21 yaşında ilk sevgilim oldu. Ikna etmek için çok peşimden koştu ayrılmak istediğimde beni bırakma diye yalvardı ama iliskimiz süresince ortada bir gerekçe yokken sürekli aşağılar, hakaret ederdi.
Mesela, annem seninle tanışmak istiyor ama seni karşısına çıkarsam yüzüme tükürür derdi peşinden gülerdi, sebep ne derdim şaka yaptım diye kıvirirdi, tipimde yüzüne tükürülmesi gereken bisey yoktu gayet güzeldim. Madem vardı neden yanında gezdiriyordu. En sonunda evlenmek istedi ama ben bana bu şekilde davranan biri ile mutlu olacağıma inanmayıp evlilik teklifini kabul etmedim, etmeyince benden ayrıldı.. Üzerinden uzun zaman geçmesine rağmen hâlâ o şahsın yaşattığı travmaların izlerini taşıyorum nasıl izin verdim niye ilk saygısızlığında anında tekmeyi basmadım diye kendimi suçluyorum..
25 yaşında bir sevgilim daha oldu oda başta peşimden cok koştu ikna olunca birden kötü birine dönüştü mesela beni çağırırdı kız arkadaşım diye birileriyle tanıştırırdı ama o vasfı sadece tanımadığım insanlarin gözünde verirdi çoğu zaman ilgisizdi, başbaşa nadir buluşurduk sonra bir akşam yine çağırdı gezdirdi birilerine gösterdi arabada gezerken durduk yere "-karım olacak halin yok ya" dedi öyle diyince elim birden düştü elinden.. Gittim ve orda bitirdim. Madem karısı olacak halim yoktu yanımda ne işi vardı? Beni neden arıyordu?
Ve 33 yaşındayım uzun zamandır gel gitleri olan biri daha var sevdiğim için bir türlü vazgeçemedim. Arada çağırır bira ısmarla derdi parası olmazdı, bende mal gibi ısmarlardım, çünkü seviyordum ve parası olmayabilirdi insanlık haliydi.Dün akşam aradı 1 saat konuştuk verdiğim değeri fazlasıyla hak ettiğini söyledi ama sen yinede bukadar değer verme dedi Ben alışkın değilim dedi. Sonrada hiç bir sorun yoktu ama birden laf arasında durduk yere "-kıçımın kenarı" şeklinde hakaret etti.
Ne biçim konuşuyorsun diye sorduğumda wc ye gireceğini sonra arayacağını söyledi kapattı. Okadar sevdiğim biri 2 kelime ile gözümde kendini imha etti ve bende onu engellemedik mecra bırakmadım..
Mizaç olarak duygusal, nahif, kibar, küfür kullanmayan çok damarıma basılmadıkça kimseyi kıramayan biriyim. Neden bu şekilde bir insanı ortada geçerli bir neden yokken acımadan özellikle kırmaya çalışan, yeren, küfürbaz insanlara denk geliyorum. Çok çirkinsem neden bu insanlar peşimde koşuyo değilsem neden insan gibi davranmıyorlar? Amaç cinsellikse birliktelikte yaşamıyorum. Ozaman benden ne istiyolar?
Hayatıma giren erkekler neden hep özgüvenimi yerle bir eden bana durduk yere hakaret eden psikolojik şiddet uygulayan tiplerden oluşuyor?
Erkeklerin çoğunluğumu böyle banamı denk geliyor? Artık yeni birini tanımak istemiyorum oda aynı öncekiler gibi saygısız olacak diye korkuyorum.. Bu kısır döngüyü nasıl kırabilirim ??
Onlar da bir halt değil bence
duygusaldan kastim şiir okuyup şıpsevdi takilan kisiler degil. Vicdanli, saygili, kendini ve ne istedigini bilen, hem oturakli hem eglenceli karakteri oturmus iyi kalpli erkekler. Ne abarti severler ne sevgi saygi eksikligi hissettirirler.. Bu tarz erkekler az ama varlar sadece kizlar daha tutkulu erkeklere kayip sonra dert yanabiliyor. Onlardan misiniz diye merak ettim
