- 17 Eylül 2015
- 710
- 969
İki Yahudi arkadaş, piyasayı araştırmışlar ve o sene haki renkteki kumaşın moda olacağını öğrenmişler. Bütün varlıklarını paraya çevirdiler.
Piyasadaki bütün haki kumaşları satın aldılar depoları bu renkteki kumaşlarla doldu, ancak kimsenin bu kumaşlara talip olmadığı görüldü.
İki kafadar artık iflasın eşiğine gelmişlerdi. Moiz ve ARON dertli dertli oturuyorlardı. Artık bıçağın kemiğe dayandığı bir gün kapı çalındı ve içeriye bir albay girdi.
-Sizde, dedi. Haki renkte kumaş var mı?
Kulaklarına inanamadılar. Hemen anlattılar:
-Evet albayım var, gösterelim dediler.
Albay dikkatle kumaşları inceledi ve:
-Çok beğendim, dedi. Bu sene askerlere 200.00, subaylara 50 bin adet haki renkte üniforma diktireceğiz. Ancak tabi ki benim tek başıma beğenmem yetmez. Generalimin de oluru lazım. Yarın öğlen on ikiye kadar telgraf çekersem iptal ederim. Eğer telgraf gelmezse kumaşları kesip imalata başlayabilirsiniz.
O gece bitmek bilmedi. Kimi zaman ümitlendiler kimi zaman ”ya iptal olursa” diye göğüs geçirdiler. Ertesi gün saat on bir, on bir buçuk, on bir kırk beş… Gözleri yolda, korku ile postacıyı beklediler gelmesinler diye dua ederek. On ikiye beş kala postacı sokağın köşesinden göründü. “Belki bize gelmiyordur” diye ümitlendiler. Ancak postacı gelip kapılarını çaldı, Moiz, büyük bir kederle koltuğa çöktü, Aron’da çaresiz kapıyı açtı. Postacının elinde bir telgraf vardı. Aron, titreyen elleri ile telgrafı açtı, okudu ve sevinçle seslendi:
-Müjde Moiz, baban ölmüş!
Piyasadaki bütün haki kumaşları satın aldılar depoları bu renkteki kumaşlarla doldu, ancak kimsenin bu kumaşlara talip olmadığı görüldü.
İki kafadar artık iflasın eşiğine gelmişlerdi. Moiz ve ARON dertli dertli oturuyorlardı. Artık bıçağın kemiğe dayandığı bir gün kapı çalındı ve içeriye bir albay girdi.
-Sizde, dedi. Haki renkte kumaş var mı?
Kulaklarına inanamadılar. Hemen anlattılar:
-Evet albayım var, gösterelim dediler.
Albay dikkatle kumaşları inceledi ve:
-Çok beğendim, dedi. Bu sene askerlere 200.00, subaylara 50 bin adet haki renkte üniforma diktireceğiz. Ancak tabi ki benim tek başıma beğenmem yetmez. Generalimin de oluru lazım. Yarın öğlen on ikiye kadar telgraf çekersem iptal ederim. Eğer telgraf gelmezse kumaşları kesip imalata başlayabilirsiniz.
O gece bitmek bilmedi. Kimi zaman ümitlendiler kimi zaman ”ya iptal olursa” diye göğüs geçirdiler. Ertesi gün saat on bir, on bir buçuk, on bir kırk beş… Gözleri yolda, korku ile postacıyı beklediler gelmesinler diye dua ederek. On ikiye beş kala postacı sokağın köşesinden göründü. “Belki bize gelmiyordur” diye ümitlendiler. Ancak postacı gelip kapılarını çaldı, Moiz, büyük bir kederle koltuğa çöktü, Aron’da çaresiz kapıyı açtı. Postacının elinde bir telgraf vardı. Aron, titreyen elleri ile telgrafı açtı, okudu ve sevinçle seslendi:
-Müjde Moiz, baban ölmüş!
