- 3 Eylül 2012
- 21.837
- 57.420
- Konu Sahibi nomunomuchua
- #1
Merhaba hanımlar..
Çoktandır dökmediğim içim doldu, boşaltmaya ihtiyacım var.
3 yıllık evli olup evliliğinin ilk 1 yılını eşinden ayrı, evsiz, pişmanlık, hayal kırıklığı, boşanma düşünceleri ile geçirmiş biriyim.
Eski konularım da var zaten. Sebebinin üzerinde pek durmayacağım.
O kadar çok anlattım ki sanırım sıkıldım artık. Zaten hepsi dün gibi aklımda.
Benim için unutmak, her zaman büyük bir mesele olmuştur.
2 yıldır evliliğimizi bir arada yaşıyoruz. O ilk 365 günün 320 gününü kavgalarla tükettiğimizden olsa gerek,
bir araya geldikten sonra tartışmalarımız oldukça azaldı. Hatta ne zaman tartıştık en son hatırlayamaz oldum.
Buraya kadar sorun yok. Ancak zaman zaman eşime küçük bir sinir olsam falan içime bir soğukluk giriyor.
Hemen aklıma 'Neden evlendim sanki? Zaten o bana bunları bunları da yapmıştı. Burada ne işim var? Milletin böyle dertleri yok, ben neden böyle yaşıyorum?' gibi sorular üşüşüyor. Ve bu yılda bir ciddi anlamda oluyor. Ben kendi evliliğimi yakınlarımın evlilikleriyle kıyaslayıp, mutlu olduğum konuların üzerini örtüp evliliğimdeki eksileri hesaplarken buluyorum kendimi.
Bu arada sorunsuz, dört dörtlük evliliğin varlığına da inanmıyorum.
Bunu bile bile yapıyorum yani bu karşılaştırmaları.
Dün yine eşime sinir oldum. Bizim için serçe parmağını oynatmayan ailesine, kendisini bizim için paralayan benim ailemden çok değer verdiğini fark ettiğim bir tavrından ötürü müthiş bir nefret duydum kendisine.
Ve yine sorgulamalarım başladı. 2 gündür aynı evde yabancı olduk. Gönlümü alma tenezzülünde de bulunmadı beyfendi. Uzun zamandır bunu yapmıyordu en azından. Öyle toparlıyorduk bir şekilde.
Uzun zamandır çocuk düşünüyoruz bu arada olmuyor. Kendisi çok istiyor özellikle.
İşte böyle zamanlarda çocuk konusunda bile karışıyor kafam. Olmuyor diye üzülen ben acaba olmaması hayırlı olan mı, vaz mı geçmeliyim gibi ikilemlere gidiyorum.
Offf belki karmaşık oldu, kusura bakmayın.
3 yıldır, iyi ki evlendim demedim gönülden.
Ama boşanmaya değer, elle tutulur bir nedenim de olmadığı için bitirmedim..
Çünkü kendisini anlatsam artıları eksilerinden çoktur.
Ancak bu durum, benim dönemsel olarak hissettiğim şu soğukluklara, sorgulamalara engel değil işte..
O ilk yıl tahammülümü öyle tüketmiş ki, ufacık bir sorunda benim modum bu..
Hep böyle mi olacak?
Şuan yüzünü göresim yok.
Saydım, saydım, fena saydım mesajda tabi.
Cevap bile vermedi. Genelde böyle yapar.
Huzursuz ve mutsuz hissediyorum.
Ben de evliliğimde gerçek mutluluğu, huzuru bulmak istiyorum.
Çoktandır dökmediğim içim doldu, boşaltmaya ihtiyacım var.
3 yıllık evli olup evliliğinin ilk 1 yılını eşinden ayrı, evsiz, pişmanlık, hayal kırıklığı, boşanma düşünceleri ile geçirmiş biriyim.
Eski konularım da var zaten. Sebebinin üzerinde pek durmayacağım.
O kadar çok anlattım ki sanırım sıkıldım artık. Zaten hepsi dün gibi aklımda.
Benim için unutmak, her zaman büyük bir mesele olmuştur.
2 yıldır evliliğimizi bir arada yaşıyoruz. O ilk 365 günün 320 gününü kavgalarla tükettiğimizden olsa gerek,
bir araya geldikten sonra tartışmalarımız oldukça azaldı. Hatta ne zaman tartıştık en son hatırlayamaz oldum.
Buraya kadar sorun yok. Ancak zaman zaman eşime küçük bir sinir olsam falan içime bir soğukluk giriyor.
Hemen aklıma 'Neden evlendim sanki? Zaten o bana bunları bunları da yapmıştı. Burada ne işim var? Milletin böyle dertleri yok, ben neden böyle yaşıyorum?' gibi sorular üşüşüyor. Ve bu yılda bir ciddi anlamda oluyor. Ben kendi evliliğimi yakınlarımın evlilikleriyle kıyaslayıp, mutlu olduğum konuların üzerini örtüp evliliğimdeki eksileri hesaplarken buluyorum kendimi.
Bu arada sorunsuz, dört dörtlük evliliğin varlığına da inanmıyorum.
Bunu bile bile yapıyorum yani bu karşılaştırmaları.
Dün yine eşime sinir oldum. Bizim için serçe parmağını oynatmayan ailesine, kendisini bizim için paralayan benim ailemden çok değer verdiğini fark ettiğim bir tavrından ötürü müthiş bir nefret duydum kendisine.
Ve yine sorgulamalarım başladı. 2 gündür aynı evde yabancı olduk. Gönlümü alma tenezzülünde de bulunmadı beyfendi. Uzun zamandır bunu yapmıyordu en azından. Öyle toparlıyorduk bir şekilde.
Uzun zamandır çocuk düşünüyoruz bu arada olmuyor. Kendisi çok istiyor özellikle.
İşte böyle zamanlarda çocuk konusunda bile karışıyor kafam. Olmuyor diye üzülen ben acaba olmaması hayırlı olan mı, vaz mı geçmeliyim gibi ikilemlere gidiyorum.
Offf belki karmaşık oldu, kusura bakmayın.
3 yıldır, iyi ki evlendim demedim gönülden.
Ama boşanmaya değer, elle tutulur bir nedenim de olmadığı için bitirmedim..
Çünkü kendisini anlatsam artıları eksilerinden çoktur.
Ancak bu durum, benim dönemsel olarak hissettiğim şu soğukluklara, sorgulamalara engel değil işte..
O ilk yıl tahammülümü öyle tüketmiş ki, ufacık bir sorunda benim modum bu..
Hep böyle mi olacak?
Şuan yüzünü göresim yok.
Saydım, saydım, fena saydım mesajda tabi.
Cevap bile vermedi. Genelde böyle yapar.
Huzursuz ve mutsuz hissediyorum.
Ben de evliliğimde gerçek mutluluğu, huzuru bulmak istiyorum.