- 10 Ekim 2020
- 1.997
- 8.758
- Konu Sahibi muhtesemgatsby
- #1
Hepinize merhaba, bugün biraz üzgünüm o yüzden buraya yazmak istedim.
Hemen konuma geçeyim, okullar açılana kadar bir iki ay bile olsa çalışmak istiyordum. Çok ihtiyacım olduğundan değil ama evde oturmaktan sıkıldım ve tecrübe edinmek için bazı yerlere başvurdum. Sonrasında birkaç kafeyle görüştüm ve güzel geçti yani istersem hemen başlayabileceğimi söylediler. Aileme başvurmadan önce söylemeye çekindim çünkü zaten pek hoş karşılamayacaklarını biliyordum ama yine de tepkilerine baya kırıldım. Öncelikle annem 'sen beceremezsin ki zaten neden başvurdun' dedi. Evde bile hiçbir şey yapmıyormuşum, başkalarının hizmetini nasıl yapacakmışım. Bu arada ben gerçekten beceriksizim ve pek iş yapmıyorum. Beceriksizliğime kimseyi suçlamıyorum ama annem zaten evde temizliğe yardım etmeme izin vermiyor. Bu öğretilmesi gereken bir şey mi bilmiyorum ama hiç 'bak meyve-sebze şöyle soyulur' demişliği bile yok. Genelde sen otur ben yaparım der. Sonrasında babama söyledim onun da pek hoşuna gitmedi. Okuldan sonra zaten çalışacaksın, neden acele ediyorsun, şimdi hayatının tadını çıkar falan dedi. İngilizce çalışmamı söyledi ama zaten fena değilim yani dil konusunda. Zamanla tam oturur diye düşünüyorum. Onun dışında üzerinde çalıştığım bir şey var ama uzun vadeli bir iş ve bana maddi getirisinin ne zaman olacağı belli değil. Daha 19 yaşındayım ve kendimi çok yetersiz hissediyorum. Sanki dünyada işe yaramayan tek insan benmişim gibi geliyor bazen. Ailemin davranışları yüzünden sanırım. Çalışmakta acele mi ediyorum sizce? İnsanlar sadece maddi kaygıları olduğu zaman mı garsonluk gibi işlerde çalışmalı?
Hemen konuma geçeyim, okullar açılana kadar bir iki ay bile olsa çalışmak istiyordum. Çok ihtiyacım olduğundan değil ama evde oturmaktan sıkıldım ve tecrübe edinmek için bazı yerlere başvurdum. Sonrasında birkaç kafeyle görüştüm ve güzel geçti yani istersem hemen başlayabileceğimi söylediler. Aileme başvurmadan önce söylemeye çekindim çünkü zaten pek hoş karşılamayacaklarını biliyordum ama yine de tepkilerine baya kırıldım. Öncelikle annem 'sen beceremezsin ki zaten neden başvurdun' dedi. Evde bile hiçbir şey yapmıyormuşum, başkalarının hizmetini nasıl yapacakmışım. Bu arada ben gerçekten beceriksizim ve pek iş yapmıyorum. Beceriksizliğime kimseyi suçlamıyorum ama annem zaten evde temizliğe yardım etmeme izin vermiyor. Bu öğretilmesi gereken bir şey mi bilmiyorum ama hiç 'bak meyve-sebze şöyle soyulur' demişliği bile yok. Genelde sen otur ben yaparım der. Sonrasında babama söyledim onun da pek hoşuna gitmedi. Okuldan sonra zaten çalışacaksın, neden acele ediyorsun, şimdi hayatının tadını çıkar falan dedi. İngilizce çalışmamı söyledi ama zaten fena değilim yani dil konusunda. Zamanla tam oturur diye düşünüyorum. Onun dışında üzerinde çalıştığım bir şey var ama uzun vadeli bir iş ve bana maddi getirisinin ne zaman olacağı belli değil. Daha 19 yaşındayım ve kendimi çok yetersiz hissediyorum. Sanki dünyada işe yaramayan tek insan benmişim gibi geliyor bazen. Ailemin davranışları yüzünden sanırım. Çalışmakta acele mi ediyorum sizce? İnsanlar sadece maddi kaygıları olduğu zaman mı garsonluk gibi işlerde çalışmalı?
Bir de ekonomik olarak aileden bir nebze de olsa bağımsız olma hissi çok iyi geldiydi diye hatırlıyorum. Ha. Buna 19 yaşında gerek var mı? Zaten nasılsa bir gün çalışmayacak mısın? O da doğru. Bence yapacak daha iyi bisey bulamayacaksan gir. Olmadı bırakırsın.
Bana sorarsanız çok güzel düşünmüşsünüz çalışmaktan nasıl bir zarar gelebilir ki? Ayrica zaten kendi alanınız ile ilgili de boş durmuyormuşsunuz ne güzel. Garsonluk belki ilerde çalıştığınız alan özelinde size ekstra bir katkı sağlamaz ama para kazanmanın nasıl zor olduğunu, emek vermeyi , insanlarla iletişimi, insanları idare etmeyi vs vs hayata dair o kadar çok şey katar ki para ile dahi alamayacağınız dersler olur. Hiç moralinizi bozmayın yine de her şey gönlünüzce olsun.
