Cocukken annem beni surekli, hergun doverdi hergun. Saniyordum ki annelerin dovmesi normal horsey, anneler dover cunku cocuklar hakeder. Anne tabi o, buyuk ya, hakettigimiz icin dovdugunu soylerdi. Butun bacaklarim mor, yesil curuk olurdu, suratim curuk, kafam sismis, her yerim terlik, oklava, bilumum eline ne hangi alet gectiyse onun izi olurdu. Dedim ya normal saniyordum, buyuyunce gordum ki cocuklari ne yaparsa yapsin hic ama hic dovmeyen aileler varmis. Anne ve babasindan bir tokat bile yemeden yetismis kisiler var. Babam annemi doverdi, normal sanirdim. Biz kardesimle dovusurduk, normal sanirdim.
Evlendim, esimde asla ve katiyen siddet yok. Hic yok. Cocugumuz var, kesinlikle ve kesinlikle ailemizde siddet yok, bagirma yok, sert bir sekilde kizma yok. Sert bir sekilde kolumu, bacagimi cekistirme, eliyle itme vs gibi seyler bile yok. Ben de cok garipsedim basta, esimin tabiriyle gercekten dayaga alismisim, anormal geldi bana ailemiz.
Annem, babam, kardesim hala aynilar, hala kufur ve kavga dolu hayatlarina devam ediyorlar, ben o ortamdan uzagim cok sukur. Siddet normal birsey degil. Hicbir yerde olmamali.
Valla yaşadığım evlilik ütopik değil.Tercih meselesi.Akıllı tercih tabi.Baştan bile bile lades diyip sonra her evde şiddetin varolduğunu savunmak tuhaf.
