insanlarla konuşmak istiyorum.

Küçüklüğümden beri utangacım . Dışarıda istediğim gibi gülemem. Yüksek sesle konuşamam. kendim gibi davranamam. Pille çalışan bir kukla gibiyim. Arkadaşlarım var. Bazen dışarı çıkarız. Onlar gülerler eğlenirler ama ben hiç birşey konuşamam(arkadaşlarım 10 senelik) . Konuşmak istiyorum konuşuyorum ama insanlar ne demek istediğimi anlamıyorlar hiçbirşey anlatamıyorum ya sesimi duymuyorlar yada ne demek istediğimi anlamıyorlar.
İstiyorumki dışarıya çıkayım fotoğraf çekeyim..Bazen bu durumumu dert etmiyorum. Bazen bana çok sıkıntılar açıyor. Çünkü karşımdaki insanlar benden sıkılıyorlar yada onlardan sıkıldığımı düşünüyorlar.

Bazen düşünüyorum babam biz küçükken hiç kendimizi savunmamıza izin vermezdi. sessiz konuşun sen daha küçüksün komşular rahatsız olur, otobüste konuşulmaz, dışarıda bağırılmaz, hep küçükken susturulurdum. onun için herzaman başka insanlar haklıydı. (belkide küçüklüğümden kalan birşey)

Ama ilginç olan şuki;

Evdeyken ailemle mutluyum kendim gibiyim çünkü istediğim kadar gülüyorum.
İşyerinde ise tam bir adalet savunucusuyum müdüre bile sesim çıkıyor hemen birşeyleri savunmaya başlıyorum.

Diğer insanlarla konuşmaya utanan ben işyerinde çenesi durmayan müdür yada herhangi birinden çekinmeyen bir kız haline geliyorum. Dışarıda yada arkadaşlarımla birlikteyken, evdeki ve işyerimdeki halimden eser kalmıyor. Hemen içine kapanık pısırık birine dönüşüyorum.

Çift karakterlide değilim yani başka bir insan olmuyorum. Off of artık arkadaşlarımla konuşmak gülmek istiyorum. Nasıl kurtulcam bu durumdan.

Ah bu anne ve babalar..
Babanızı suçlu buldum.
Kendinize güvenmeyi öğrenin. Insanlarin sizden sıkılması, kendinizi iyi hissettiginiz seylerin önüne gecmesin.
Mutlu olduğunuz şeyleri yapın, insanlari onemsemeyin.

canım senin bu anlattığın benim küçüklük özelliklerime benziyor.

ben de kabalalık bir ailede büyüdüm. annemle babam ayrıydı. özellikle babamdan çok çekinirdim. buluştuğumuz zamanlarda benden sıkıldığını düşünürdüm çünkü hep çok sertti. pek konuşmama izin vermezdi. annemlerleyken daha rahattım ama onlar da çok sık "sana laf düşmez büyükler dururken", "sen ne anlarsın" tarzında konuşurlardı. oysa ki kafası çalışan bir çocuktum, zekiydim. derslerim de hep çok iyiydi, sınavlarda dereceler alırdım. derken iyi bir liseye yerleştim. zamanla, ergenlik dönemimde o çekingen içine kapanık, az konuşan kız gitti. gayet sosyal, neşeli, nerde ne konuaşacğını bilen bir kız geldi. bu süreçte iyi bir arkadaş grubumun olması ve derslerdeki başarım etkili oldu sanırım.

çocukluktaki pısırıklığım ve yabaniliğimi bilen akrabalar kaç yaşına geldim hala "küçükken çok sessizdin. demek ki gözlem yapıyormuşsun(!), şimdi ne kadar değiştin açıldın" der dururlar :) açıkçası şu anda tek anti sosyal olan yönüm, yeni insanlarla tanışırken gergin olmam. bunun altında küçükken insanların beni sıkıcı bir çocuk olarak bulduklarını düşünmem ve şu anda da beni çocukluğumdaki gibi sessiz anti sosyal bulmalarından korkmam yatıyor. halbuki çok yersiz.

diyeceğim o ki küçüklükteki yetiştiriliş tarzımız ilerki hayatımızdaki sosyal özelliklerimizin belirleyicisi olsa da, bunlar değiştirilmez şeyler değil. anahtar başkalarını bu kadar önemsememekten geçiyor. kasılmamızın sebebi karşıdaki şnsanın ne düşüneceğine çok takılmamız. halbuki bunu bu kdr takmayıp kendimizi daha fazla önemsesek, bütün bu kuruntulara gerek kalmayacak.

İnsanlarla muhatap olacağınsosyal aktiviteler bulmaya bak. çalışma hayatını da ona göre seç. Açılırsın

Derler ya cocukluguna inmek lazim kesinlikle cocuklugunuza dayaniyor sorun.Benim babamda ayniydi iki lafi yanyana getirip konusamazdik sayesinde,25 ime geldim yeni yeni atiyorum ustumden ayni duygulari bende yasiyordum eski arkadaslarla olmasada yeni tanistiklarima karsi,cözum bu bastirilmisligi ustunden atmakta koyver gitsin kimse seni sen oldugun icin yadirgamaz.

İnsanlar içinde rahat konuşamıyorum arkadaşlarımla bile. Ama işyerimde belkide hergün aynı insanları görmekten kaynaklı çok rahat konuşabiliyorum.

Allah Allah çelişkili bi durum..bence o kadarda pısırık degilsn ki isyerinde rahatsn..Bende sasrdm arkadslrnla neden rahat hissetmiyorsun ki

efsane4 .!.:

Allah Allah çelişkili bi durum..bence o kadarda pısırık degilsn ki isyerinde rahatsn..Bende sasrdm arkadslrnla neden rahat hissetmiyorsun ki

Genişletmek için tıkla...

bilmiyorum. dışarıdada rahat konuşamıyorum. arkadaşlarım konuşuyorlar ama ben iki kelimeyi bir araya getiremiyorum. işyerinde nasıl konuştuğumu bilmiyorum. ne bilim belkide hergün gördüğüm insanlar ondan kaynaklı olabilir.

Arkadaslrn fazla elstirel ya da aşırı özgüveni olan kimselerse kendini biraz kasıyor olabilirsn.Ama 10 yıllk arkaslk doğal olmak için iyi bi süre hani yeni ortam çoğu insan için çekinme sebebi olabilir..Bide çok aşırı konuskanlarsa sen daha pasif kalıyor olabilirsn bilemedm

Konusamadiginizi dusunuyorsunuz yaaa peki arkadaslik nasıl kurdunuz?? Ben de bunu merak ettim.

Anaaa birden bu yaziyi benmi yazdim dedim :) bende ayniiii senin gibiyim..

daisysun .!.:

Konusamadiginizi dusunuyorsunuz yaaa peki arkadaslik nasıl kurdunuz?? Ben de bunu merak ettim.

Genişletmek için tıkla...

liseye başlarken arkadaş oldum sıra arkadaşlarımdı ama ben konuşmazdım yine. Sadece mesajlaşırken çok rahattım. sadece dinleyiciyim. onlarda şikayetçi durumumdan azcık sesin çıksın derler yıllardır.

Bana da tuhaf gelen dışarda hiç sesi çıkmayan işyerinde hiç susmayan 2 zıt karakter.

konu sahibi şu soruların cevabını merak ediyorum. biliyorsunuz zilyon tane karakter insan var şu dünyada.ırklar devletler gelenekler dense de kim hangi grupta olursa olsun.birbirinden farklıdır.
1)insan kendi fıtratından neden nefret eder?
2)kendinden nefret etmek nereye kadar devam eder?
3)hep kendinizi annenize babanıza göre mi değerlendirirsiniz?
4)hayat sizi hiç değiştirmeyecek mi?