kızlar eşimin son zamanlardaki davranışlarını anlatmaya kalksam sabah olur. şuan öyle yorgun öyle kırgınım ki kısa keseceğim, hem de sizden tavsiye alacağım.
9 aylık bebeğim var kilolarımı veremedim. eşim son zamanlarda artık işi hakaret boyutuna vardırdı. "hayvan gibi göbeğin var, kı*ın patlayacak gibi." vs. demeler. sürekli bakışlarındaki beğenmezlik, tiksinmeli bakışlar, küçümsemeler, hakaretler. gerçi her halim her adımım adama batar oldu ya hayırlısı.
dün teyzesine davetliydik, yerde oturuyorum, teyzesinin de 6.sınıfa giden bi oğlu var. balonla oynuyordu balon bana geldi, ben de oturduğum yerde balona vurdum çocuğa gönderdim, çocuk bana tekrar attı, derken biz paslaşmaya başladık.
odada teyzesi, eşim, çocuk ve ben varız. eşim dur demeye başladı, teyzesi "bırak oynasınlar ne güzel işte her insanın içinde bir çocuk vardır" diyor, eşim hala pis pis bakarak dur diyor. neyse arabada giderken söyledi neden dur dediğini. balona vururken her tarafım sallanıyomuş, ayı gibiymişim, kollarım bilmem nasılmış, iğrenç görünüyormuşum.
daha başka kavga sebepleri de var öyle saçma ki ne benim yazmama değer ne de sizin okumanıza değer onları anlatmıycam.
işte böyle derdim. ben kilo vermek istiyorum ama eşim istiyor diye değil. gerçekten. uzun zamandır istiyorum. bi kıyafet beğenince bile "zayıflayınca alıcam" diye diye uzun zamandır kendime bişey de almıyorum. ikinci sebebi de tabiki gururumdan dolayı, bu lafları duymamak için.
eşimle zaten konuşmuyorum, uzunca bi süre de mecburiyet dışında muhatap olmayı düşünmüyorum. içimden de gelmiyor zaten. başka sorunlar da var belki başka konu açar anlatırım burda konu dağılmasın.
eşime olan düşüncelerinizi zaten yazacaksınız, sizden ricam yorumunuza ek olarak zayıflama tavsiyelerinde bulunun. özellikle de emziren anneler. çok çabuk acıkıyorum ve açken başım dönüyor kesinlikle aç kalamıyorum. öyle akşam şu saatten sonra yemek yemeyim olayını asla yapamıyorum, çünkü dermanım kalmıyor acıkınca. ve şekerli kahve bağımlısıyım. çözümlerinizi, önerilerinizi bekliyorum.