Uzun zamandır takip etmeme rağmen, üyeliğim olduğunu hatırlayıp tekrar hesabımdan giriş yapma kararı aldım. Tabiki sizlerle kafamda ki ufak tefek sıkıntıları paylaşmak fikir almak ta istedim.
Öncelikle ben 4 yaşına girecek bir kızı olan , 23 yaşın da yıllar önce boşanmış bir anneyim .
Maalesef ki okuyamadım , hayata erken atıldım keşke böyle olmasa idi ama oldu.
Anne babam ben küçükken çok zor ve travmatik bir şekilde boşandılar. Şiddetin tam ortasında büyümeye çalıştım
Ve büyüdüğüm de çoğu kadının yaptığı gibi ben de evliliği kaçış olarak gördüm. İyi halt ettim . ASLA EVLiLiGİ BiR COZUM olarak görmeyin..
Annemle babam boşandıktan sonra ben annemle yaşamayı tercih ettim ..Ama babasız sevgisiz nasıl büyünür se öyle büyüdüm.
Karşıma çıkan ilk erkeğe de sorgusuz sualsiz inandim güvendim hayatımı adadim sonuç : İyiki boşandım..
Çünkü ben şiddetin için de büyümüş bir çocuktum ve hala travmalarini yaşıyorum.
Çocuğumu düşündüm her anne gibi ve boyle olması gerektigi için boşandım
Annem 2. Evliliğini yapti ve eşiyle ortak birikimleri ile açtıkları güzel bir yiyecek içecek işletmesi var.
Kendimi orada gelistiriyorum , Çoğu zaman yardima gidiyorum.
Yani çok şükür kimseye muhtaç değiliz.
Ama gel gelelim asil meseleye..
Ben boşandıktan 5 ay sonra karşıma Allah kalbime gore birini çıkardı.Tam bitti dediğim an , hem de boşandık tan kısa bir sure sonra , aslında herşey tam da o an yeniden başladı ..
Kendi de benim gibi evlenmiş boşanmış 1 çocuğu olmuş ama doğumdan kısa bir sure sonra vefat etmiş ...
Ben bunu ona da kendime de çok büyük sorun haline getirdim sonuç ta benim bir evladım vardı .. İzlediklerim ve gorduklerim den oturu de hep guvensizliklerim vardi.Ama bir görseniz okadar güzel anlaşıyorlardi ki.
Hala öyle çok şükür ..
Biz 2 senelik birliktelik üzerine ayni evde yasama kararı aldık. Şuan kendi evimizdeyiz. (Sütten ağzım yandığı icin hemen evlenme taraftarı değilim çünkü )
Biraz da bu şekil de tanımak istiyorum onu çünkü uzaktan herkes biz kadınlar da dahil en güzel yonlerimizi sergileriz bu her daim böyledir.
Bir evde yaşamakla sevgililik faslı birbirinden farklıdır diyerek boyle bir karar aldım.
Bir kaç sene boyle yasamak ve zamanı geldigin de biz artık olduk dediğimiz de imzamizi güle oynaya atmak hayatlarimizi evlilik yolunda birlestirmek istiyorum
Gel gelelim Allah razi olsun okadar sene içerisinde bir yanlışını gormedim.
Değer veren sevgisini hissettiren biri. Kızima kendi oz babasının vermediği maddi manevi ilgiyi sevgiyi veriyor . bunun için ona ayrıca minnettarım.
Kendisi ile aramızda 13 yas var. Ama hic gostermiyor fit kendine bakan giyimine özen gösteren biri.
En önemlisi beyin yaşımız aynı diyebilirim . Çünkü ben de yaşıtlarıma gore olgun biri sayılırım .
Yaşadıklarım ve gorduklerim sonucunda yaş farkı bana hiç sorun olmadı..
Hayatım da hiç baba figürü olmadığı için belki de içgüdüsel de olabilir bu..
Buraya kadar beni ve hayatımı özet olarak size tanıtmak istedim. Hakkım da biraz fikriniz olabilir böylelikle..
Gelelim benim derdimee..
Kızım artik beni dinlemez oldu.. Eskiden okadar anlayışlı ve uysal bir çocuktu ki..
Kesinlikle dinlemiyor.. Mesela ben izinn vermiyorum hemen gidip erkek arkadasima yakınıyor oda hemen izin veriyor tabii..
Ya okadar zorlanmaya başladım ki..
Diyeceksiniz bu da dertmi ama bana gore dert. Erkek arkadaşımı güzel dille kaç kez uyardim ama yokk olmuyor yine ayni.
Ne yapacağım ben boyle bilmiyorum ..
Üstelik çocuk ta istemiyorum biliyor ama geçenler de evlendiğimiz gibi kızımıza bir kardeş yapmamızı yanlız buyumemesini vs dile getirmeye başladı ..
Aramız çok iyi ondan iyisini bulacağimi sanmıyorum ve istemiyorum .
Ama kızım la aramdaki bağ kopuyor sanki benden çok seviyor ilgi gösteriyor her dediğini yapıyor kiskaniyormuyum diyorum bazen inanın ama bu kıskançlık değil..
Çocuk beni otoriter onu şeker bir adam gibi görüyor herşeyi yaptirtiyor .. Ve tabiki o ise gidince simarik hicbir sozumu dinlemeyen bir afacanla uğraşmaya çalışıyorum
. Havalar soğuk dışarı da cikamiyoruz pandemiden dolayı..
Nasıl duzeltebilirim bu durumu hanımlar
(
Öncelikle ben 4 yaşına girecek bir kızı olan , 23 yaşın da yıllar önce boşanmış bir anneyim .
Maalesef ki okuyamadım , hayata erken atıldım keşke böyle olmasa idi ama oldu.
Anne babam ben küçükken çok zor ve travmatik bir şekilde boşandılar. Şiddetin tam ortasında büyümeye çalıştım
Ve büyüdüğüm de çoğu kadının yaptığı gibi ben de evliliği kaçış olarak gördüm. İyi halt ettim . ASLA EVLiLiGİ BiR COZUM olarak görmeyin..
Annemle babam boşandıktan sonra ben annemle yaşamayı tercih ettim ..Ama babasız sevgisiz nasıl büyünür se öyle büyüdüm.
Karşıma çıkan ilk erkeğe de sorgusuz sualsiz inandim güvendim hayatımı adadim sonuç : İyiki boşandım..
Çünkü ben şiddetin için de büyümüş bir çocuktum ve hala travmalarini yaşıyorum.
Çocuğumu düşündüm her anne gibi ve boyle olması gerektigi için boşandım
Annem 2. Evliliğini yapti ve eşiyle ortak birikimleri ile açtıkları güzel bir yiyecek içecek işletmesi var.
Kendimi orada gelistiriyorum , Çoğu zaman yardima gidiyorum.
Yani çok şükür kimseye muhtaç değiliz.
Ama gel gelelim asil meseleye..
Ben boşandıktan 5 ay sonra karşıma Allah kalbime gore birini çıkardı.Tam bitti dediğim an , hem de boşandık tan kısa bir sure sonra , aslında herşey tam da o an yeniden başladı ..
Kendi de benim gibi evlenmiş boşanmış 1 çocuğu olmuş ama doğumdan kısa bir sure sonra vefat etmiş ...
Ben bunu ona da kendime de çok büyük sorun haline getirdim sonuç ta benim bir evladım vardı .. İzlediklerim ve gorduklerim den oturu de hep guvensizliklerim vardi.Ama bir görseniz okadar güzel anlaşıyorlardi ki.
Hala öyle çok şükür ..
Biz 2 senelik birliktelik üzerine ayni evde yasama kararı aldık. Şuan kendi evimizdeyiz. (Sütten ağzım yandığı icin hemen evlenme taraftarı değilim çünkü )
Biraz da bu şekil de tanımak istiyorum onu çünkü uzaktan herkes biz kadınlar da dahil en güzel yonlerimizi sergileriz bu her daim böyledir.
Bir evde yaşamakla sevgililik faslı birbirinden farklıdır diyerek boyle bir karar aldım.
Bir kaç sene boyle yasamak ve zamanı geldigin de biz artık olduk dediğimiz de imzamizi güle oynaya atmak hayatlarimizi evlilik yolunda birlestirmek istiyorum
Gel gelelim Allah razi olsun okadar sene içerisinde bir yanlışını gormedim.
Değer veren sevgisini hissettiren biri. Kızima kendi oz babasının vermediği maddi manevi ilgiyi sevgiyi veriyor . bunun için ona ayrıca minnettarım.
Kendisi ile aramızda 13 yas var. Ama hic gostermiyor fit kendine bakan giyimine özen gösteren biri.
En önemlisi beyin yaşımız aynı diyebilirim . Çünkü ben de yaşıtlarıma gore olgun biri sayılırım .
Yaşadıklarım ve gorduklerim sonucunda yaş farkı bana hiç sorun olmadı..
Hayatım da hiç baba figürü olmadığı için belki de içgüdüsel de olabilir bu..
Buraya kadar beni ve hayatımı özet olarak size tanıtmak istedim. Hakkım da biraz fikriniz olabilir böylelikle..
Gelelim benim derdimee..
Kızım artik beni dinlemez oldu.. Eskiden okadar anlayışlı ve uysal bir çocuktu ki..
Kesinlikle dinlemiyor.. Mesela ben izinn vermiyorum hemen gidip erkek arkadasima yakınıyor oda hemen izin veriyor tabii..
Ya okadar zorlanmaya başladım ki..
Diyeceksiniz bu da dertmi ama bana gore dert. Erkek arkadaşımı güzel dille kaç kez uyardim ama yokk olmuyor yine ayni.
Ne yapacağım ben boyle bilmiyorum ..
Üstelik çocuk ta istemiyorum biliyor ama geçenler de evlendiğimiz gibi kızımıza bir kardeş yapmamızı yanlız buyumemesini vs dile getirmeye başladı ..
Aramız çok iyi ondan iyisini bulacağimi sanmıyorum ve istemiyorum .
Ama kızım la aramdaki bağ kopuyor sanki benden çok seviyor ilgi gösteriyor her dediğini yapıyor kiskaniyormuyum diyorum bazen inanın ama bu kıskançlık değil..
Çocuk beni otoriter onu şeker bir adam gibi görüyor herşeyi yaptirtiyor .. Ve tabiki o ise gidince simarik hicbir sozumu dinlemeyen bir afacanla uğraşmaya çalışıyorum
. Havalar soğuk dışarı da cikamiyoruz pandemiden dolayı..
Nasıl duzeltebilirim bu durumu hanımlar
(
