Herkese hayırlı geceler. Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Biraz uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Eşimle 5 senelik tanışmadan sonra evlendik. Sevgiliyken ailesi kapalı beni de kapatmak istiyorlar diye sürekli tartışıyorduk. En son eşimin sözüne yeminine güvenerek evlenmeye karar verdik. Ben istemediğim sürece beni kapatmayacaktı ancak öyle olmadı tabi Olaylı bir evlenme süresi geçirdik. Uzak şehirlerde yaşıyor ailelerimiz benim memleketimde nikah kına yapıldı nikahtan sonra yemek verildi güzel bir yerde eşimin memleketinde de mevlütlü düğün yapıcaz dediler tatsızlık çıkmasın diye tamam dedim keşke demeseydim Neyse bana resim attı eşim abisinin düğününün olduğu yerde yapılcakmış öyle dedi şık güzel bi yerdi attığı resimler sonra nedense bi evde yapalıma döndü konu daha sonra mahalle salonunda okundu mahalle salonuda yol ağzı böyle giren çıkan belli değil lokantadan bozma bile değil öyle kötü yer ilk girdğim an hemen lavaboya kaçtım ağlamaya başladım gördüğüm hayal kırıklığı karşısında kendimi tutamadım. Neyse bi şekilde atlattık o günüde. bu arada biz daha yeni nişanlandığımızda 2. Günüydü görümcem eşimi aramıştı o güne kadar beni hergün arayıp sürekli konuşan kadın eşime biz kızı sevmedik ailesi açık bize uygun değil nişanı at gibi gibi şeyler söyledi. Eşim o zaman ailesiyle ters düştü yanımda olun olmayın evlenicem dedi. Ondan sonra bi şekilde düzeldi araları tabi benim bunları bildiğimden hiç birinin haberi yok hala da yok. Hala yüzüme gülebiliyorlar. Düğün salonuna da benim sülalemden biri gelirse diye ilk gösterdikleri salonda yapmaktan vazgeçmişler. O salonda büyük olacağı için daha çok kişi geleceğinden evde yapalım sadece bayanlar olsun demişler daha sonra eve sığılmayacağını düşünüp mahalledeki salon bozuntusunda yapmaya karar vermişler. Böyle de en güzel günümün içine ettiler Her neyse evlenmeden önce eşimin örtü konusunda verdiği sözler anlamını yitirdi evlendikten sonra ve nedense bu süreçlerin hepsinde hep sadece kendimi parçaladım nedense ağzımı açıp hayır diyemedim hiç bişeye ağzım dilim tutulmuş gibi oturup ağladım ama hayır yapmıcam diyemedim. Denedim ancak içimde yok kesinlikle karşı değilim örtüye herkesin kendi tercihi saygı duyarım ancak ben Allah için kapanmıyorken kul yüzünden başımı örtüyordum. bi alışkanlıkta yoktu içimden de gelmiyordu bu yüzden devamlı eşimle huzursuzluk yaşıyorduk. Evlenmeden önce evimi yerleştirirken eşimin ailesi geldi temizliğe yardıma bu arada biz eşimin ailesine 4 saat benim aileme 17 saat mesafe uzakta oturuyoruz ve babam yok lisedeyken vefat etti bunuda söylemek istiyorum belki bi şekilde bişeyleri bağlar bana akıl verirsiniz. Neyse uzaklıktan ve o dönem kardeşimin doğumu yaklaştığından annem gelemedi. Kaynanam ve eltim geldi temizliğe evi yerleştirmeye yardıma. Evi hep sirkeyle sildi kayınvalidem. Sadece yatak odamı eltim temizledi. Ben o sırada mutfakla uğraşıyordum. Neyse biz evlendik ama sürekli ya onlar geldi ya bizi çağırdılar bir hafta evimizde yatamadık devamlı bir aradaydık. Sonra hamile olduğumu öğrendim artık dedim rahat ederim Ama tabi ki edemedim Bu sefer daha sık çağırmaya başladılar gittiğimizde bizi bir hafta iki hafta tutmalar evimize dönmek istediğimizde sürekli bi bahaneler bulmalar. Tabi bu her gittiğimizde ben kapanmak zorunda kaldığım için günden güne büyüyen kavgalar eşimde aşırı huzursuzluk hatta o dönem hamileyim demeden boşanmayı düşündüm mesleğim var annem var kendimi geçindiririm dedim. Hamileliğimin daha başıydı ancak devamlı uykum geliyordu benim normal mi bilmiyorum ama uzanıyordum odaya gidip eltim veya kaynanam iş yapmaya başlıyordu eşimde gelip beni kaldırıyordu kalk yardım et diye inanın o dönemdeki eşim hiç tanıdığım bi insan değildi aşırı değişmişti. Bende de nedensiz ağlama krizleri almış başını gidiyordu Böyle böyle derken ben annemin yanına kaçtım annemi özledim diyip. Annemin yanındayken napıyor acaba bizim kereta diye doktora gittim kontrol zamanıda gelmişti. İçimde de değişik bir his vardı. Doktora gitmem gerek diye. O sıra cinsiyetini merak ettiğimden ondan dolayıdır diye zamanını bekledim kotrolun. İçimdeki huzursuzlukla gittim doktora. Keşke ilk huzursuzlandığımda gitseydim sonuş değişir miydi bilmiyorum ama bebeğimde anensefali teşhisi koyuldu. Eşimi aradım dedim böyle böyle hemen geri döndüm birlikte doktorumuza gittik ancak sonuç değişmedi. Teşhis doğruydu biz arada iki doktora daha gittik hepsi aynı şeyi söyleyince sonlandırmakla sonlandırmamak arasında kaldık. Ne yapacağımı bilmez halde düşünüyordum sürekli. Bir yandan da bu başıma gelen başımı bi açıp bi kapamam yüzünden mi diye düşünüp kendimi yiyordum. Daha sonra aşırı bulantılarım olunca hastaneye gittik bebeğimin kalbi durmuş. Sonlandırmak zorunda kaldık. Bu arada anensefali bilmeyenler için beynin gelişmemesi ve beynin dışında oluşması gereken kafatası kemikleri ve derinin oluşmaması. Ben üzüntülü olduğum zamanlarda yalnız kalmayı acımı iki gün üç gün neyse o kadar kendi kendime yaşayıp yeniden hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Karakterim böyle sanırım. Bu yüzden annemi istemedim eşime de dedim kimse gelmesin. Hastaneden çıktık eve geldik bi baktım evde kaynanam çıkmış gelmiş eşimde bana söylememiş kızarım diye sonrasında görümcemde geldi tabi çoluk çocuk o acımı bile yaşayamadım o halde bile kahvaltı hazırlayıp yemek yapmak zorunda kaldım. Neden yaptım bilmiyorum ama çok afedersiniz mala bağlamış gibi yaşıyordum resmen ara ara hiç bişey olmamış gibi devam etmeye çalışıyordum ancak aniden gelen ağlama krizlerim bana acımı hatırlatıyordu. Bir hafta kaldılar o bir haftayı bir şekilde geçirdim. Onlar gittikten sonra durduramadığım bi şekilde ağlayarak iki gün geçirdim. Bi yandan neden ben bi yandan Allah'ın takdiri hayırlısı böyleymiş diyordum. Kendimi iki ay içinde az buçuk topladım en azından eskisi gibi ağlamıyorum ama hala insan içine çıkamıyorum. Tüm dünya bana karşı gibi ikinci çocuk için 8 senedir tedavi gören eltim hamile kaldı. Hemen alelacele bize yetiştirdiler. Oysaki benim hamileliğimi bir çocuğu olmasına rağmen ondan saklamışlardı üzülmesin diye. Görümcem eltim vs böyle onların sülalesinden bayanların whatsapp grubu vardı benide eklediler orada devamlı bir hamilelik bir bebek muhabbeti. Burda çok okudum çok kişinin başına geliyor ancak insan yine de hemen atlatamıyor. Tek değilim biliyorum ama yine de bu avutmuyor hayırlısı böyleymiş diyorum yine de avutmuyor işte. Üstüne bir de sürekli böyle muhabbetler yapmaları iyicene canımı sıktı gruptan çıktım. Hemen görümcem aradı niye çıktın diye niye çıktığımı bile düşünemiyor o derece belki de işine gelmiyor. Eltimle kaynım evlendiğimizden beri evime gelmediler geleceklerdi eltim hamile olduğunu öğrenince aramışlar eşimi doktor yol yasak dedi biz gelmicez diye. Ben de hamileydim her hafta sonu çağrıldım gitmediğim hafta kendileri geldiler. Gittiğimde de oturamadım eltimin halısını bile yıkadım. Kaynanama bırakıp gitti benim işim var gelcem diye kaynanam tek başına yıkamaya başladı sonra beni çağırdı beraber yıkadık kimse sen hamilesin demedi ama hanım hamileymiş. Aşırı derecede sinirlerim yıpranmış vaziyette. Eşime dedim sen rahat yüzü göstermedin ne oldu koca bi boşluk gör ders al dedim abinken üç dört saatlik yola gelmedi insanlar eşini bebeğini düşünüyor dedim. Ağzımdan istemeyerekte olsa sen öldürdün lafı çıktı. Başını kapa kalk yardım et öyle yap böyle yap diye diye beni yıprattın değdi mi dedim başladık oturup ağlamaya ama sanırım ondan sonra eşim yeniden tanıdığım eşim oldu. Belki de böyle acı yaşamamız gerekiyordu bilmiyorum ama en azından eşim yine tanıdığım kişiydi. 2 hafta önce kayınvalidem kulağından ameliyat oldu orda insan bitmiş gibi görümcem eşimi arayıp söyle de gelsin anneme bakan yok. Eltimden için zaten sürekli yatıyor bende çocuklardan gidemiyorum söyle de bindir otobüse gelsin anneme bir hafta baksın gibi gibi şeyler dedi. Telefonda tüm bunların hepsini duydum. Kapadıktan sonra telefonu eşim dedi gider misin dedim başımı örtmüceksem sıkıntıya sokmucaklarsa bakarım yoksa gidelim alalım buraya getirelim yine bakarım dedim. Ki bakardımda ama gelmedi araba yasakmış öyle dediler ısrarla beni çağırdılar. Gitmedim bu sefer eşimde zorlamadı sen nasıl istersen dedi annesinin ameliyatına bile gitmedi yollarda karlıydı ama yollar açıldıktan sonrada gitmedi. O ilk evlendiğimiz dönemki halinden eser yok resmen nazar değmesin inşallah. Ailesinden bir anda bu derece uzaklaşması hoşuma gitmiyor ancak biz onlardan uzaklaştıkça eşim ilk tanıdığım adam gibi hiç bir şeye beni zorlamıyor ne bileyim kızmıyor. Normalde uyumlu sessiz bir insan nasıl öyle olmuştu anlamıyorum. Arkadaşlar çok uzun tuttum biliyorum ancak birazda yazarak rahatlamaya ihtiyacım vardı kusura bakmayın. Kafamdaki soru şu biz çok sık gidip gelirken eşim gerçekten tanımadığım bir insandı biz ayağımızı kesince eskisi gibi oldu sizce ne yapmalıyım sonuçta eşimin ailesi görüşmemek olmaz ama görüşünce de huzursuzluk oluyor ne yapacağımı bilemiyorum. Yardımlarınız için şimdiden teşekkür ederim.
Son düzenleme:
. Sonra sirkeli suyla duşa girdim. Üstüne okaliptuslu duş jelini dökünce kokusu da kalmıyor zaten. Ertesi gün de gittim saçlarımı katlı kestirdim. Sonra bir kursa yazıldım.Sıfırdan dedim Oh mis! İnanarak yaptım her şeyi.Gerçekten sıfırdan başlamış gibi hissettim.Olumsuzlar gitti hayatımdan.Umarım böyle devam eder. 1 hafta sürdü hepsi ama şu an süperim.
Geçmişi unut
daha sonra kestiremedim hamileliğimi öğrenince kestirme ömrü kısalır vs dediler alakası yok aslında çok araştırdım ama cesaret edemedim yine de uzun olmadı ömrü ne yazık ki 
saçlarımdan başlayamadım bilemiyorum ama kestiremedim. spor salonuna yazıldım aşırı kilo aldım aniden bunları vermeliyim dedim ancak kar yağdı yaşadığım yerde yollar kapandı yine eve kapandım evde xbox üzerinden oyunlar var dans oyunu onları oynadım bi kaç gün başka şeyler yaptım ama dönüp dolaşıp hep kendimi bunları düşünürken buldum hala sürekli arayıp beni çağırmaları bi yandan eşimi arayıp bindir otobüse gönder demeleri vs ben unutmaya çalıştıkça devamlı bi yerden hatırlatmaları kendilerini ne bilim sürekli geri itiyor beni ileri gidemiyorum. Sanki ben kuklayım ne isteseler yapıcam. Sonuçta eşimin ailesi hiç görüşmemek elbette olmaz ama benden ne istiyorlar bi kere iki kere hayır dedikten sonra bi insan neden sürekli ısrar eder benden ne ister diye düşünüyorum düşündükçe köprüleri yakıp herşeyi nişanı at demelerinden itibaren yüzlerine çarpmak istiyorum ama sonunda eşimle aramız belki düzelmemek üzere bozulur diye susmaya çalışıyorum. Sonra içimi dökmek için buraya geliyorum ağlancak halime gülmeye çalışıyorum belkide büyü diye düşünüp günah alıyorum Allah affetsin ama yarın tüm evi inanarak tekrar sirke ile sileceğim babanemin yaptıklarından kalma psikolojik bir şey belki şu an düşündüğüm ama uzaklaşınca mutluyuz dipdibeyken kavga etmediğimiz gün yoktu 
Eşin kapanmanı kendi için mi istiyordu yoksa ailesi için mi?
