Hanımlar merhaba..Benim derdim kimseyle hiçbirşeyle uğraşma isteğimin olmayışı ve hep kaçma eğiliminde olmak.Bir ortama girince sivri olmamama rağmen mutlaka olumsuz olaylar beni buluyor ve pat kendimi çaresiz hissediyorum. Sessiz ve kimseye karışmak istemeyen yapım birilerine beni ez mesajımı veriyor anlamıyorum.Olayların akabindede pantere dönüşüyorum
Bu da egomu haksızlığa tahammül edememek mi onu da anlamıyorum. Şimdi yeni bir işe girdim mesela. Bir kadınla sorun yaşadım bana sözel saldırı yaptı ve bende sustum polemik yaşasam daha kötü yerlere gidecekti,kadın şirret birşeydi. Yukarıyı aramadım çünkü yönetici bu şirret kadının eski arkadaşı. Baktım ki o aramış ve birilerini üzerime salmış. Detayları anlattığım herkes olaydaki çarpıklığı anlıyor. Fakat taraftar durumlarına sinir oluşumdan dolayı birilerine sürekli konuyu deşiyorum ve amaaan boşver parana bak gibi sözler duyuyorum etrafımdan.Bense herşeyi bırakıp gitmek istiyorum.Bu kurtlar sofrasında mücadele etmek beni yıpratacak çünkü. Öyle el bebek gül bebek büyümedim aslında varlıklı falanda değiliz.Bugüne dek çeşitli mücadeleler yürüttüm evet başarılarımda oldu. Ancak ben yoruldum insanların acımasız düşüncesiz hallerinden. Şu an o kadar mutsuzum ki bunu anlatacak kimsem kalmadı adeta. Çünki dicekleri şey aman parana bak takılma. Peki ben bu tuhaf ortamda mutsuz mutsuz nasıl çalışıcam? Cidden ben mi zayıf karakterliyim? Eğer öyle isem napmalıyım? Çok cevval hareketlerde bulunmama rağmen özünde korkak biriyim Sanırım hayatımdaki olumsuzluklarıda bu korkular üzerime çekiyor. Kendimi yapayalnız güçsüz sevilmeyen biri olarak görüyorum.Unutkanım ve sürekli birilerinin alay konusu oluyorum,bunu farkedenler beğendiği lafı söylemeye başlıyor. Hep dalgınım ve insanları dinleyemiyorum dinlesem anlamıyorum.Anlasam unutuyorum.Biri bana şunu yap dediğinde o an ölmek istiyorum yok olmak istiyorum. Hiç yaşama isteğim yok.Mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. Ve sanki birgün mutlaka kendimi öldürüp bu dünyadan gidecek gibi hissediyorum Çünkü yaşamak çok ağır geliyor. Sizce ben bu anlattıklarıma bakılırsa neden böyleyim? Psikolojik sorunlarım mı var?
Bu da egomu haksızlığa tahammül edememek mi onu da anlamıyorum. Şimdi yeni bir işe girdim mesela. Bir kadınla sorun yaşadım bana sözel saldırı yaptı ve bende sustum polemik yaşasam daha kötü yerlere gidecekti,kadın şirret birşeydi. Yukarıyı aramadım çünkü yönetici bu şirret kadının eski arkadaşı. Baktım ki o aramış ve birilerini üzerime salmış. Detayları anlattığım herkes olaydaki çarpıklığı anlıyor. Fakat taraftar durumlarına sinir oluşumdan dolayı birilerine sürekli konuyu deşiyorum ve amaaan boşver parana bak gibi sözler duyuyorum etrafımdan.Bense herşeyi bırakıp gitmek istiyorum.Bu kurtlar sofrasında mücadele etmek beni yıpratacak çünkü. Öyle el bebek gül bebek büyümedim aslında varlıklı falanda değiliz.Bugüne dek çeşitli mücadeleler yürüttüm evet başarılarımda oldu. Ancak ben yoruldum insanların acımasız düşüncesiz hallerinden. Şu an o kadar mutsuzum ki bunu anlatacak kimsem kalmadı adeta. Çünki dicekleri şey aman parana bak takılma. Peki ben bu tuhaf ortamda mutsuz mutsuz nasıl çalışıcam? Cidden ben mi zayıf karakterliyim? Eğer öyle isem napmalıyım? Çok cevval hareketlerde bulunmama rağmen özünde korkak biriyim Sanırım hayatımdaki olumsuzluklarıda bu korkular üzerime çekiyor. Kendimi yapayalnız güçsüz sevilmeyen biri olarak görüyorum.Unutkanım ve sürekli birilerinin alay konusu oluyorum,bunu farkedenler beğendiği lafı söylemeye başlıyor. Hep dalgınım ve insanları dinleyemiyorum dinlesem anlamıyorum.Anlasam unutuyorum.Biri bana şunu yap dediğinde o an ölmek istiyorum yok olmak istiyorum. Hiç yaşama isteğim yok.Mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. Ve sanki birgün mutlaka kendimi öldürüp bu dünyadan gidecek gibi hissediyorum Çünkü yaşamak çok ağır geliyor. Sizce ben bu anlattıklarıma bakılırsa neden böyleyim? Psikolojik sorunlarım mı var?
