bu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim
Her sevişen anne baba oluyor ya iste hep bu yuzden bu acılar.
Toplumumuzda "normal " çocukları bile hasta eden, mutsuz eden, "engelli" eden o kadar çok anne baba var ki, sizin gibi özel durumlarda hic düsünemiyorum bile.
Elinde doğmuş minicik bir insan evladının ihtiyaçlarını , eksiklerini hayatta kalmasi için gerekliliklerini anlyamayacaksan nie doğurursun ki??
Bazı ülkelerde olduğu gibi bazı durumlarda çocukların anne babalarından alınması lazım.
Lafa gelince anne baba olmak canından can vermektir ama gercek hayatta düstü diye kızıp bi tokat da anne babasi atar cocuga.
Konu sahibi, yaşınız kaç bilmiyorum ama kendinizi değerli hissetmek için artık anne babanizdan birsey beklemeyin, kendi degerinizi kendiniz farkedin.
Fiziksel engeliniz size ne kadar izin veriyorsa onu kabullenip o sekilde yasamaya alısın ve mutlu olmaya calisin.
Göremezken "hayir ben goruyorum" diye kimseye kendinizi ispatlamak zorunda degilsiniz.
Evet görme yetim yok ama hayatta kalabiliyorum ve bu sekilde yasamaktan mutluyum demelisiniz.
Süper görseniz bile insanlar başka dalga geçecek şeyler bulacaktı emin olun.
Arkdaşımın eşi görme engelli ve ailesinde bir tek kendisi bu engele sahip olmasina rağmen gayet guzel yetistirmisler ve adam mutlu mesut yasamina devam ediyor.
Üniversitede ögretim görevlisi ve evlenmeden önce kendi evinde tek başina yaşiyordu.
Arkdaşimın herhangi bir engeli yok ve evlendiler.
Yani durumunu kabul edip hayatina kendi ellerinle sekil verirsen yaşam hepimiz icin sürüp gidiyor.
Görerek veya görmeyerek...
keşke...
