Bir şeyi isteyip elde edemeyince hayırlısı buymuş veya hayırsız mış gibi laflar duyuyoruz. Siz gerçekten buna inanıyor musunuz? Bir keresinde bir arkadaşım defalarca aldatılınca, onlar seni kaybetti sen onları değil demiştim. Neden ben sürekli kaybediliyorum anlamıyorum demişti. Ööyle kalmış, cevap verememiştim. Doğruydu, o an boş konuşuyordum. Aslında bu tarz sözler bana boş avuntu gibi geliyor. Öğrenilmiş çaresizlik gibi. Mesela zamanında çok sevdiğim biri vardı. İstemedi beni. Arkadaşlarım bana sen ona zaten çok fazlasın kendi aptallığı filan demişti. Kendimi öyle avutmuştum. Şimdi ise bakıyorum o evli, gayet mutlu görünüyor. Bebeği de olmuş. Ailece dünyayı dolaşıyorlar, fotoğraflar paylaşıyorlar sosyal medyalarında. Ben ise hala bir baltaya sap olamamış biriyim. Ben şimdi ona fazlamıydım gerçekten.
Düzeltme: Yani aslında sadece kadın erkek ilişkileri için sormadım bu soruyu. Öyle örnek verince öyle anlaşılmış. Mesela geçirdiğim hastalık psikolıjimi bozdu, ruhumu yıprattı. Hala da tam iyileşebilmiş değilim. Sonunda beni kaprisli takıntılı birine çevirdi. Bunda nasıl bir hayır olabilir anlamıyorum. Veya annemin ölümü. Herşeyde vardı bir hikmet veya imtihandır demek bana yeterli gelmiyor. Onu anlatmaya çalışıyorum.
