Kızlar fikirlerinize ihtiyacım var 😥

dilanurrr .!.:

yanlış anlamayın lütfen ama ya çalışın ya da çocuk yapın diğer türlü aynı kaos süregelecek.

Genişletmek için tıkla...

melekinsan .!.:

Çocuk yapsam bu mutsuzlukla bir bireyi nasıl hayata hazırlayabilirim bilmiyorum hiç cesaretim yok açıkçası. Ekonomik durumumuz çok kötü değil ama iyi de değil yani tüp bebek masrafini karşılayabiliriz belki ama sonrasında o yavruya güzel bi gelecek nasıl sunarız hiç bilmiyorum İstanbul'da yaşıyorum deprem korkusu zaten ayrı bir kaygı iş konusunda da 4 yıldır çalışmıyorum ve o kadar büyük depresyonun içindeyim ki kendime hiç güvenim kalmadı nasıl yaparım nereden başlarım hiç bilemiyorum bu kadar çaresiz gibi hissettiğim için kendime kızıyorum psikolaga gittim yine içinden çıkamadım

Genişletmek için tıkla...

dilanurrr .!.:

eğer yakınınızda vakit ayıracağınız çocuklar varsa biraz ilgilenin belki annelik duygunuz kabaracaktır tür bebek konusunda ise destek bulabilirsiniz ya da bir amaç için çalışabilirsiniz. Hayata bakış açınızda bir amaç edinmek iyi gelebilir. Deprem konusunda ise şöyle söyleyeyim biz depremden çok uzak bir yerde yaşıyoruz ailelerimizi ziyarete gitmiştik ve bir gece yarısı depremle uyandık onun geleceği varsa zaten sizi bulur onun psikolojiyle buhran yaşamak neye yarar. En basitinden bir gün zaten öleceğiz ne diye yaşıyoruz mu diyelim? Sizi seven bir eşiniz varsa zaten bir adım önde başlamışsınız gerisi ise hayata dair AMAÇ edinme

Genişletmek için tıkla...

melekinsan .!.:

Teşekkür ederim güzel konuşmanız için farkındayım amaçsız kaldığım için bu buhrandayim ama şu an ki durumumda bı amaç bulmak da kolay değil benim için

Genişletmek için tıkla...

melekinsan .!.:

Herkese merhaba ben 4 yıldır evliyim çocuğumuz herhangi bir sıkıntımız olmamasına rağmen olmuyor ve ben bu durumu çok takmıyorum açıkçası çocuksuz bir hayatinda gayet normal olduğunu düşünüyorum tüp bebek ya da farklı herhangi bişey de denemedik. Sorun şu ki çalışmıyorum ben iktisatmezunu evlenmeden önce de farklı bir şehirde muhasebe müdürüydum işimi hic sevmedigim için ve evlenip yaşadığım şehir değiştiği için çalışmıyorum. Ama çok bunaldım artık ben İstanbul'da yaşıyorum 28 yaşında evlendim ve şimdi 32 yaşında ailemden eski çevremden herkesten uzağım çalışmıyorum evdeyim çocuk yok burada arkadaşlarım var ama çok da kafama uygun değiller açıkçası çok sıkıldım çok bunaldım kocamı çok seviyorum ama kafa yapilarimiz hiç uyuşmuyor ben 4 yılda kendimden o kadar uzaklaştım ki artık kendimi taniyamiyorum sürekli eşimin ailesi onun çevresi buradaki arkadaşlıklarım bile onun arkadaşlarının eşleri . Artık o kadar bunaldım ki, sürekli depresyona girip çıkıyorum bir gün iyiyim 3 gün kötü , bir hafta harikayim 2 hafta depresif eşimle kaliteli vakitler de geçirmeye çalışıyoruz ikimizde fitness a gidiyoruz arada kampa gidiyoruz falan ama genel anlamda ben evde yalnızım . Sizin fikirlerinize şöyle ihtiyacım var ben artık büyük bir buhranin içinde kaybolmak tam korluyorum bosansam eşimi de seviyorum ne yapacağımı hiç bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

dila92 .!.:

İçinde bulunduğunuz durumun belli bir sebebi yok gibi geldi bana. Yani ne eş ne çocuk ne de iş. Tamamen bekar hayatinjz gibi olmadığı için belki bu durumdasınız bilemiyorum. Doğal olarak evlilik her iki taraftan da bir şeyler değiştirir normal bu. Ama bence sizin içinizde çözemediğiniz sebebini sizin de bilmediğiniz bir durum var. Koca bir memnuniyetsizlik olabilir mi.

Genişletmek için tıkla...

dila92 .!.:

İçinde bulunduğunuz durumun belli bir sebebi yok gibi geldi bana. Yani ne eş ne çocuk ne de iş. Tamamen bekar hayatinjz gibi olmadığı için belki bu durumdasınız bilemiyorum. Doğal olarak evlilik her iki taraftan da bir şeyler değiştirir normal bu. Ama bence sizin içinizde çözemediğiniz sebebini sizin de bilmediğiniz bir durum var. Koca bir memnuniyetsizlik olabilir mi.

Genişletmek için tıkla...

dilanurrr .!.:

ben teşekkür ederim başarı duygusu tattıracak, sizi güçlü hissettirecek aktiviteler de yapabilirsiniz. Ya da birkaç küçük değişiklik. Emin olun birçoğumuzun rutini böyle

Genişletmek için tıkla...

melekinsan .!.:

Sizin yazınızı okuduktan sonra düşündüm dedim acaba hiç birşeyden memnun olmayan sürekli şikayetçi bı tip miyim diye ama değilim gibi geliyor bana ama düşüneceğim bunu. Yani öyle şımarık bı çocukluk geçirmedim babam ben 1,5 yaşındayken vefat etmiş annem 4 çocukla (8 ve 7 yaşında iki erkek çocuğu 1,5 yaşında ve 3 aylık iki kız çocuğu ) hep çalışmak zorunda kaldı sevgisiz ilgisiz yalnız büyüdük biz annemi suçlamıyorum tabi ki hep çalışmak zorundaydı gündüz ise gider gece evde örgü makisi vardı örgü orerdi yani öyle şımarık memnuniyetsiz bir insan olmayı öğrenecek bir çocukluğum olmadı üniversiteyi ailemin yanında konya da okudum part time çalıştım hep okurken yine öyle bir durumum olamadi mezun oldum muhasebeci olarak çalışmaya başladım ama iş tanimim kesinlikle bana uymuyordu mutlu değildim genel anlamda evet bir mutsuzluk var sürekli üzerimde ama memnuniyetsizliktenmidir bilemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Zerre .!.:

Tekrar iş hayatına dönme şansınız var mı?

Genişletmek için tıkla...

dila92 .!.:

Kendi ayakları üzerinde durabilen mücadeleci bir kadın olmaniz çok güzel. Anladığım şu ki mutsuzsunz ve bunun bir sebebi yok. Ayrılık çözüm olarak görünüyorsa ki tabi bunun kararını sadece siz verebilirsiniz. Umarım düzelir her şey sizin için.

Genişletmek için tıkla...

dilanurrr .!.:

Kesinlikle sevebileceğiniz, kendinizi daha mutlu daha huzurlu hissedeceğiniz aktiviteler iyi gelecektir. Sivil toplum kuruluşları vs. Siz biraz da kendi kimliğinizi bastırmış gibisiniz kendinizi bulun.

Genişletmek için tıkla...