Yapacak bir şey yok, başa gelen çekiliyor, ben eşimi çok seven onun da beni çok sevdiğini bilen bir kadınım...
Ama kavınvalidemin oğluna aşırı düşkünlüğü, bizde de pek çok soruna neden oldu ve hala da devam ediyor...
Kadınla yalnız olduğumuzda -oğlu yokken- şeker gibi, yavrum kuzum, aslında oğlu yanındayken de aynı.
Ama benim eşimle tartışmalarımda direk oğluma laf söyleme tavrına girer, surat yapar. Konuşmaya da çalıştım senin oğlunsa benimde eşim
tabii ki kavgalarımızda birbirimizi istmeyerek kırabiliriz o da beni kırıyor diyorum, o erkek sen alttan al hemem cevap hazır...
Alt katımda oturuyor, sürekli bi beraber olma arzusu, kahvaltı yapalım, oraya gidelim, buraya gidelim, misafiri gelir beni yanında ister...
Aman ya valla çok sıkıldım, yoruldum aramızda ciddi bir kültürel fark var, onun hayattan zevk alma tarzı ile benimki çok farklı ama anlamıyor....
İnş. bu aralar ev bakıyoruz alıp taşınırımda bu psikolojik şiddetten kurtulabilirim....
Aslında anlatılacak çok şey var da kafanızı şirirmeyim:)