- 13 Mart 2015
- 2.965
- 4.480
- 40
içim inanılmaz acıyor ve daralıyor. ağlıyorum nefes alamıyorum. tarifsiz ama tarifsiz bir acı. herkes sever ama ben bilmiyorum fazla sevdim insan üstü sevdim.
eşimle zaten sorunlarımız vardı ama bugün ikimizde alkollüydük. sonra inanılmaz saçma bir sebepten tartışmaya başladık. sonra o tartışma büyüdü çığlık çığlığa bağrışmaya dönüştü. araba kullanıyordu eşim. sağa sola savruldu araba. sonra bana küfretti. hemde çok büyük bir küfür ilk defa.. bende bunu duyunca ona küfrettim o da bana tokat attı. ilk defa küfür ve şiddet yaşadık inanamadım. öyle bir delirdimki arabanın kapısını açtım indir beni burda diye bağırdım. kapıyı kapattırdı.
o öfkeyle aldım elime telefonu annemi aradım. olanları söyledim ve avukat tutalım boşanıyoruz dedim. ilk ışıkta durduğundada attım kendimi arabadan. bir akrabası vardı annemin avukat. annemden numarasını aldım. aradım boşanmak istediğimi söyledim. tamam yarın gel dedi başlarız işlemlere dedi. eşimede (hala niye eşim diyosam) mesaj attım işlemleri başlatıyorum diye. o da annesinin yanına gitmiş anlatmış. karşılıklı öyle bir hırs yaptıkki..
şu an annemdeyim bende. yeni yeni sakinleşiyorum. kapattım telefonumu. telefondski ismini bile değiştirdim resimleri sildim. sanki kabus gibi uyanınca biticek gibi ama gerçek dimi?.. uyanamıyorum kabustan..
bir anda nasıl oldu nasıl bu hale geldik bilmiyorum. bunca sene sonra bana nasıl vurdu bilmiyorum. ve en son avukata verdiğimi söylemek için mesaj attığımda kendimi tutamayıp bunu nasıl yaptın falanda dedim. yaptığım herşeyin arkasındayım hakketin dedi. öyle bir sinirlendimki sen erkek olsan bir kadına ne söylenip ne söylenmeyeceğini el kalkmayacağını bilirdin. üstelik karına ettiğin küfre bak. sen erkek değilsin oğlan çocuğusun yeter ben mii büyüteceğim seni dedim. bu arada eşim 27 yaşında ben 30.
ben bu yaptığını asla ama asla kabullenemiyorum. yani nasıl olabilir böyle bir şey bu nasıl bir cesaret şuursuzluk.. daha ekleyebileceğim sıfatları buraya yazamıyorum.. ve bir tokatla siz boşanır mıydınız bilmiyorum ama ben boşanıyorum..
keşke hepsi kötü bir rüya olsa.. uyansam sarılsam ona bana bunu yaşatmamış olsa.. bu acı beni öldürüyor.. öldürüyor.. tarifsiz... özlüyorum bile özlediğim için kendime kızıyorum bu kadar mı gurursuzsun dite. yarın arayıp seni seviyorum diyip ona koşasım sarılasım var ama katlanamıyorum böyle bir hareketi yiyemem yutamam bunu affedemem.. hayatımda bu kadar kafam karışmadı bu kadar nefret etmedim ve bu kadar acı çekmedim. şimdi napıcam ben? yarın gidip boşanıcam dimi.. bu acı kalıcı olacak dimi... zamanla azalsada geçmiycek dimi... peki ya düzelsek? hiçbir şey aynı olmayacak bir kere yaptığı için yeniden yapacak ben bir kere kabullendiğim için cesaret alacak kimbilir nasıl bir ilişkimiz olacak. herşeyden önemlisi bunu ben kendime yediremiycem hatırladıkça nefret edicem..
benim yerimde olsanız ne yapardınız?
eşimle zaten sorunlarımız vardı ama bugün ikimizde alkollüydük. sonra inanılmaz saçma bir sebepten tartışmaya başladık. sonra o tartışma büyüdü çığlık çığlığa bağrışmaya dönüştü. araba kullanıyordu eşim. sağa sola savruldu araba. sonra bana küfretti. hemde çok büyük bir küfür ilk defa.. bende bunu duyunca ona küfrettim o da bana tokat attı. ilk defa küfür ve şiddet yaşadık inanamadım. öyle bir delirdimki arabanın kapısını açtım indir beni burda diye bağırdım. kapıyı kapattırdı.
o öfkeyle aldım elime telefonu annemi aradım. olanları söyledim ve avukat tutalım boşanıyoruz dedim. ilk ışıkta durduğundada attım kendimi arabadan. bir akrabası vardı annemin avukat. annemden numarasını aldım. aradım boşanmak istediğimi söyledim. tamam yarın gel dedi başlarız işlemlere dedi. eşimede (hala niye eşim diyosam) mesaj attım işlemleri başlatıyorum diye. o da annesinin yanına gitmiş anlatmış. karşılıklı öyle bir hırs yaptıkki..
şu an annemdeyim bende. yeni yeni sakinleşiyorum. kapattım telefonumu. telefondski ismini bile değiştirdim resimleri sildim. sanki kabus gibi uyanınca biticek gibi ama gerçek dimi?.. uyanamıyorum kabustan..
bir anda nasıl oldu nasıl bu hale geldik bilmiyorum. bunca sene sonra bana nasıl vurdu bilmiyorum. ve en son avukata verdiğimi söylemek için mesaj attığımda kendimi tutamayıp bunu nasıl yaptın falanda dedim. yaptığım herşeyin arkasındayım hakketin dedi. öyle bir sinirlendimki sen erkek olsan bir kadına ne söylenip ne söylenmeyeceğini el kalkmayacağını bilirdin. üstelik karına ettiğin küfre bak. sen erkek değilsin oğlan çocuğusun yeter ben mii büyüteceğim seni dedim. bu arada eşim 27 yaşında ben 30.
ben bu yaptığını asla ama asla kabullenemiyorum. yani nasıl olabilir böyle bir şey bu nasıl bir cesaret şuursuzluk.. daha ekleyebileceğim sıfatları buraya yazamıyorum.. ve bir tokatla siz boşanır mıydınız bilmiyorum ama ben boşanıyorum..
keşke hepsi kötü bir rüya olsa.. uyansam sarılsam ona bana bunu yaşatmamış olsa.. bu acı beni öldürüyor.. öldürüyor.. tarifsiz... özlüyorum bile özlediğim için kendime kızıyorum bu kadar mı gurursuzsun dite. yarın arayıp seni seviyorum diyip ona koşasım sarılasım var ama katlanamıyorum böyle bir hareketi yiyemem yutamam bunu affedemem.. hayatımda bu kadar kafam karışmadı bu kadar nefret etmedim ve bu kadar acı çekmedim. şimdi napıcam ben? yarın gidip boşanıcam dimi.. bu acı kalıcı olacak dimi... zamanla azalsada geçmiycek dimi... peki ya düzelsek? hiçbir şey aynı olmayacak bir kere yaptığı için yeniden yapacak ben bir kere kabullendiğim için cesaret alacak kimbilir nasıl bir ilişkimiz olacak. herşeyden önemlisi bunu ben kendime yediremiycem hatırladıkça nefret edicem..
benim yerimde olsanız ne yapardınız?
