Her an ağlıyorum😪

cakrac

Guru
Kayıtlı Üye
23 Ekim 2009
99
60
Gözümün nuru 11 aylık oğlum beni tanımıyor bile.. her şey 36. haftada yüksek tansiyon nedeniyle oğlumun sezaryenla doğmasıyla başladı, 2 kg doğdu, minicikti, bezi bile yoktu doğduğunda, yani çok hazırlıksızdık, stress ile birlikte emzirmeye çalışıyordum, göğüs ucum yokmuş, her malzemeyi aldık, süt sağma makineleri, hastane tipi makine derken sadece 15 gün günde 1 kez sağarak sütümü verebildim, kalanı mama.. inanılmaz derecede ağır bir depresyona girdim, lohusa sendromu değil,depresyonmuş, uyandığım an ben niye ölmedim daha diyordum, anne olmaya hazır olmamışım bile deyip kaçar gibiydim, neyse uzatmayayım, psikiyatrik tedaviye başlandı ve yüksek mg ile tedavi başladı, zamanla iyi olmaya başladım, eşimin annesi bizimle beraberdi bebeğimize bakmak için, çünkü ikimiz de çalışıyorduk, eşim bana göre daha fazla ilgileniyordu, oğlum kucağında uyusun ben sabaha kadar tutarım böyle derdi, uyanıkken kayınvalidem herp kucakta evin içinde gezdirirdi gazı var diye, şimdi ise oğlum babasız durmuyor, onu görünce çıldırıyor, çünkü hep kucağında hop zıp, ben sabaha kadar uyanık gibiyim, eşimin alıştırmasından dolayı evladımız aramızda yatıyor, bizimle yatsın diye yatağımızı değiştirip 2*2 yatak aldık, gece beslenmesi için ve kontrol etmek için ben hep uyanık gibiyim, sabah 7 de kayınvalidem alıyor oğlumu ve ben biraz uyuyorum, o sırada o yine hep dışarı bahçeye çıkarıyor kuş kedi köpek gösterip gezdirip getiriyor, evde yemek temizlik de benim üzerimde, kayınvalidem yapacak olsa ben bir posta da onun arkasından topluyorum, hiç dikkat etmez, döker saçar, oyunu onlar oynuyor hizmeti ben yapıyorum, sözüm de dinlenmiyor, öğretmenim ve istediğim gibi yetiştiremiyorum evladımı, şimdi ise iyice alıştı kucağa ve gezmeye, ben kucaklayamaz oldum artık çünkü ağlıyor baba diye ya da baba işteyse kayınvalidemi istiyor, bana gelmiyor, uğraşıyorum her türlü, benim doğuştan kalça çıkıklığım olduğu için çok kucakta tutamadım, zamanla da sanki beni istemez oldu, tanımıyor ki oğlum beni, ya baba ya da kayınvalidem, ne yapacağımı bilmiyorum, oğlumun rahatı iyi ama anne bebek bağlanması oluşamadı.. çok üzgünüm çok, bana bir kez sarılsa, benim kucağımdan başkasına gitmek istemese keşke bu duyguları ben de yaşasam, kucağımdan inmediği için iş yapamasam keşke.. ben ne yapayım yaa😪 nereden nasıl ne yapcam bilmiyorum, bana ihtiyaç yok gördüğüm kadarıyla, keşke ölsem.. beni şimdi bilmeyen evladım zamanla hiç bilmez..
 
Allah korusun öyle demeyin anne çocuk ilişkisi illaki vardır o sizi kokunuzdan tanıyor ama alışkanlıkları agır basıyordur durumunuza çok üzüldüm lütfen üzülmeyin bebeginizle bol bol zamn geçirmeye çalışın sizde dışarı çıkarıp hayvanları gösterin onlardan hoşlanıyor demekki bebişin
 
Gelmiyorki bana, sicim sicim ağlamaya başlıyor, kaçırıp ben dikkatini dağıtırım diyorum, yok ağlıyor, beni istemiyor, emziremedim, depresyon derken şimdi evladıma uzaktan bakıyorum, çok acıymış çok
 
Gözümün nuru 11 aylık oğlum beni tanımıyor bile.. her şey 36. haftada yüksek tansiyon nedeniyle oğlumun sezaryenla doğmasıyla başladı, 2 kg doğdu, minicikti, bezi bile yoktu doğduğunda, yani çok hazırlıksızdık, stress ile birlikte emzirmeye çalışıyordum, göğüs ucum yokmuş, her malzemeyi aldık, süt sağma makineleri, hastane tipi makine derken sadece 15 gün günde 1 kez sağarak sütümü verebildim, kalanı mama.. inanılmaz derecede ağır bir depresyona girdim, lohusa sendromu değil,depresyonmuş, uyandığım an ben niye ölmedim daha diyordum, anne olmaya hazır olmamışım bile deyip kaçar gibiydim, neyse uzatmayayım, psikiyatrik tedaviye başlandı ve yüksek mg ile tedavi başladı, zamanla iyi olmaya başladım, eşimin annesi bizimle beraberdi bebeğimize bakmak için, çünkü ikimiz de çalışıyorduk, eşim bana göre daha fazla ilgileniyordu, oğlum kucağında uyusun ben sabaha kadar tutarım böyle derdi, uyanıkken kayınvalidem herp kucakta evin içinde gezdirirdi gazı var diye, şimdi ise oğlum babasız durmuyor, onu görünce çıldırıyor, çünkü hep kucağında hop zıp, ben sabaha kadar uyanık gibiyim, eşimin alıştırmasından dolayı evladımız aramızda yatıyor, bizimle yatsın diye yatağımızı değiştirip 2*2 yatak aldık, gece beslenmesi için ve kontrol etmek için ben hep uyanık gibiyim, sabah 7 de kayınvalidem alıyor oğlumu ve ben biraz uyuyorum, o sırada o yine hep dışarı bahçeye çıkarıyor kuş kedi köpek gösterip gezdirip getiriyor, evde yemek temizlik de benim üzerimde, kayınvalidem yapacak olsa ben bir posta da onun arkasından topluyorum, hiç dikkat etmez, döker saçar, oyunu onlar oynuyor hizmeti ben yapıyorum, sözüm de dinlenmiyor, öğretmenim ve istediğim gibi yetiştiremiyorum evladımı, şimdi ise iyice alıştı kucağa ve gezmeye, ben kucaklayamaz oldum artık çünkü ağlıyor baba diye ya da baba işteyse kayınvalidemi istiyor, bana gelmiyor, uğraşıyorum her türlü, benim doğuştan kalça çıkıklığım olduğu için çok kucakta tutamadım, zamanla da sanki beni istemez oldu, tanımıyor ki oğlum beni, ya baba ya da kayınvalidem, ne yapacağımı bilmiyorum, oğlumun rahatı iyi ama anne bebek bağlanması oluşamadı.. çok üzgünüm çok, bana bir kez sarılsa, benim kucağımdan başkasına gitmek istemese keşke bu duyguları ben de yaşasam, kucağımdan inmediği için iş yapamasam keşke.. ben ne yapayım yaa😪 nereden nasıl ne yapcam bilmiyorum, bana ihtiyaç yok gördüğüm kadarıyla, keşke ölsem.. beni şimdi bilmeyen evladım zamanla hiç bilmez..
Allah korusun ya ne ölmesi. Henüz 11 aylık. Esinizi ve kayinvalidenizi karsiniza alin konusun. Bu durumlardan rahatsiz oluyorum cocugumla evdeyken ben ilgilenmek istiyorum diyin. Cocuk bu iki oyuna iki aguya kanar. Ne öyle ölmek sanki dünyanın sonu geldi. Psikolojinizi bozmayin valla bazi insanlari anlamak mümkün degil. Bende cocugunuzu falan kaybettiginizi ya da ölümcül bir hastaligi var zannettim az mantikli olun. Hayir yani bilgili bir insansinizda. Formasyon biliyorsunuz.
 
Hiç dediğiniz gibi olmuyor korkmayın henüz küçük o biraz büyüsün anlamaya başlasın bak anne diye totoyu yırtacak hiç üzülmeyin ben isteyerek hamile kaldığım halde hastaneden geldiğimiz gün küçücük bebek aman Allahım ben nasıl bakcam bu yavrucağa diyip diyip ağladım sonra emmedi bak işte sen iyi bir anne olsan o seni emerdi dedim mama ile beslendi çok ağladım en sonunda lohusa depresyonu oldum ama geceleri uyumazdı sabaha kadar bakışıp otururduk korksam da zor gelse de ısınamasam da hep kucağıma aldım konuştum onunla ama lohusa depresyonu sebebiyle ilaç almak zorunda kaldım çünkü kendime hiç bakmıyordum şimdi kızımı çok seviyorum şuan o çok küçük böyle düşünmen çok normal emmediği için de bu düşüncelerin ama sen onun annesisin kim bakarsa baksın anlamaya başladı mı anneee deyip duracak😁
 
Gelmiyorki bana, sicim sicim ağlamaya başlıyor, kaçırıp ben dikkatini dağıtırım diyorum, yok ağlıyor, beni istemiyor, emziremedim, depresyon derken şimdi evladıma uzaktan bakıyorum, çok acıymış çok
Ağlar bebek o normal sizi istemediği anlamına gelmez ki siz öyle düşünüyorsunuz ağlıyor işte beni istemiyor diyorsunuz ağlıyor diye hemen bırakmayın lütfen o siizn kokunuzu sesinizi biliyor bir kere anne karnında sesinize alışık bir kere
 
Psikolojikmen size öyle geliyor olabilir bu kadar yıpratmayın kendinizi 😊 çocuğunuzla daha fazla vakit geçirin ,bırakın ev işini kayınvalideniz yapsın 😊 zamanla bağlanır size 🤗
 
Ağlayarak kollarını kayınvalideme uzatıyor çıldırır gibi al beni diyor, o da hiç bıkmadan gezdiriyor kucakta, ben cazip gelmiyorum, istediği gezmek kucak, ama onlara alışmış çünkü uzun zamandır kendime döndüremedim, ya Allah için evladım bana da sarılsın yaa..
 
Boşuna üzüyorsun kendini.. benim bebeğim 5 aylık.. benim dışmda herkeste daha iyi durur bende hep ağlar. Çünkü nazı bana geçer. Çünkü annesi benim ona kıyamayacagımı bilir. Sizinki de öyle emin olun.. Çocuklar annelerine daha çok naz yapar.. bende oturup bu çocuk beni istemiyor diye ne kadar ağladım .. eyyy gidiii...
 
Psikolojikmen size öyle geliyor olabilir bu kadar yıpratmayın kendinizi 😊 çocuğunuzla daha fazla vakit geçirin ,bırakın ev işini kayınvalideniz yapsın 😊 zamanla bağlanır size 🤗
Ona sen evle ilgilen artık ben bakayım hep dedim, onu ya da babasını gördüğü an her şeyi bırakıp kollarını açıp al beni diye deliriyor adeta ben hiç umuru değilim, çok denedim çok sınadım yok
 
Yani beni de sever mi, ne kadar ileride peki
Sever tabiki de Senin karnında büyüdü ilk senin sesini duydu.. Çok fazla değil biraz zaman tanı oğluna onunla oyunlar oyna zaman geçir ne babayı tınlar ne babanneyi. Büyüdüğünde en kıymetlisi de sen olacaksın.. Diyeceksin ki ne kadar da abartmışım 🤭🤭
 
Boşuna üzüyorsun kendini.. benim bebeğim 5 aylık.. benim dışmda herkeste daha iyi durur bende hep ağlar. Çünkü nazı bana geçer. Çünkü annesi benim ona kıyamayacagımı bilir. Sizinki de öyle emin olun.. Çocuklar annelerine daha çok naz yapar.. bende oturup bu çocuk beni istemiyor diye ne kadar ağladım .. eyyy gidiii...
Yaa ciddi misiniz, ben ölecem üzüntüden yaa, hala ağlıyorum, kucağımda durmuyor, yanımda durmuyor, anneliği eşimle kayınvalidem yaşıyor ben bakıyorum, çözemiyorum düğümü, yok ya hiç ilgisi yok bana, o kadar umursamaz ki, yerde oyun oynayalım diyorum, hep 2 sini görüyor, annesi olmayı bırakın odada 3. kişinin varlığının bile farkında değil
 
Yaa ciddi misiniz, ben ölecem üzüntüden yaa, hala ağlıyorum, kucağımda durmuyor, yanımda durmuyor, anneliği eşimle kayınvalidem yaşıyor ben bakıyorum, çözemiyorum düğümü, yok ya hiç ilgisi yok bana, o kadar umursamaz ki, yerde oyun oynayalım diyorum, hep 2 sini görüyor, annesi olmayı bırakın odada 3. kişinin varlığının bile farkında değil
Siz de ona şaklabanlık yapın bakın neler yapacak size onlar kimbilir neler yapıyor onunla oynarken bizimkilerden biliyorum yani
 
Gelmiyorki bana, sicim sicim ağlamaya başlıyor, kaçırıp ben dikkatini dağıtırım diyorum, yok ağlıyor, beni istemiyor, emziremedim, depresyon derken şimdi evladıma uzaktan bakıyorum, çok acıymış çok
Cocuk sizi tanimadigi icin yapmiyo.Size tavir yapiyo.Sizi kokunuzdan biliyo o.Daha.cok kucuk.Zamanla sizin annesi oldugunuzu bilecek.Bebegine.neler yapanlar var.Yine de cocuk anneyi.istiyo.Hem benim bi akrabam öldü.8 aylik bebegi kaldi ortada.Anannesinin yanina geldi.Cocuk hic aglamiyodu.ama yuzunden uzuntisi anlasiliyodu.1 ay sonra annesinin esyalari gelince cocuk susturulamaz sekilde aglamaya basladi.Esyalari apar topar cikardilar.Annesinin kokusunu almisti cunku.Uzulmeyin o size naz yapiyo.
 
Allah korusun ya ne ölmesi. Henüz 11 aylık. Esinizi ve kayinvalidenizi karsiniza alin konusun. Bu durumlardan rahatsiz oluyorum cocugumla evdeyken ben ilgilenmek istiyorum diyin. Cocuk bu iki oyuna iki aguya kanar. Ne öyle ölmek sanki dünyanın sonu geldi. Psikolojinizi bozmayin valla bazi insanlari anlamak mümkün degil. Bende cocugunuzu falan kaybettiginizi ya da ölümcül bir hastaligi var zannettim az mantikli olun. Hayir yani bilgili bir insansinizda. Formasyon biliyorsunuz.
Çok doğru bencede konu sahibi eşinizle ve kv konuşun aliskanlik oluşmuş çocuğunuz da daha çok küçük bı hafta da alışır ağlar sızlar ama alışır. Çocuklar alıştığı herşeyi çok sever ister meme emzik gibi konuşun güzelce bı hafta çok ilgilenin ağlıyor diye de umudunuzu kesmeyin o sizin bı parçaniz size alışınca daha da çok sevecek sizi🥰
 
Gözümün nuru 11 aylık oğlum beni tanımıyor bile.. her şey 36. haftada yüksek tansiyon nedeniyle oğlumun sezaryenla doğmasıyla başladı, 2 kg doğdu, minicikti, bezi bile yoktu doğduğunda, yani çok hazırlıksızdık, stress ile birlikte emzirmeye çalışıyordum, göğüs ucum yokmuş, her malzemeyi aldık, süt sağma makineleri, hastane tipi makine derken sadece 15 gün günde 1 kez sağarak sütümü verebildim, kalanı mama.. inanılmaz derecede ağır bir depresyona girdim, lohusa sendromu değil,depresyonmuş, uyandığım an ben niye ölmedim daha diyordum, anne olmaya hazır olmamışım bile deyip kaçar gibiydim, neyse uzatmayayım, psikiyatrik tedaviye başlandı ve yüksek mg ile tedavi başladı, zamanla iyi olmaya başladım, eşimin annesi bizimle beraberdi bebeğimize bakmak için, çünkü ikimiz de çalışıyorduk, eşim bana göre daha fazla ilgileniyordu, oğlum kucağında uyusun ben sabaha kadar tutarım böyle derdi, uyanıkken kayınvalidem herp kucakta evin içinde gezdirirdi gazı var diye, şimdi ise oğlum babasız durmuyor, onu görünce çıldırıyor, çünkü hep kucağında hop zıp, ben sabaha kadar uyanık gibiyim, eşimin alıştırmasından dolayı evladımız aramızda yatıyor, bizimle yatsın diye yatağımızı değiştirip 2*2 yatak aldık, gece beslenmesi için ve kontrol etmek için ben hep uyanık gibiyim, sabah 7 de kayınvalidem alıyor oğlumu ve ben biraz uyuyorum, o sırada o yine hep dışarı bahçeye çıkarıyor kuş kedi köpek gösterip gezdirip getiriyor, evde yemek temizlik de benim üzerimde, kayınvalidem yapacak olsa ben bir posta da onun arkasından topluyorum, hiç dikkat etmez, döker saçar, oyunu onlar oynuyor hizmeti ben yapıyorum, sözüm de dinlenmiyor, öğretmenim ve istediğim gibi yetiştiremiyorum evladımı, şimdi ise iyice alıştı kucağa ve gezmeye, ben kucaklayamaz oldum artık çünkü ağlıyor baba diye ya da baba işteyse kayınvalidemi istiyor, bana gelmiyor, uğraşıyorum her türlü, benim doğuştan kalça çıkıklığım olduğu için çok kucakta tutamadım, zamanla da sanki beni istemez oldu, tanımıyor ki oğlum beni, ya baba ya da kayınvalidem, ne yapacağımı bilmiyorum, oğlumun rahatı iyi ama anne bebek bağlanması oluşamadı.. çok üzgünüm çok, bana bir kez sarılsa, benim kucağımdan başkasına gitmek istemese keşke bu duyguları ben de yaşasam, kucağımdan inmediği için iş yapamasam keşke.. ben ne yapayım yaa😪 nereden nasıl ne yapcam bilmiyorum, bana ihtiyaç yok gördüğüm kadarıyla, keşke ölsem.. beni şimdi bilmeyen evladım zamanla hiç bilmez..
Kuzum naptın sen yaaa 🌺🌺
11 aylık oğlum beni tanımıyor deyince bi hastalığı var sandım korktum 😞😞
Kendini yıpratma bu kadar, iş işten geçmiş gibi konuşma. Şimdiden sonra toparlarsınız güzel anne.
 
X