişkimiz güzel giderken evlilik konusunu hiç açmadığını fark ettim ve konuyu ben merak edip sordum. Evlilikten korktuğunu söyledi. Bunu söylediği için ayrılmak istedim. Bırakmadı. Beni sevdiğini, Bunu aşacağını, bu fikre yavaş yavaş alıştığını söyledi. Anlayisla karşılamaya çalıştım. Bu arada kendisi 35 yaşında. Derken beraber ilişkimize devam ettik. Gelecek hakkında hayaller kurduk. Artık baharda aileler tanışsın isteme olsun dedik. Derken şu virüs belası çıktı. Şirketi onu ücretsiz izine çıkardı. Şu an maddi sıkıntıda ve kredi borcunu nasil ödeyeceğini düşünürken evlilik konusu tabiki gündemden kalktı. Zaten bahara zaman yaklaştıkça adamın evlilikten bahsetmediğini ve gerilmeye başladığını hissetmeye başladım. Yani evlilik korkusu hala yaşıyor diye düşünüyorum. 1.5 yılım bu adama gitti. Gerçekten çok sevdim ve değer verdim. Hâlâ da öyle. Ama geçmiş travmalarımdan mi ondaki bu hevessizlikten mi bilmiyorum. Artık hiç evlenemeyecegimi düşünüyorum. Umidim kalmadı. 31 yaşına geldim zaten. Sanki simdikiyle evlendim evlendim yoksa hiç evlenemezmişim artik çok geç gibi hissediyorum. Çaresiz bu adamın adım atmasını bekliyorum. Yaşayan bilir berbat bir psikoloji. Düşünsenize ayrılsam etsem ne ara birisiyle tanışacağım onu tanıyacağım da bi de evlilik yoluna gireceğim? Çocuğum da olmayacak dolayısıyla yaş itibariyle. O kadar üzülüyorum ki. Ömrümü yalnız geçireceğim sanırım. Çok mu şey istedim ben bu hayatta? Herkesin yaşadığı evlilik ve çocuk olayını ben neden inatla yaşayamadım? Neden evlilik konusu milletin takır takır ilerlerken benimki ilerlemiyor. Yorumlarınızı merak ediyorum...
38 yaşımda yaptim evliligimi esimde 37 yasindaydi.Ikimizin de ilk evliligiydi 39 yasinda hamile kaldim 40 yasinda da dogurdum
 
Biraz uzun olacak çünkü burada evlenemeyenlere sizin suçunuz siz kimseyi beğenmiyorsunuz diyenler var o yuzden detaylı anlatmak istiyorum. Okuyanlara ve yorum yapanlara şimdiden tesekkürler. Annesi babası ayrı ve sorunlu kopuk bir ailede büyüdüm. Onlar boşanana kadar çocukluğum bile ailem yüzünden berbat kavga dövüş içerisinde geçti.
Hep güzel ailelere özendim. Kendi kendime dedim ki ileride benim de güzel bir ailem olacak ve o aileyi ben kuracağım. Iyi bir eşim ve çocuklarım olacak. Inadına ailemi mutlu etmeye çalışacağım dedim. Ama bir şeyi ne kadar isterseniz o kadar olmaz ya... 31 yaşına geldim bir türlü olmadı. Bu yaşa kadar kimse mi karşına çıkmadı diyeceksiniz. Çıktı çok güzel aşklar da yaşadım. Ama evlilikle sonuçlanmadi. Üniversitedeyken mesela gerçekten hayatımın aşkını bulduğuma inandım. 2 yıl inanılmaz güzel bir ilişkimiz oldu. Tam nişanlanmayı düşünürken, onun ailesi ailemi hor gördü. Anne baba boşanmış aile sorunlu dediler. Bu kız anasına düşkün ömür boyu ona maddi destek olur, ya size annesi yerleşirse dediler. Böyle iğrenç laflar döndüre döndüre adamı evlilikten vazgeçirdiler. Adam bana ben mantık evliliği yapmak istiyorum dedi ve ailesinin bulduğu kızla evlendi. Hayatımda en güvendiğim insandı kendisi. Yaşadığım şoku ve acıyı anlatamam. Böyle bi travmadan yıllar sonra başka birisi evliliğe ikna etti beni. Ikna etti diyorum çünkü evlenmeyi benden çok istiyordu. Aşığım ölüyorum bitiyorum diyen adam bilin bakalim ne oldu? Bir anda aşkının bittiğini ve evlenmekten vazgeçtiğini söyledi.
Ben tabi yine şok. Bi anda aşk nasil biter diyorum anlayamıyorum derken bu adamda bipolar bozukluk olduğunu öğrendim ve benden sakladığını. Yani adamda duygu durum bozukluğu varmış. Ve ayrıldıktan sonra bile başıma bela oldu. Depresyon dönemine girip intihar edeceğini söyledi defalarca. Ilişkimiz kalmamasına rağmen sırf insanlık olarak vicdanen onu defalarca psikiyatriye götürdüm ölmesinden korktuğum için. Sonuç; o hayatına devam etti hiçbir şey olmamış gibi. Ben yaşadığım travmalarla yine başbaşa... yine araya zaman girdi ve hayatıma şu anki sevgilim girdi. Çok iyi anlaştık ve mutlu vakit geçirdik. Bir süre ilişkimiz güzel giderken evlilik konusunu hiç açmadığını fark ettim ve konuyu ben merak edip sordum. Evlilikten korktuğunu söyledi. Bunu söylediği için ayrılmak istedim. Bırakmadı. Beni sevdiğini, Bunu aşacağını, bu fikre yavaş yavaş alıştığını söyledi. Anlayisla karşılamaya çalıştım. Bu arada kendisi 35 yaşında. Derken beraber ilişkimize devam ettik. Gelecek hakkında hayaller kurduk. Artık baharda aileler tanışsın isteme olsun dedik. Derken şu virüs belası çıktı. Şirketi onu ücretsiz izine çıkardı. Şu an maddi sıkıntıda ve kredi borcunu nasil ödeyeceğini düşünürken evlilik konusu tabiki gündemden kalktı. Zaten bahara zaman yaklaştıkça adamın evlilikten bahsetmediğini ve gerilmeye başladığını hissetmeye başladım. Yani evlilik korkusu hala yaşıyor diye düşünüyorum. 1.5 yılım bu adama gitti. Gerçekten çok sevdim ve değer verdim. Hâlâ da öyle. Ama geçmiş travmalarımdan mi ondaki bu hevessizlikten mi bilmiyorum. Artık hiç evlenemeyecegimi düşünüyorum. Umidim kalmadı. 31 yaşına geldim zaten. Sanki simdikiyle evlendim evlendim yoksa hiç evlenemezmişim artik çok geç gibi hissediyorum. Çaresiz bu adamın adım atmasını bekliyorum. Yaşayan bilir berbat bir psikoloji. Düşünsenize ayrılsam etsem ne ara birisiyle tanışacağım onu tanıyacağım da bi de evlilik yoluna gireceğim? Çocuğum da olmayacak dolayısıyla yaş itibariyle. O kadar üzülüyorum ki. Ömrümü yalnız geçireceğim sanırım. Çok mu şey istedim ben bu hayatta? Herkesin yaşadığı evlilik ve çocuk olayını ben neden inatla yaşayamadım? Neden evlilik konusu milletin takır takır ilerlerken benimki ilerlemiyor. Yorumlarınızı merak ediyorum..
Herkesin yasadigi evlilik ve cocuk olayini ben neden inatla yasayamadim demissin.Al benden de o kadar.senden bi kac yas kucugum.daha bugün kuzenim beni durduk yere teselli etmeye basladi bak senden kac yaş buyuk teyzem var o da bekar yani evlenemedim diye üzülme sakin diye teselli verdi durduk yere.sasirdim kaldim.yani etraf sagolsun olan moralimizi de bozuyor.herkes evlenip gidiyo yaşıtım bekar olan insan kalmadi.yani nasil bulup evleniyorlar bi anda gercekten şasiriyorm.benim olmasi icin çabaladigim bi seyi baskasi cok rahat sekilde yapinca ister istemez üzülüyorum.artik çabalamiyorum evlilik icin bir senedir kendi haline biraktim.ama simdi de hayatima kimse girmiyo bir senedir hayatima erkek sinek girmedi.yani bu kendi haline birakma olayi da cözüm degil malesef.napcagimi sasirdim çabalasam miii cabalamasam mii aklimda deli sorular🙄
 
Ya Allah aşkına ayrıl bundan evlenmeyecegini düşünüyorsan ..evlenmeyi düşünen adam çıkınca karşına kalpler ısınınca 1 yıl bitmeden evleniyorsun hemende çocuk yaparsin olur biter ama hayırlı bir evlilik için dua et Allah'a ..ızdırap olmasin
 
Asla evlenmek istemedim. Hiç böyle bir hayalim olmadı. Tam tersine gayet mutluydum bekarken. Ben bu adamla evlenmek isterim dediğim adam 35 yaşında karşıma çıktı. 40 yaşında ikinci çocuğuma hamileyim şu anda. Evlenmek bir hedef olmamalı. Zaten hedefi evlenmek olanların sonucu genelde mutsuzluk oluyor. Akışına bırakın.
 
Biraz uzun olacak çünkü burada evlenemeyenlere sizin suçunuz siz kimseyi beğenmiyorsunuz diyenler var o yuzden detaylı anlatmak istiyorum. Okuyanlara ve yorum yapanlara şimdiden tesekkürler. Annesi babası ayrı ve sorunlu kopuk bir ailede büyüdüm. Onlar boşanana kadar çocukluğum bile ailem yüzünden berbat kavga dövüş içerisinde geçti.
Hep güzel ailelere özendim. Kendi kendime dedim ki ileride benim de güzel bir ailem olacak ve o aileyi ben kuracağım. Iyi bir eşim ve çocuklarım olacak. Inadına ailemi mutlu etmeye çalışacağım dedim. Ama bir şeyi ne kadar isterseniz o kadar olmaz ya... 31 yaşına geldim bir türlü olmadı. Bu yaşa kadar kimse mi karşına çıkmadı diyeceksiniz. Çıktı çok güzel aşklar da yaşadım. Ama evlilikle sonuçlanmadi. Üniversitedeyken mesela gerçekten hayatımın aşkını bulduğuma inandım. 2 yıl inanılmaz güzel bir ilişkimiz oldu. Tam nişanlanmayı düşünürken, onun ailesi ailemi hor gördü. Anne baba boşanmış aile sorunlu dediler. Bu kız anasına düşkün ömür boyu ona maddi destek olur, ya size annesi yerleşirse dediler. Böyle iğrenç laflar döndüre döndüre adamı evlilikten vazgeçirdiler. Adam bana ben mantık evliliği yapmak istiyorum dedi ve ailesinin bulduğu kızla evlendi. Hayatımda en güvendiğim insandı kendisi. Yaşadığım şoku ve acıyı anlatamam. Böyle bi travmadan yıllar sonra başka birisi evliliğe ikna etti beni. Ikna etti diyorum çünkü evlenmeyi benden çok istiyordu. Aşığım ölüyorum bitiyorum diyen adam bilin bakalim ne oldu? Bir anda aşkının bittiğini ve evlenmekten vazgeçtiğini söyledi.
Ben tabi yine şok. Bi anda aşk nasil biter diyorum anlayamıyorum derken bu adamda bipolar bozukluk olduğunu öğrendim ve benden sakladığını. Yani adamda duygu durum bozukluğu varmış. Ve ayrıldıktan sonra bile başıma bela oldu. Depresyon dönemine girip intihar edeceğini söyledi defalarca. Ilişkimiz kalmamasına rağmen sırf insanlık olarak vicdanen onu defalarca psikiyatriye götürdüm ölmesinden korktuğum için. Sonuç; o hayatına devam etti hiçbir şey olmamış gibi. Ben yaşadığım travmalarla yine başbaşa... yine araya zaman girdi ve hayatıma şu anki sevgilim girdi. Çok iyi anlaştık ve mutlu vakit geçirdik. Bir süre ilişkimiz güzel giderken evlilik konusunu hiç açmadığını fark ettim ve konuyu ben merak edip sordum. Evlilikten korktuğunu söyledi. Bunu söylediği için ayrılmak istedim. Bırakmadı. Beni sevdiğini, Bunu aşacağını, bu fikre yavaş yavaş alıştığını söyledi. Anlayisla karşılamaya çalıştım. Bu arada kendisi 35 yaşında. Derken beraber ilişkimize devam ettik. Gelecek hakkında hayaller kurduk. Artık baharda aileler tanışsın isteme olsun dedik. Derken şu virüs belası çıktı. Şirketi onu ücretsiz izine çıkardı. Şu an maddi sıkıntıda ve kredi borcunu nasil ödeyeceğini düşünürken evlilik konusu tabiki gündemden kalktı. Zaten bahara zaman yaklaştıkça adamın evlilikten bahsetmediğini ve gerilmeye başladığını hissetmeye başladım. Yani evlilik korkusu hala yaşıyor diye düşünüyorum. 1.5 yılım bu adama gitti. Gerçekten çok sevdim ve değer verdim. Hâlâ da öyle. Ama geçmiş travmalarımdan mi ondaki bu hevessizlikten mi bilmiyorum. Artık hiç evlenemeyecegimi düşünüyorum. Umidim kalmadı. 31 yaşına geldim zaten. Sanki simdikiyle evlendim evlendim yoksa hiç evlenemezmişim artik çok geç gibi hissediyorum. Çaresiz bu adamın adım atmasını bekliyorum. Yaşayan bilir berbat bir psikoloji. Düşünsenize ayrılsam etsem ne ara birisiyle tanışacağım onu tanıyacağım da bi de evlilik yoluna gireceğim? Çocuğum da olmayacak dolayısıyla yaş itibariyle. O kadar üzülüyorum ki. Ömrümü yalnız geçireceğim sanırım. Çok mu şey istedim ben bu hayatta? Herkesin yaşadığı evlilik ve çocuk olayını ben neden inatla yaşayamadım? Neden evlilik konusu milletin takır takır ilerlerken benimki ilerlemiyor. Yorumlarınızı merak ediyorum...
Erkek değilim ama bana evlilik amacıyla yaklaşan adamlardan hep kaçtım. Adam evlilik dediği anda buz gibi soğuyordum.
Çünkü daha sevmeden, alışmadan kocam olacak gözüyle bakmak güzellikleri yaşamayı engelliyor. Sevgilinin hataları hoş görülürken, koca olarak düşündüğünde ufak şeyler bile göze batıyor. İlişki oluruna bıraktığında evliliğe gider.
 
X