kafamın içi mamak çöplüğü gibi, içimi dökmek istedim

maricinmaricin .!.:

merhabalar. daha önce dershanemde bana asılan hoca hakkında yardım istemiştim sizden hatırlayanlar olacaktır. birkaç sorunumdan bahsetmek istiyorum sizlere. ben yksye hazırlanan bi öğrenciyim. çok küçük yaştan beri hep çevremde arkadaşlarımı, ailemdeki insanları kaybettim. ya hastalıktan ya kaza sonucu ya da intihar gibi sebeplerden. ve şu anda gerçekten her an birine bir şey olacakmış gibi ciddi bir paranoya yaşıyorum. bir de, 5 6 yıldır sadece babam ile ben ikimiz birlikte yaşıyoruz. ve babam soğuk bi insan. evin yükümlülüğü bi kenara, içimde çok fazla sevgi açlığı olduğunu hissediyorum. sanki yaşıtlarımla kendimi kıyasladığımda ben değersizmişim, bi tarafım yarımmış gibi geliyor hep. yetersiz hissediyorum kendimi. antidepresan kullanıyodum, bi süredir iyiydim, tedavim bitti ve üstünden 1 yıl kadar geçti. ve şimdi gerçekten çok kötüyüm. haftaya devlet psikoloğuna gideceğim. ama babam bunun için para vermediği için psikoterapi alamıyorum . bu dertlerimi de kimseyle paylaşamıyorum gerektiği kadar. bir kez anlatıyorum iki kez anlatıyorum, üçüncüde sanki sıkacakmışım gibi geliyor insanları. ne yapacağımı, bu hissin nasıl geçeceğini bilmiyorum. hep eksik hissediyorum kendimi. sınav konusunda bile onlardan düşük bi yer kazanacakmışım gibi geliyor gerçekten. ve ilk tanıştığım insanlar bile bana acıyarak bakıyor sanki, bundan da nefret ediyorum. sınıftaki arkadaşlarım da içten içe bana acıyarak bakıyorlar daha önce benim yaşadığım zorlukları tecrübe etmedikleri için. onların hayatıyla benim hayatım arasındaki uçurumu görmek de üzüyor beni. onların anneleri gereken sevgiyi verirken, maddi manevi ihtiyaçlarını karşılarken ben her şeyi kendim karşılıyorum. ve kendimi çok yalnız hissediyorum. öyle işte içimi dökmek istedim. teşekkür ederim okuyanlara.

Genişletmek için tıkla...

strawberryland .!.:

Kimsenin ne yasadigi disaridan bilinmez emin ol. Benim o yaslarda annem babam birlikteydi ama evde kavga gurultu eksik olmazdi. Kimsenin sahit olmak bile istemeyecegi olaylar olurdu. Huzur yoktu. Herkesin bir yarasi oluyor bu hayatta.

Psikoterapi icin de youtubeda cok iyi psikologlar var onlari dinleyebilirsin butcen yoksa. Ya da ozelden yazarsan uzaktan gorusen psikologlar var seansi cok ucuz 60 lira falan.

Sen sinava iyi hazirlan. Guzel bir meslegin olsun ki ileride geri donup baktiginda zorluklarin seni nereye getirdigini gorup kendinle gurur duyabilbasarilar dilerim.

Genişletmek için tıkla...

AngelicaPickles .!.:

Babanla nasıl hissettiğini açık açık konuştun mu? Eğer konuşamıyorsan nasıl hissettiğini, hangi konularda sıkıntı yaşadığını anlatan bir mektup yazabilirsin. Daha uygun fiyatlı online psikologlar var. Bence gerçekten sıkıntıların olduğunu anlatırsan ve bütçenize uygun biryerler bulursan baban karşılamaktan çekinmeyecektir terapi ücretini

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

merhabalar. daha önce dershanemde bana asılan hoca hakkında yardım istemiştim sizden hatırlayanlar olacaktır. birkaç sorunumdan bahsetmek istiyorum sizlere. ben yksye hazırlanan bi öğrenciyim. çok küçük yaştan beri hep çevremde arkadaşlarımı, ailemdeki insanları kaybettim. ya hastalıktan ya kaza sonucu ya da intihar gibi sebeplerden. ve şu anda gerçekten her an birine bir şey olacakmış gibi ciddi bir paranoya yaşıyorum. bir de, 5 6 yıldır sadece babam ile ben ikimiz birlikte yaşıyoruz. ve babam soğuk bi insan. evin yükümlülüğü bi kenara, içimde çok fazla sevgi açlığı olduğunu hissediyorum. sanki yaşıtlarımla kendimi kıyasladığımda ben değersizmişim, bi tarafım yarımmış gibi geliyor hep. yetersiz hissediyorum kendimi. antidepresan kullanıyodum, bi süredir iyiydim, tedavim bitti ve üstünden 1 yıl kadar geçti. ve şimdi gerçekten çok kötüyüm. haftaya devlet psikoloğuna gideceğim. ama babam bunun için para vermediği için psikoterapi alamıyorum . bu dertlerimi de kimseyle paylaşamıyorum gerektiği kadar. bir kez anlatıyorum iki kez anlatıyorum, üçüncüde sanki sıkacakmışım gibi geliyor insanları. ne yapacağımı, bu hissin nasıl geçeceğini bilmiyorum. hep eksik hissediyorum kendimi. sınav konusunda bile onlardan düşük bi yer kazanacakmışım gibi geliyor gerçekten. ve ilk tanıştığım insanlar bile bana acıyarak bakıyor sanki, bundan da nefret ediyorum. sınıftaki arkadaşlarım da içten içe bana acıyarak bakıyorlar daha önce benim yaşadığım zorlukları tecrübe etmedikleri için. onların hayatıyla benim hayatım arasındaki uçurumu görmek de üzüyor beni. onların anneleri gereken sevgiyi verirken, maddi manevi ihtiyaçlarını karşılarken ben her şeyi kendim karşılıyorum. ve kendimi çok yalnız hissediyorum. öyle işte içimi dökmek istedim. teşekkür ederim okuyanlara.

Genişletmek için tıkla...

A R Y A .!.:

Canım ben üniversite sınavına hazırlandığım sene babam evde oturur, benle annem çalışırdık. Babamın son yıllarda hiç doğru düzgün bir işi olmadığı için evin yükü benle anneme kalmıştı. Sabah dersaneye, öğlen satışa, akşam da yarınki menüyü hazırlama işleri vardı. Pasta börek vs vs yapıp bir yerde satıyorduk. Üniversite sınavından önceki gece okadar yorgun uyudum ki, sabah sınava giderken ayaklarımın altı sızlıyordu. Ben istediğim bölümü kazanamadım ama yine de iyi bir yer kazandım. Çilem bitmedi, üniversite okurken de hep çalıştım çabaladım harçlığımı kazandım, üstelik aileme de gönderdim az da olsa. Bunları niye anlatıyorum biliyor musun bu zorlukları yaşayanın sadece sen olmadığını bil diye. Benim okuduğum okul özel üniversiteydi, ben tam burslu kazanmıştım. Çevrem çok zengindi ama ben hiç ezik psikolojisine girmedim. Neysem oydum. Şerefimle namusumla hem çalıştım hem okudum, babama hiç kızmadım. İyi ki de kızmamışım, mezun olduktan 2 yıl sonra da babamı kaybettim. Hala acısı yüreğimde, ah sağ olsaydı da bir köşede otursaydı. Anksiyete bozukluğu yaşıyorum ama dik durmaktan başka çarem de yok. Bu süreçler bana hep kendime sarılmayı öğretti. Sende kendine sarıl, sıkıntılarını da herkesle paylaşma. Senin boşluğundan yararlanmaya çalışan çok olur

Genişletmek için tıkla...

Oglak kizi .!.:

Seni anlıyorum, ben de nispeten aileme bakmak zorunda olduğum için ünv bırakmak işe girmek zorunda kalmıştım :) her zaman kendi yaşıtlarımın imkanlarına ailesine bakıp kendimin haksızlığa uğradığını düşünürdüm. Ayrıca o yaşlarda arkadaş ilişkilerini çok takıyorsun ama belki de hayatında görmeyeceğin insanlar olduğunu unutma. Babanı suçlamamalısın. O insanların aldığı eğitim büyüdüğü kültür belli. Emin ol dışarısı daha acımasız babanın seni anlamaması ne ki. O yüzden değiştiremeyeceğin şeyler için üzülmeyi bırak. Sen bu sun sen değerlisin senden bir tane daha yok. Sana tavsiyem, kesinlikle bir meslek edin. İleride elinde o da olmayınca şuan hissettiklerinin yerine ben neden iş bulamıyorum neden evlenmiyorum neden şöyle hayatım yokta eklenecek. Veya ağır şartlarda çalışıp yaşamaya çalıştıkça kurtulamayacaksın bunalımlarından. O yüzden sen kendine bak asla etrafına değil, kıyaslama yapma, şuan bu durumunun kıymetini bil ve meslek edin sonra evlenip kendi yuvanı kuracaksın zaten kendi ailen olacak. Hataya düşüp hayatını kötületme sakin.

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Oglak kizi .!.:

Rica ederim keşke bana da bunları söyleyen biri olsaydı. Emin ol senin gibi düşünüp yaptığım hataların haddi hesabı yok. En basitinden güzel bi meslek edinemedim ve şimdi sana dediğim şeyleri düşünüp bunalım yaşıyorum. Kimseden bir şey bekleme buna ailen de dahil, yani baban. Sen kendini düşünmelisin. Kesinlikle önce meslek edin daha sonra sıkıntıların olsa bile hafif atlatırsın. Para her şeydir saygıdır kendini korumaktır. Değildir diyenlere kulak asma. Bırak kendini başkasıyla kıyaslamayı kendini yükseğe almaya bak. Eğer öyle yapmazsan evlensen bile aşağılanmaya eksik hissetmeye devam edeceksin. Keşke bana da birileri söyleseydi bunları. Sakın başkasıyla kıyaslama kendi garanti yolunu çiz önce sonra yaşam sana güzellikler getirecek önce kendine güven aileni her zaman savun evleneceğin adama dahi seni güçsüz görmesin hiç kmse ve umudunu kaybetme kendini sev Yoksa hayat seni yutar sana bunları gece cluplerinde bile çalışmış bri olarak yazıyorum. Şimdiki aklım olsa diye bir şey var ya, işte sen o şimdiki aklım tarafındasın hala. Başarılar dilerim :)

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

merhabalar. daha önce dershanemde bana asılan hoca hakkında yardım istemiştim sizden hatırlayanlar olacaktır. birkaç sorunumdan bahsetmek istiyorum sizlere. ben yksye hazırlanan bi öğrenciyim. çok küçük yaştan beri hep çevremde arkadaşlarımı, ailemdeki insanları kaybettim. ya hastalıktan ya kaza sonucu ya da intihar gibi sebeplerden. ve şu anda gerçekten her an birine bir şey olacakmış gibi ciddi bir paranoya yaşıyorum. bir de, 5 6 yıldır sadece babam ile ben ikimiz birlikte yaşıyoruz. ve babam soğuk bi insan. evin yükümlülüğü bi kenara, içimde çok fazla sevgi açlığı olduğunu hissediyorum. sanki yaşıtlarımla kendimi kıyasladığımda ben değersizmişim, bi tarafım yarımmış gibi geliyor hep. yetersiz hissediyorum kendimi. antidepresan kullanıyodum, bi süredir iyiydim, tedavim bitti ve üstünden 1 yıl kadar geçti. ve şimdi gerçekten çok kötüyüm. haftaya devlet psikoloğuna gideceğim. ama babam bunun için para vermediği için psikoterapi alamıyorum . bu dertlerimi de kimseyle paylaşamıyorum gerektiği kadar. bir kez anlatıyorum iki kez anlatıyorum, üçüncüde sanki sıkacakmışım gibi geliyor insanları. ne yapacağımı, bu hissin nasıl geçeceğini bilmiyorum. hep eksik hissediyorum kendimi. sınav konusunda bile onlardan düşük bi yer kazanacakmışım gibi geliyor gerçekten. ve ilk tanıştığım insanlar bile bana acıyarak bakıyor sanki, bundan da nefret ediyorum. sınıftaki arkadaşlarım da içten içe bana acıyarak bakıyorlar daha önce benim yaşadığım zorlukları tecrübe etmedikleri için. onların hayatıyla benim hayatım arasındaki uçurumu görmek de üzüyor beni. onların anneleri gereken sevgiyi verirken, maddi manevi ihtiyaçlarını karşılarken ben her şeyi kendim karşılıyorum. ve kendimi çok yalnız hissediyorum. öyle işte içimi dökmek istedim. teşekkür ederim okuyanlara.

Genişletmek için tıkla...

kalkyerineyat .!.:

Canım benim ya dur sana önce kocaman sarılayım bi ben de küçük yaşta babamı kaybettim. Arkadaşımı kaybettim sonra. Kuzenimi kaybettim. Geceleri uyanıp annem nefes alıyor mu diye bakardım. Ödüm kopardı ona bir şey olacak diye. Annem beni çok sevdi,çok iyi baktı. Ailemiz de öyle. Ama sana bir şey söyleyeyim ebeveyn kaybı kimsenin ne yaparsa yapaın kapatabileceği bir şey değil. Baban aeni 10 kişilik de sevse sen hep o eksik tarafı hissedeceksin. Ne yaptım? Kendimi sevdim. Aslında insanlar sana acır diye korkuyorsun ya, sen kendine acıyorsun en başta. En zoru bu. Bununla savaş. Kendi iyi taraflarını gör. Bunu kendine sürekli tekrar et. Kendine acıma. Bil ki; herkesin büyük, küçük bi derdi var. Üzülme kendin için. Küçükken ben de çok üzülğrdüm kendi hayatıma. Çok zor gelirdi. Başıma gelen herşeyim sebebi babamın olmaması olduğunu düşünür, hayat böyle gidecek sanırdım :) sonra hayat böyle geçmez, anladım. Kendimi sevdim. Sonra insanların ne küçük, ne saçma konuları dert ettiklerini görünce hayatın komik olduğunu farkettim. Onlara belli etmedim ama eğlenceli bile geldi bana. Kendi yaşıtlarımdan daha güçlü olduğumu ve onlardan 10 adım önde olduğumu farkettim. Şimdi çok zor biliyorum. Hiç ışık görmğyorsun belki de. Ama büyürken öğreneceksin. Sen daha güçlü olacaksın pek çok kişiden. Hayatın kurduğu tuzaklar seni üzmeyecek, korkutmayacak. Güçlü bir kadın olacaksın. Şimdi kendine odaklan. Kendini sev. Kendin için yaşa. Kendini geliştir. Her şey güzel olacak de kendine.

Genişletmek için tıkla...