zaman zaman çok sıkılıyorum bu evden bu yaşantıdan,hatta nefret ediyorum,iğreniyorum bazen...23 yaşında hizmetçilik yapıyorum.bu hayat mı?ve 25 yaşında bir çocuğu büyütüyorum.eşimi... haksız olduğunda hasta numarasına yatıyor,çok kırgın ve sinirli olsamda ilgilenmek durumunda kalıyorum.bunu yaşayanınız varsa bilir ne iğrenç bir durum olduğunu.para istiyorum bir köşede dursun lazım olur diye,5lira 10lira 1lira neyse işte.eşim ne yapacaksın diye soruyor....sigara kullanıyorum vs...para ne yapılır ki?dükkanda kazanılan bütün parayı annelerinin eline sayıyorlar akşam.dolayısıyla para yok...k.vldem yatak odama pat diye dalıyor her seferinde.bir özelim bile yok,kimi zaman sabahları böyle uyanıyorum.aşırı bir sesle kapı açılıyor birden,gün içinde veya uyurken
İNSAN kapıyı çalar değil mi.İNSAN... belim ağrısa yatıp 1-2saat dinlensem suratlar asılıyor..yemek yap,bulaşık yıka,akşama kadar ütü yap,evi temizle,on kişinin ettiği lavaboları temizle,sevgili eltimin misafirleri gelir(kendisi istemiyor)k.vldem "hadi oraya geç,ablana yardım et,yemek pişecek,hoşgeldiniz de"vs...BANA NE ALLAHIM,BANA NE Kİ?sevgili eşim eve gelir...gelir sadece işte.yazacak birşey yok!hergün böyle,hergün.bıktım hayatımdan.kendimi eşim tarafından değersiz hissediyorum.bu evin içinde hizmetçi gibi hissediyorum.bunalıyorum bazen.patlayacak dereceye geliyorum bu benim hayatım değildi ki.yaşamak istediğim bir hayat hiç değildi.bilmesi gereken kişi bunu biliyor.eşim..hiçbir sosyal faaliyetim yok,arkadaşım yok,konuşacağım vakit geçireceğim kimsem yok..ben buna daha ne kadar dayanacağım bilmiyorum.bu hizmetçilikte çekilir aslında etrafımda sürekli laf sokan,suratı asık,her an üzerime yürümeye hazır,istemeden nefret etmiş bulunduğum k.validem olmasa...insan olsa da ev açsa oğluşuna...İNSAN...bana eziyet etmeseniz diyorum hayat...hayatımı adadığım sevgili eşim...bunları görüyor ama elinden birşey gelmiyor.buna dur demiyor.ki ben hastalığında bir çocuk gibi bakarım eşime,üzerini değiştiririm,ayaklarını yıkarım,bakımını yaparım...mutlu olması için çabalarım,onca işimin gücümün arasında şuan ne yapsam mutlu olur diye düşünür ona sürprizler yaparım,onu sıkıp bunaltmamak için ne gerekiyorsa yaparım.kendimden ödün veririm,onu özgür bırakmaya çalışırım...kısacası akla ne geliyorsa onu eşimi mutlu etmek için yaparım.SONUÇTA HAYATINI BERBAT ETMEK İÇİN EVLENMEDİM ONUNLA diye düşünürüm.buna göre hareket ederim.ayrıca kendimde çok bakımlıyım...ama herşey boşuna,kendimi çok değersiz hissettiriyor kocam...k.validemn ağzına bakarım benden memnun kalsın diye,ayağına terliğini getiririm sabahları,hasta olduğunda elimden geldiğince ilgilenirim,evin bir işini elletmem ben yaparım,"kocanı al git gez dolaş anne"derim..."iş güç yapma artık" derim.ama o ne yapar özgürlüğümü elimden alır,azıcık yatıp dinlensem surat asar,herşeyime karışır, VE NE YAPSAM YARANAMAM,kısacası bu!en kötüsü bu!her an gözler üstümde...çamaşırımı değişiyorum odamda belki,ne alemi var pat diye odama girmenin.bana mantıklı açıklama yapacak biri var mı bu konuda.bunu kendisine söyle diyeceksiniz belki ama söylemeyemezsin ki.surat asar,kavga çıkarır,yanlış anlar.hep olduğu gibi yine ben kötü olurum.bugün kendimi iyi hissetmiyorum... ... ....
