- 7 Nisan 2021
- 115
- 88
- 42
- Konu Sahibi iwannabehappy
- #1
Merhaba herkese. Kafamı bir türlü toparlayamıyorum. Allah kimseyi annesiyle sınamasın. Çok zor aklın ve vijdanın arasında kalmak. Benim annemin ciddi psikolojik sorunları var. Kendimi bildim bileli ilaç kullanır. O kadar kendini ve etrafını yoran bi insan ki babam yirmi yıl önce bizi bırakıp kaçtı zaten. Kardeşleri telefonuna bile çıkmaz, bir tane bile arkadaşı kalmadı. Benden başka kimsesi yok. Beni de çok yıpratır ama annem diye katlanırım. Yalnız bırakmamak için 35 yaşına kadar evlenmedim. Evlendim ne çok uzak ne çok yakın bi mesefaye taşındım her daim destek olayım diye. Kendi kendini bu duruma düşürdü biliyorum ama çok da üzülüyorum onun için. Ben gitmesem yapayalnız o evin içinde kimsesi yok. Sıkılır hergün en az bir iki saat telefonda konuşarak can sıkıntısını gidermem, bişeyi bozulsun koşarak gidip tamir ettirmem, hergün sanal marketten ihtiyaçlarını göndermem, vb. benim ana vazifem onun gözünde, çünkü beni büyüttü, okuttu, O anne. Hep öyle der ben anneyim herşey benim hakkım. Bir kere bile olsun teşekkür ettiğini ya da kızım senin ne ihtiyacın, derdin var dediğini bilmem. Bunalırım yine de annemdir boynumun borcudur demem şikayetlenmem. Bunlar bişey değil her evlat yapar ama en kötüsü atakları tuttu mu psikolojik olarak beni yerden yere vurur, saçma sapan şeylerden alınıp ağza alınmayacak şeyler söylemeye başlar, ne olduğunu bile anlamadan kanlı düşmanı olurum. Bu durum bazen saatler sürer bazen günlerce. Normalde bu çocukluğumdan beri alışkın olduğum katlandığım bir durum. Ama şuan üç aylık hamileyim, ne kadar uzak durmaya çalışsam da, mesela 3 aydır hiç evine gitmedim, bi şekilde huzurumu bozmayı başarıyor. Biraz kendimi çekmeye çalışıyorum annemden, intihar ederim filan diyor, benimle sürekli bağlantı halinde kalmak istiyor, telefonlarını filan açmayayım istiyorum bi süre ama yapayalnız evin içinde kendine bişey yapar diye de korkuyorum. Geçenlerde iki üç gün aramadım, o beni arayınca da bi beş on dakika sonra işim var deyip kapatıyordum, yalnız kaldı yani bikaç gün, cumartesi günü hastaneden aradı beni acile kaldırdılar diye eşimle koşarak gittik yanına. Yani uzaklaşamıyorum, onunla muhatapken beni sık sık üzüyor, sıkıntıdan bebeğe bir şey olacak diye korkuyorum. Hormonlardan sağlıklı da düşünemiyorum. Eşimle konuşmaya çalışıyorum o da haklı beni karıştırma diyor. Sağ salim doğumu görürüm inşallah. Allah yardımcım olsun. Okuyunca belki diyeceksiniz ki deli misin niye çekiyorsun bunları ama bir düşünün annenize sırtınızı dönebilir misiniz?
Son düzenleme:
evet annenizin rahatsızlığı psikolojik ve bir çok şeyi bile isteye yapmıyor ancak sizin de kaybolan bir çocukluğunuz var. Ben de babamı kaybettim. Hem babasız hem de sorunlu bir anneyle büyümek ne demek o kadar iyi anlıyorum ki. Ama kelimelerle ifade edilebilecek şeyler değil. İnsan annesinin annesi oluveriyor küçücük yaşından itibaren. Evleniyorsunuz mutlu huzurlu yuvanızda biraz yaralarımı sarayım diyeceksiniz ama diğer yandan anne diyor ki “hayır henüz bitmedi” bu kadarı sizi de hasta eder. Bazı bakımevleri var. Huzur evi değil ancak bakımevi. 7 24 doktorları hemşireleri olan özellikle belirli hastalıklarla mücadele eden insanlar için daha faydalı. Anneniz orada kendisine zarar da veremez. Arkadaşları olur, tedavisiyle profesyonel şekilde ilgilenenler olur. Gerçi bunlar biraz da maddi imkan tabi. Bizim gibi bazı insanlar doğarken bir mücadelenin içine doğuyor maalesef. Dilerim hayatınızın geriye kalan her aşamasında hep huzurlu hep mutlu olun, başka üzüntüler yaşamayın 
