Merhaba arkadaşlar öncelikle paylaşacağım sorunumdan çok utanıyorum çok acı çekiyorum. Sanırım 5 ya da 6 yaşlarındaydım kuzenim tarafından tacize uğradım daha doğrusu tam anlamıyla hatırlayamıyorum çünkü çok küçüktüm o benden 8 9 yaş kadar büyük hatırladığım kısmı beni elemesiydi defalarca. Annem ile onun annesi sürekli sigara içmek için balkona çıkarlardı ben de onların yanına gitmek istediğimi hatırlıyorum ama beni hep durduruyordu. 10, 12 li yaşlarıma geldiğimde artık neyin ne olduğunu tam anlamı ile anladım ama hiç kimseye anlatamadım çünkü korktum ailemin beni suçlamasından ya da aileme zarar gelmesinden. Sonra susmakla beraber içine kapanık biri oldum hiç arkadaşım yok. açıkcası kendime duvarlar ördüm çünkü kendime ve çevreye güvenim yok çok korkuyorum her şeyden bazen ağlama krizleri oluyor ama kimse bilmiyor gizli gizli. bu yük bana çok ağır geliyor, vicdanım hiç rahat değil. o da ben de artık büyüğüz 20 li yaşlarımızdayız o hatasını sanırım anladı benden uzak duruyor ben de aynı şekilde. konuşmuyorum onunla aynı havayı solumak bile istemiyorum ama akrabayız kimseye anlatamadım artık anlatamam da. Kimse inanmaz hem annem ve babam iyicene yaşlandılar, hastalar. Üzülsünler istemem. Çünkü yine ben suçlu olacağım bu benim sırtımda ömrüm boyunca taşıyacağım bir yük ama artık kaldıramıyorum bazen intihar etmeyi düşünüyorum nolur yardım edin ben bu işin içinden çıkamıyorum. Öbür şahıs ise serseri tiplerden hiç takmıyor ama sadece benden uzak duruyor şükürler olsun Ve keşke diyorum annelerimiz daha bilinçli olsa bizi yalnız bırakmaza keşke artık kızlar susmaza keşke susmasaydım :'( Kızlar bu kadar hor görülürken erkekler bu kadar yükseltilmese lütfen kız bebeklerinizi kardeşinizin çocuğuyla bile yalnız bırakmayın
*Okuduğunuz için teşekkürler
*Okuduğunuz için teşekkürler
Hiç psikologa gitmedim. okuyorum tek yapabildiğim Allah'a sığınmak ve iyi bir meslek sahibi olmak için çalışmak. Ben sadece insanlara sinirleniyorum. Akraba diye mecburiyetten görüşüyorsun tam nefes alacakken her şey yeniden hatırlanıyor. Yaşıtlarım çok neşeli bense çok yaşlı hissediyorum. İntihar etme düşüncesi çok saçma ama bazen gözüme çok cazip geliyor sonra öyle bir insan için değmeyeceğini düşünüyorum vazgeçiyorum Birde beni bitiren şey o sırada çok küçük olmam acaba ne kadar ileri gidebildi inanın bu soru 15 yıldır aklımda umarım sadece eleme kısmıyla kalmıştır (tek tesellim, bu olay bir tramva o kısmı hatırlıyorsam öyle bir şey olsa hatırlardım sanırım ya da annem farkederdi bu teori ne kadar doğru?) Eğer bu konuyu okurken böyle bir olayı yaşıyorsanız lütfen susmayın. Sonra daha çok pişman olursunuz korkmayın anlatın 
