- 18 Mayıs 2012
- 2.254
- 1.465
Merhaba arkadaşlar, sorunum uyumak değil tabi ki.. Öyle mutsuzum ki kafayı vurup uyuyorum mutsuzluğumdan.. Sorunum hem somut hem de soyut olarak yalnız oluşum.. Somut derken etrafımda çok kişi yok, soyut oluşu da etrafımda yakın olanların da uzak oluşu. Yaşım 30 u geçti, bu zamana kadar evlenmeyi öyle ciddi ciddi düşünmedim. Düşünsem de öyle biri karşıma çıkmadı.. Yaşıtım arakdaşlar evlenip 2. 3. çocuğunu doğuruyor.. Her ne kadar evlenmeye hazır olmasam da onları görüp kendi yalnızlığımı fark ediyorum.. Benden küçük kardeşim benden önce evlendi. O hep hazır olmuştu evlenmeye. Ben daha E harfini bile düşünmezken. Evlenmeyi hem düşünmüyorum hem de daha şimdi bu kadar yalnızsam ilerde ne olacak diyorum.. Evlenmekten de korkuyorum. Kendi işlerimi zor idare ediyorum. Bazen hayat enerjim olmuyor bişey yapmak istemyorum. Kendimle anca ilgileniyorum.. Yine o mutsuz ve kafayı vurup uyuduğum zamanlardayım.. Ya hu illa evlenmek şart değil bir iki tane adam gibi dostun arkadaşın olsun diyorum Allah beni nası bir imtihan ediyorsa ne hayat arkadaşı ne yakın dost vermiş..
Edit: İlla ama evlenmem lazım gibi anlaşılmasın.. Burada anlatmak istediğim şey, arkadaşlara, etrafa bakınca yalnız olduğumu fark ediyorum.. Onu anlatmak istedim
Edit: İlla ama evlenmem lazım gibi anlaşılmasın.. Burada anlatmak istediğim şey, arkadaşlara, etrafa bakınca yalnız olduğumu fark ediyorum.. Onu anlatmak istedim
Son düzenleme: