Merhaba arkadaşlar, normalde böyle yerlere yazmak veya internette herhangi bir yerde herhangi bir şey yazmak hiç huyum değildir. Ama uzun zamandır boğuştuğum mücadeleyi artık danışmam gerektiğini düşündüm çünkü son raddede hissediyorum kendimi. Sizden tek isteğim şey; yazdıklarımı okuduktan sonra yaptığım şey size göre doğruysa niye doğru yanlışsa niye yanlış, kısaca fikir belirtmeniz.
Şimdi şöyle başlayayım özet geçerek gidicem ama uzun olabilir.
Benim 6 yıllık bir ilişkim var, 28 yaşındayım ve erkek arkadaşım ise 29 yaşında. İkimiz de okumuş ve fena olmayan seviyede kendi parasını kazanan insanlarız, beyaz yakayız.
Erkek arkadaşım refah olarak çok da iyi sayılmayan bir avrupa ülkesinde yazılımcı. Ben ise Türkiyedeyim uzaktan çalışıyorum global bir firmada.
Aileme iki yıl önce evlenme isteğimizi belirttim fakat çocukla asla tanışmak istemedi babam, para ve ev alma şartı koştu diğer türlü imkansız dedi ve annem de babamı destekledi. Babam resmen ayrılmamız için bana baskı yaptı ama biz gizli gizli sürdürdük çünkü çok iyi bir insan ve ben de parada pulda gözü olmayan biriyim. Zamanla birlikte yapabileceğimize inanan biriyim.
Şimdi aradan 2 yıl geçti o esnada ikimizde biraz biraz birikim yapmaya çalıştık, erkek arkadaşım da şu an anca bir düğün yapacak kadar biriktirebildi ve ailesi farklı şehirde yaşayan durumları iyi olmayan insanlar ve yaşlılar. Bizimkiler ise ağızlarında sürekli para ve ev lafı olan insanlar.
Annesi ile annem bir ara telefonda benim zorlamamla kısa bir konuşma yaptı 2 yıl önce. Annesi anneme ‘ biz bir şey yapamayız elimizde bir şey yok bizden bir şey beklemeyin’ minvalinde konuştu. Anneme de çok garip geldi. Bunlar kardeş sayısı olarak biraz fazlalar ve durum da kötü olunca çocuğa hiç yardım edemiyorlar, o ise kendisi biriktiriyor katılım sistemine her ay kredi borcu ödeyerek.
Fakat ben de her ay maaşımın %80i ile birikim yapıyorum işler daha hızlı çözülsün diye. Benim de sosyal hayatım bitti hep iş iş çalışıyorum ve erkek arkadaşım da aynı şekilde çok sıkışık bir durumda yaşıyor biriktirmekten dolayı. Ama her ay bana sitem ediyor şikayet ediyor böyle yaşam olmaz vs diye beni üzüp sonra konu senle alakalı değil diyip özür diliyor.
Bir gün önce konuyu biraz annemle konuştum. O da diyorki iki yılda sadece bunu mu biriktirmiş(500k). Daha bunun düğünü var evi var takısı var ev dizmesi var, bunlar nasıl olacak diyor ve hiç içine sinmiyor istemiyor. Onun rahat azimsiz biri olduğuna kanaat getirmiş, halbuki bir yandan kendi işini de kurmaya çalışıyor ama henüz maaşı dışında ek geliri yok. Evini borçsuz alacak öyle evleneceksin o zaman 5-10 yıl daha bekleyeceksin diyor ama zaten çok uzun zaman olmuş ve ilişki çok yıpranmış vaziyette yine de karakterlerimiz ve sevgimiz bizi bir arada tutuyor. Henüz babamla konuşmadım ama onun daha büyük tepki vereceğine eminim.
Şu an annem tarafından akılsız damgası yiyorum ama bu kişiyi seviyorum ve yurtdışında birlikte yaşayıp hayatımızı inşa edebileceğimize inanıyorum. Bana da ona da hiç inanmıyorlar ve ikna edemiyorum çok katılar. Sen mi çalışıp o yiyecek falan diyorlar ne ara çocuk düşünmeye fırsatın olacak krediyle eve girip ev borcu öderken falan diyorlar ama biz ille de ev olsun istemiyoruz zaten gelecekte olur diyoruz.
Erkek arkadaşım da çok yoruldu ve bana her ay şikayet ediyor sonra özür diliyor bu da beni ayriyeten üzüyor gerçekten iki arada bir derede kaldım sıkıştım kaldım ne yapacağımı bilmiyorum. Aşırı mutsuzum ama bunca çabadan sonra ve bu yaştan sonra da hiçbir şeye ne enerjim ne de hevesim yok. Lütfen bana düzgünce akıl verin. Veya babamla konuşurken nasıl bir tarzda konuşmalıyım ki sıcak baksın?
Şimdi şöyle başlayayım özet geçerek gidicem ama uzun olabilir.
Benim 6 yıllık bir ilişkim var, 28 yaşındayım ve erkek arkadaşım ise 29 yaşında. İkimiz de okumuş ve fena olmayan seviyede kendi parasını kazanan insanlarız, beyaz yakayız.
Erkek arkadaşım refah olarak çok da iyi sayılmayan bir avrupa ülkesinde yazılımcı. Ben ise Türkiyedeyim uzaktan çalışıyorum global bir firmada.
Aileme iki yıl önce evlenme isteğimizi belirttim fakat çocukla asla tanışmak istemedi babam, para ve ev alma şartı koştu diğer türlü imkansız dedi ve annem de babamı destekledi. Babam resmen ayrılmamız için bana baskı yaptı ama biz gizli gizli sürdürdük çünkü çok iyi bir insan ve ben de parada pulda gözü olmayan biriyim. Zamanla birlikte yapabileceğimize inanan biriyim.
Şimdi aradan 2 yıl geçti o esnada ikimizde biraz biraz birikim yapmaya çalıştık, erkek arkadaşım da şu an anca bir düğün yapacak kadar biriktirebildi ve ailesi farklı şehirde yaşayan durumları iyi olmayan insanlar ve yaşlılar. Bizimkiler ise ağızlarında sürekli para ve ev lafı olan insanlar.
Annesi ile annem bir ara telefonda benim zorlamamla kısa bir konuşma yaptı 2 yıl önce. Annesi anneme ‘ biz bir şey yapamayız elimizde bir şey yok bizden bir şey beklemeyin’ minvalinde konuştu. Anneme de çok garip geldi. Bunlar kardeş sayısı olarak biraz fazlalar ve durum da kötü olunca çocuğa hiç yardım edemiyorlar, o ise kendisi biriktiriyor katılım sistemine her ay kredi borcu ödeyerek.
Fakat ben de her ay maaşımın %80i ile birikim yapıyorum işler daha hızlı çözülsün diye. Benim de sosyal hayatım bitti hep iş iş çalışıyorum ve erkek arkadaşım da aynı şekilde çok sıkışık bir durumda yaşıyor biriktirmekten dolayı. Ama her ay bana sitem ediyor şikayet ediyor böyle yaşam olmaz vs diye beni üzüp sonra konu senle alakalı değil diyip özür diliyor.
Bir gün önce konuyu biraz annemle konuştum. O da diyorki iki yılda sadece bunu mu biriktirmiş(500k). Daha bunun düğünü var evi var takısı var ev dizmesi var, bunlar nasıl olacak diyor ve hiç içine sinmiyor istemiyor. Onun rahat azimsiz biri olduğuna kanaat getirmiş, halbuki bir yandan kendi işini de kurmaya çalışıyor ama henüz maaşı dışında ek geliri yok. Evini borçsuz alacak öyle evleneceksin o zaman 5-10 yıl daha bekleyeceksin diyor ama zaten çok uzun zaman olmuş ve ilişki çok yıpranmış vaziyette yine de karakterlerimiz ve sevgimiz bizi bir arada tutuyor. Henüz babamla konuşmadım ama onun daha büyük tepki vereceğine eminim.
Şu an annem tarafından akılsız damgası yiyorum ama bu kişiyi seviyorum ve yurtdışında birlikte yaşayıp hayatımızı inşa edebileceğimize inanıyorum. Bana da ona da hiç inanmıyorlar ve ikna edemiyorum çok katılar. Sen mi çalışıp o yiyecek falan diyorlar ne ara çocuk düşünmeye fırsatın olacak krediyle eve girip ev borcu öderken falan diyorlar ama biz ille de ev olsun istemiyoruz zaten gelecekte olur diyoruz.
Erkek arkadaşım da çok yoruldu ve bana her ay şikayet ediyor sonra özür diliyor bu da beni ayriyeten üzüyor gerçekten iki arada bir derede kaldım sıkıştım kaldım ne yapacağımı bilmiyorum. Aşırı mutsuzum ama bunca çabadan sonra ve bu yaştan sonra da hiçbir şeye ne enerjim ne de hevesim yok. Lütfen bana düzgünce akıl verin. Veya babamla konuşurken nasıl bir tarzda konuşmalıyım ki sıcak baksın?
Son düzenleme:
böylece yumusarlar. 
