Lohusayım diye mi, yoksa gerçek duygularım mı?

İlk defa böyle bir konu açıyorum çünkü eşime karşı ilk kez böyle hisler yaşıyorum.. Eşimle severek evlendik. Hala seviyorum tabii ki ama doğum yaptığımdan beri ona karşı bi soğukluk hisseder oldum. Kendi ailemle ona yapılan bir saygısızlıktan dolayı görüşmüyorum. Eşimin haklı olduğu bir konuydu kısaca. Beni de ezip geçtikleri için görüşmeme kararı aldım. Hamileydim o zaman. Dolayısıyla doğum yaptığımda benim ailem yanımda yoktu, eşimin ailesi Allah razı olsun benimle ilgilendi. Hastanede de zorlandım tabii ki kendi ailemin rahatlığı olmadığı için, şimdi evde sürekli kalabalıkta daha çok zorlanıyorum. Normal doğumla başlayan sürecim suyumda mekonyum görülmesi ve açılmam olmamasıyla acil sezaryene döndü. Zorlu da bi doğum oldu benim açımdan. Sezaryen olanlar da bilir maalesef afedersiniz ciddi bir gaz sorunu yaşıyorum. Ev sürekli dolu olunca rahat çıkaramıyorum, çocukların gürültüsünden dolayı saatlerce uğraşarak uyuttuğum bebeğim uyanıyor. Evde kırılmadık eşya kalmadı. Cimri değilim aslında elim açıktır ama örneğin bebeğime aldığım oyuncaklar ben odadayken elden ele gezmiş. Çocuğumun ilk oyuncaklarını ilk kendi oynasın istediğimden istemiyorum vermek, sanki ben cimriymişim gibi davranıyorlar. Öpmeyin diyorum odadan çıktığım gibi bebeğimi öpmeye çalışıyorlar. Vermiyorum çocuğumu elden ele gezmesini istemediğim için. Eleştiri alıyorum. Bebeğim zaten birkaç hastalık ile birlikte doğduğundan bağışıklığı düşük. Bir senin mi çocuğun var kafasındalar hissediyorum ama dile getiremiyorlar sadece sürekli gergin olduğum için. Adeta patlamaya hazır bi bomba gibiyim artık. Ve bunlar için onlardan ziyade eşime kızıyorum. Çünkü istemediğimi rahat edemediğimi söylediğim halde benim durumuma saygı duyacağına aman bizimkilere ayıp olmasın kafasında. Benim için hep eşim öncelikti, onun böyle yapması beni ondan, karakterinden soğuttu.. Güya bana yardım ediyorlar diye bir de beni suçluyor nankörlük ediyormuşum gibi, ama temiz evimi şuan çoluk çocuk yüzünden b.k götürüyor. Tek avantajları yemek yapmak. Onu da benim mutfak düzenimi kafalarına göre değiştirerek ekarte ediyorlar zaten. Uyarmaktan o kadar sıkıldım ki artık saldım bir nevi. Şimdi bir de eşim beni aynı evde oturtma derdine girdi kayınvalidemlerle. Onlar evini sattı biz de ev almak istiyorduk kendi bütçeleri istedikleri kapasitede bir eve yeterli gelmediği için bizim bütçemizi de ekleyerek daha büyük bir ev alma kararı almışlar. Ve ben bunu kayınvalidem söylemese bilmiyordum bile. Bakkala bile giderken fikrimi soran kocam böyle mühim bir konuda rızamı bırakın haber bile vermedi. Eşimi o kadar seviyorum ki tek göz odada bile yaşarım diyordum. Ama biz bize kendi ailemizle. Aslında şu doğuma kadar kayınvalidemi çok sevip sayardım ne olduysa lohusa döneminde oldu. Söyledikleri yaptıkları beni o kadar rahatsız etti ki irite oldum. Acaba diyorum lohusayım diye duygularımı yoğun mu yaşıyorum? İlk doğum yaptığımda sütüm az geliyordu sağım yapıyordum uyarmak için. Yarım saat sağdığımda iki yemek kaşığı anca sütüm gelmişti. Kayınvalidem o kadar sağdın gele gele bu kadar mı geldi dedi mesela, çocuk aç falan da deyip duruyordu çok yetersiz hissettirdi söyledikleri. Hemşire geldiğinde sordum ve ilk sağıma göre fazla bile olduğunu bebeğimin şuan alacağı üç damlanın bile kafi gelebileceğini söylediğinde rahatladım. Bebeğim çok kaka yapıyor emdiği gibi altını pisliyor ve bezini değiştirdiğimde anında hatta bazen değişirken bile yapıyor yani. Bana dedi ki senin sütün bu çocuğa yaramıyor bu da benim kafama çok takıldı çok üzüldüm çünkü doğumdan sonra kilosu gerilemişti de. Sonra kontrole götürdüğümüzde doktor dedi ki çok iyi bakmışsınız kan uyuşmazlığınız olmasına rağmen çocuk sarılığını değeri yükselmeden atlatmış tebrik ederim böyle bebek sayılıdır kilo alımı da güzel dedi. Birkaç günde şükür kilo almış. Yine boşa kendimi üzmüşüm. Evin sıcaklığını önerilen sıcaklığa ölçerek ayarlıyorum bana her seferinde bebek üşüyecek kalın giy peteği yükselt diye baskı kurmaya çalışıyor yapmıyorum diye de eleştiriyor bebek hıçkırınca bile üşüyor çünkü falan diyor. Hemşirenin yanında söylediğimde güzel besliyosun midesi genişliyor dedi. Her seferinde sağlık çalışanlarının söylediklerini çürüttüğü halde ısrarla devam ediyor ve şimdiki sağlık çalışanları bilmiyor minvalinde konuşuyor. En çok bam telime vuran olay da emzirirken bebeğim uyuyor memede yanağını okşuyorum emmeye devam ediyor. Bana her seferinde burnunu sık burun sıkmak iyidir hem burnu şekillenir falan diye akıl veriyordu. Ben de ben sevmem öyle şeyleri gerek yok diyordum bunu defalarca tekrar etse de. Yanımdayken yine bebeğim uyuduğunda burnunu sıktı ve bebeğim ağlamaya başladı gerçekten o kadar içim gitti ki bağırdım azarladım haliyle. Alındı gitti oh dedim çok şükür. Ama sonra eşimin ikna edişiyle midir nedir birlikte gene geri geldiler. Bu olaydan sonra artık ben asla eskisi gibi olamadım ister istemez sürekli her dediğine yüksek tepki verme gerginlik vs oldu. O da bi gitti gidiş o gidiş. O gitti kızları kaldı sürekli gel git yapıyorlar normal zamanda severim görüşürüm ama şuanda kimseyi istemiyorum aşırı zorlanıyorum ve bunu sürekli dile getirmeme rağmen gitmiyorlar eşim de asla beni anlamıyor dinlemiyor. Zaten tesettürlüyüm kaynım kayınbabamın yanında bunalıyorum sürekli başörtü elbise ferace ya çocuğu emzircem soyun emzir giyin gel aşırı bunaldım. Sürekli ateş basıyor üşüme geliyor belim ağrıyor gazım oluyor ya en kötü salonumda uzanıp ayaklarımı uzatmak istiyorum ya çok mu. Bugün görümcemin kalbini kırdım bebeğim her ağladığında kucağımdan almaya çalıştığı için çok sinirlendim elini sinirle ittim ve yardım istesem zaten söylerim nedir bu ikidebir diye bağırarak tepki gösterdim. Alındı içine attı diye üzüldüm ama ben istemiyorum ki yardım falan onlara da dedim ki eğer bana yardım etmek istiyorsanız tek ihtiyacım yemek oluyor yapın getirin ve gidin. Yine de gitmiyorlar lohusa yalnız bırakılmazmış keşke direkt gidin deseydim artık yemek falan da istemiyorum yakın bi arkadaşım var onlardan çok daha iyi bakıyor bana. Her gün yemek getirip bırakmak istiyor kız içeri bile girmiyor bebeğim henüz yenidoğan mikrop kapar diye öyle anlayışlı ve akıllı biri. Bizimkilerin niyeyse kafası almıyor öpmeyin diyorum tamam elini öpelim diyor yahu elini ağzına sokuyor bu çocuk hiç öpmesen ölür müsün. Çıldırmak üzereyim ve ben artık hiç aklıma gelmezken boşanmayı bile düşünür oldum. Bunun sebebi de eşimin ailesine gereken sınırı çizmemesi. Toksik bi haldeyiz mıç mıç hiç sevmediğim durumlar ben aile olarak da daha sakin daha sayısı az bir evde büyüdüm bunlar bana fazla geliyor. Ne yapmalıyım acaba geçici hisler mi yaşıyorum abartıyor muyum bilmiyorum ama çok bunaldım ne dersiniz?