Hayallerimi yakiyorum galiba

Belki yazmak iyi gelir...Geç evlendim 32 yasinda,takinti hastaligim vardi,2 sene ilac kullandim,esimi sevdigim ve tek amacim onu mutlu etmek oldugu icin,bu dusuncelerden guc almaya calistim,tabiri caizse resmen yirtindim takintiyi asmak icin,ilac milac hak getire hic faydasi olmadi yada ben hissetmedim,bana sadece olumlu dusunmek ve Allaha dua etmek iyi geldi,tam artik bayagi iyilestim,cocuk yapabiliriz yas geciyo diye dusunurken hastaligimdan oturu evliligimizin basinda yasamadigimiz ,fikir ayriliklari,birbirimizin huylarini kabullenme gibi sorunlar basladi,tabi hala takinti da eskisi kadar olmasa da devam ediyor,butun bu sebeplerden mide agrilari,karin agrilari...simdi de esim depresyonda..zaten az konusan bi insan,hep ben laf atarim yada soru sorup konusturmaya calisirim onu,hayallerimden de vazgecmedim hic...4 senedir evliyiz,hadi hazirlan da soyle bi yuruyus yapalim gezelim demez,ogretmenim,okul ev monoton hayat bazen cok bunaldigimi hissediyorum,onun sadece yillik izni var,onu da sag olsun,ailesinin yaninda geciriyoruz uzak bi sehirdeler,yasim.36 daha anne olamadim,hic arkadasim yok,kendi basima gezmekten keyif almiyorum,anam babam anlayamaz....anneme soylesem uzuluyo zaten...patavatsiz bi ablam var,kalbimi cok kirdi,hastaligimla bogustugum o dönemlerde bi de,bu günlerde,ümitsiz hissediyorum kendimi ne hayallerim vardi,karsisina alip ta soyle yapalim boyle yapalim diye hic gelecekten bahsetmez,neymis nasipmis,bem de biliyorum belki bi dk sonra ölcem ama insan umutsuz yasar mi,cok yoruldum,aslinda yasamasam bile olur yani,hep hayallerim suya dustu,beni sevdigini bilmesem durmam yaninda,ben de onu seviyorum,ama hep evde,ayni seyler,gelecege dair pembe amaclar yok,benim de gucum yok artik,heralde,arkadaslarin cocuklari var ozeniyorum,evde surat da asmam genelde,komigimdir,guler yuzlu,hersekilde onu sevdigimi belli ederim,o da bayagi degisti ama,bazen suskun oturmasina dayanamiyorum,Allah herkese saglik,huzur versin sevdikleriyle birlikte bir ömür...bugünlerde cok karamsarim icimden gulumsemek bile gelmiyo,hayirlisi...

Takıntılarınız ne şekilde

Temizlik mi tekrar mı başka kişiler Hakkı'nda mı

Eşiniz çıkıp gezelim demeyebilir ülkem erkeklerinin yüzde 90 ı demez

Siz deyin siz organizasyon yapın

Arkadaşım yok diyorsunuz öğretmenmişsiniz gidin gönüllü ders verin vakıf sosyal etkinlik vs ortam edinin

Oncelikle geçmiş olsun..
Hickimse emin olun hayalindeki hayatı yaşayamiyor,adı üstünde hayal..
Kimi içinde bulunduğu durumdan mutluluk çıkarır kimi ise karamsarlık..
Aşılamayacak sorunlar değil bunlar,gereken yerde gerektiği şekilde konuşmak her sorunun çözümü olur..
Çocuk fikri yaş ile değil sağlam psikoloji ile doğru orantılı bence..
Yaşınız geçiyor diye hamile kalıp sağlıksız bir ortama çocuk getirmek kadar bencil bir düşünce içine girmeyin..
Nasibinizde varsa yaşa bakmaz zaten olur..
Ama suan asamadiginiz sorunlar emin olun çocuk doğduğu anda ikiye katlanır.
Tedavi olun sorunları hayatınızdan atın ve öyle çocuk fikrine sıcak bakın derim zira çocuk büyütmek sağlam psikoloji istiyor..
Umarım herseyi çözer ve gönlünüze göre yaşarsiniz.

Çevre edinin hobiler bulun kendinize. Çocuk konusunu Takmayın kafaniza ben 39 yaşındayım mesela kocam yok:))))

Belki de eşinizde saydığınız özellikler sadece onun kişiliğidir. Belki de onu böyle kabul etmeniz gerekiyor. Kimse tam anlamıyla uyuştuğu bir eşe sahip değildir muhtemelen. Biraz kadın eğilip bükülür uyum sağlar, biraz erkek.

Takıntılı olmak ayrıntılara takılmayı da beraberinde getirir. Belki evliliğinizin genel resmini göremeyip eşinizle uyuşmadığınız noktalara odaklanmışsınızdır. Belki eşinizin sıradan davranışlarına bile anlam yükleyip kendinizi yıpratıyorsunuzdur. Biraz kendi başınıza sizi canlandıracak uğraşlar edinip eşinizi bir süre kendi haline bırakın. Depresyonda dediniz, baktınız kendini biraz toparlıyor, adamın karakteri sakin ve durgun demektir, kendi haline bırakılmaktan hoşlanıyor demektir.

İlaç kullandığınızı yazmışsınız, psikoterapi de alın, belki takıntılı düşünceleriniz evliliğinizi algılayışınızı da yönlendiriyordur da bunu farkedip önlem alırsınız. Umarım her şey yoluna girer.

Bende takıntılıyım . Bu arada çoğu erkek boyledır ya biz acıcaz onları ya oyle kalacaklar

Seviyorsun diye beraber hayal kuramadıgın, gülümseyemediğin, doya doya gezemediğin biriyle aynı evde oturmak zorunda hissetmek saçma bence.

Psikolojik durumun islerini zorlastiriyor ama esinle de uyumlu degilsiniz. Bosanir misin bosanmaz misin bilemiyorum ama kendin icin bir seyler yapman lazim kursa falan yazil, evcil bir hayvan edinebilirsin. Cocuk icin ortaminiz uygun degil bence. Psikolojin de dibe vurabilir hamilelik ve lohusalikta.