- 29 Ekim 2014
- 2.363
- 1.797
Bu ara siteye pek giremediğimden dolayı biraz biriktim. İkinci konumu da şöyle anlatayım. Annemler geçen günlerde araba almış. Babam nişanlı olduğum dönemde bana kredi çektirmeye uğraşıyordu araba için. Bende kendi ailemin kredi borcu üzerimdeyken evlenmek istemedim. Bir de düzenli ödeyeceklerinden kesinlikle emin değildim ve krediyi çekmedim. Dolayısıyla araba almaları ben evlendikten 3 ay sonraya kadar uzadı.
Bekarken sürekli para yok eve para ver biz eşek miyiz sana baktık, sende bu eve para vermek zorundasın diye diye yaklaşık 6 yıllık çalışma hayatımın 5 senesinde parama dokunmadan eve verdim.
Daha sonraları hem kendi sigara kıyafet koxmetik gezme gibi ihtiyaçlarımı karşılayamadığımdan dolayı para vermeyi kestim.
Bir de evlilik olayı hızlanınca üç beş parça ne kadar alabilirsem evime küçük eşyalar almaya çalıştım.
Ama gelin görün ki eve maaş vermediğim her ay annem çok yakın görüştüğüm kuzenimi arayıp napıyor parasını uyuşturucu falan mı alıyor vs diye saçma sapan sorular sormaya başladı. Ben yine maaş vermedim ve sorunlar git gide büyüdü. Sürekli evde para yok geçinemiyoruz muhabbeti vardı. 4 kişilik bir aileydik ve 3 kişi çalışıyorduk. Bir türlü aklım ermedi paranın yetmediğine. Çünkü yemek içmek gezmek giyinmek gibi lükse kaçan harcamalarımız kesinlikle yoktu.
Bardağı taşıran son damla benim 65 tl'lik elektrik faturası yüzünden dayak yemem oldu. Saçıma fön çekiyormuşum. Düzleştirici kullanıyormuşum gün aşırı duş alıyormuşum çok fatura geliyormuş ve üstelik eve para vermiyormuşum otel gibi kullanıyormuşum. Bu sebeple ve diğer etkenlerden ötürü ben bir güzel dayağımı yedim 22 yıllık hayatımda düğünüme 3 ay kala.
Her neyse kızlar çok uzatmak istemiyorum. Geçen günlerde araba aldıklarını duyunca ne hissedeceğimi bilemedim. 20 binlik bir arabanın yarısını peşin verip yarısını aylık 1.000er 1.000er taksitle almışlar. Düşünüyorum hani paramız yoktu geçinemiyorduk. Ki kesinlikle o evde olduğum sürece 1.000 tl taksit ödeyecek durumumuz yoktu. Annem bana bir parça çeyiz bile almadı. Öyle düşünün.
Yanlış anlaşılmasın kesinlikle kıskanmıyorum. Araba sahibi olmak gibi bir hayalim yok. Tek hayalim bir ev sahibi olmak oda nasip olur inşallah.
Hazmedemiyorum bana para yüzünden yapılanları. Ve üç ay içerisinde böyle bir peşinat verilip araba alınmasını. Parasız kalmamın dayak yememin sebebi hep bu arabaymış ki o oara bu kadar kısa sürede toparlandı. Demek paramız varmış da benim haberim yokmuş. Bilmiyorum hanımlar içimden atamıyorum bana yaşattıklarını. Bazen aklıma geliyor uykularım kaçıyor. Hislerimin kıskançlık olmadığına eminim ama içimden atamadığım bu şey nedir onu bilemiyorum.
Uzun oldu kusura bakmayın. Okuyup cevaplayanlara teşekkür ederim şimdiden.
Bekarken sürekli para yok eve para ver biz eşek miyiz sana baktık, sende bu eve para vermek zorundasın diye diye yaklaşık 6 yıllık çalışma hayatımın 5 senesinde parama dokunmadan eve verdim.
Daha sonraları hem kendi sigara kıyafet koxmetik gezme gibi ihtiyaçlarımı karşılayamadığımdan dolayı para vermeyi kestim.
Bir de evlilik olayı hızlanınca üç beş parça ne kadar alabilirsem evime küçük eşyalar almaya çalıştım.
Ama gelin görün ki eve maaş vermediğim her ay annem çok yakın görüştüğüm kuzenimi arayıp napıyor parasını uyuşturucu falan mı alıyor vs diye saçma sapan sorular sormaya başladı. Ben yine maaş vermedim ve sorunlar git gide büyüdü. Sürekli evde para yok geçinemiyoruz muhabbeti vardı. 4 kişilik bir aileydik ve 3 kişi çalışıyorduk. Bir türlü aklım ermedi paranın yetmediğine. Çünkü yemek içmek gezmek giyinmek gibi lükse kaçan harcamalarımız kesinlikle yoktu.
Bardağı taşıran son damla benim 65 tl'lik elektrik faturası yüzünden dayak yemem oldu. Saçıma fön çekiyormuşum. Düzleştirici kullanıyormuşum gün aşırı duş alıyormuşum çok fatura geliyormuş ve üstelik eve para vermiyormuşum otel gibi kullanıyormuşum. Bu sebeple ve diğer etkenlerden ötürü ben bir güzel dayağımı yedim 22 yıllık hayatımda düğünüme 3 ay kala.
Her neyse kızlar çok uzatmak istemiyorum. Geçen günlerde araba aldıklarını duyunca ne hissedeceğimi bilemedim. 20 binlik bir arabanın yarısını peşin verip yarısını aylık 1.000er 1.000er taksitle almışlar. Düşünüyorum hani paramız yoktu geçinemiyorduk. Ki kesinlikle o evde olduğum sürece 1.000 tl taksit ödeyecek durumumuz yoktu. Annem bana bir parça çeyiz bile almadı. Öyle düşünün.
Yanlış anlaşılmasın kesinlikle kıskanmıyorum. Araba sahibi olmak gibi bir hayalim yok. Tek hayalim bir ev sahibi olmak oda nasip olur inşallah.
Hazmedemiyorum bana para yüzünden yapılanları. Ve üç ay içerisinde böyle bir peşinat verilip araba alınmasını. Parasız kalmamın dayak yememin sebebi hep bu arabaymış ki o oara bu kadar kısa sürede toparlandı. Demek paramız varmış da benim haberim yokmuş. Bilmiyorum hanımlar içimden atamıyorum bana yaşattıklarını. Bazen aklıma geliyor uykularım kaçıyor. Hislerimin kıskançlık olmadığına eminim ama içimden atamadığım bu şey nedir onu bilemiyorum.
Uzun oldu kusura bakmayın. Okuyup cevaplayanlara teşekkür ederim şimdiden.
unutamıyorum işte
