- 8 Nisan 2014
- 7
- 0
- Konu Sahibi kutupyildizim
- #1
Merhaba, nasıl başlasam bilmiyorum. Ben mi takıntılıyım yoksa gerçekten kim olsa böyle mi hissederdi emin değilim. Ama her şeyi kafama takiyorum nerdeyse artık bu durum beni çok rahatsız ediyor. Buraya yazmaya karar verirken bile günlerce düşündüm yazdıklarımı sürekli tekrar okuyup sildim. En iyisi olduğu gibi içimi dökmek çünkü hep sıkıntılarımı gizlerim kimseyle paylaşmam. Burda bile gizlemeye çalıştığımı fark ettim. Güçlü olmak nereye kadar? Asıl konu bugünlerde kafama iş yerimi takmam. Bu sorunlar dönem dönem değişiyor iş, aile, sağlık bu sıralarda bu konu canımı sıkıyor fazlasıyla. Konuya gelirsek ben öğretmenim, her zaman güler yüzlü olmaya çalışıyorum okulumda gerçekten öğrenciler için birşeyler yapmak hoşuma gidiyor. Yeni atandım ve vaktimin büyük kısmını teneffüslerde dahil öğrencilerle geçiriyordum. Bu bana keyif veriyo ayrıca ve öğrencilerde beni sevdiği için onlara hayır diyemiyorum. Ben fazla fark etmedim yeni yeni fark ediyorum ki benim bu durumum diğer tecrübeli(!) bayan hocalarımızın dikkatini çekiyormuş. Ve bi kac defa bana imalı bi şekilde beni göremediklerini söylediler. Kendimi çok yıpratıyormuşum. Bi yandan da yanlış olduğunu vurguluyorlar. Onların zihniyetinin böyle olduğunu bilmiyordum yani göze battım sanırım. Bir sürü imaya rağmen ters düşmek istemedim geçiştirdim. Şuan ise beni görmemezlikten geliyorlar bi kac muhabbet ettiğim insan var fakat diğerlerinin beni dışlamaya çalıştığını hissedebiliyorum. Bu benim için çok yıpratıcı oluyor ve ben bu duruma neden olacak tek bi kötü kelime kullanmadım. Şimdi düşünüyorum da insanı kötü olmaya zorluyo hayat sanırım. Sizin tavsiyelerinizi de almak isterim belki hata bendedir. Ama anlamıyorum nedenini hala.