- 3 Aralık 2006
- 3.073
- 132
- 62
Sevmek nedensiz başlardı, işte bu yazıda öyle başladı, önce kağıdı sevdim serdim önüme, sonra kaleme sevdalandım aldım elime ve hiç nedensiz başladım süt beyaz kağıda yüreğimi çizmeye...
on yıllık sevmeye adanmış bir maziyle dikildi karşıma yüreğim, hatta taa ruhlar aleminde öğrenmişti sevdalanmayı, önce sevgilerin en büyüğünü içine yerleştirmişti tanrıya duyduğu, ki onun sevgisinden razı gelmemişmiydi dünyaya imtihan için gönderilmeye... Sonra ruhunun bedene sarılma zamanında bulunduğu kutsi bedene sevdalandı, onun varlığı için tüm çabaları sarfeden kişiye adını bile bilmediği, sonraları anne demeyi öğrendiğine... Gözlerini ilk açtığında onu ürküten dünyayı tanıdıkça sevdi, tanıdıkça sevmekten vazgeçti...
Büyüdü, büyümeyi sevdi. Yürüdü, yürümeyi. Ağlamayı bile sevdi zor zamanlarında,yanlızlığı sevdi kalabalıktan sıkıldığında, ve kalabalığı yalnızlıktan korktuğunda... Oyuncakları oldu, barbisini sevdi ama onunla oynamayı değil! Arkadaşları oldu birsürü sevdi onlarıda kimileri çoktan unutmuş olsalarda, Sevmekten vazgeçmeyenlerini sevdi, Dost bildi! Dost bildikleri de unuttu kimi zaman, çekip gitti... Çekip gitmeyi değil kalmayı sevdi, kalıp sevmeye devam etmeyi...Sevmekten hiç vazgeçmedi!
Bir gülü sevdi; dalında duran, mevsimleri; doğayı zaman içinde renkten renge boyayan, mektupları; uzak diyarlarda sevilenlerden birkaç satıra sıkıştırılmıs özlemleri taşıyan, doğayı, hayatı, varlığı, yokluğu hepsini sevdi işte... Parkta oynayan çocuğu sevdi, dolmuşta yanına oturan yüzüne bile bakmadığı kızı, yaşlı bir teyzeyi yer verdiği...Sevdi işte nedensiz...
Aşık olmayı sevdi sonra, içine oturan o duyguyu, o delirten, bir anda terletip bir anda üşüten, ellerini titreten, yüreğini sızlatan, aklını başından alıp uzak diyarlara taşıyan, özlemleri kavurup kavurup sıcak sıcak yüreğine döküp dağlayanı, ağlatanı, güldüreni... Sevdi hiç pes etmedi, nedensiz başladığı yolculuğunda yol almaktan vazgeçmedi... Sevdi, Sevdi, Sevdi...
Gün oldu kapıyı sabır çaldı,hiç tereddütsüz buyur etti içeri, "Beni misafir etmen gerek ne zaman gideceğime ben karar vereceğim" dedi! En güzel minderlerini serdi yere, oturttu onuda köşesine... Evet ya sabretmeyide sevdi hala oturuyor minderinde...
Herkese yer var yüreğinde! Acı çekmeyi bile sevdi bu divane yürek güzel günlerin kiymetini bilmek uğruna...
Hiç nedeni olmadan, içinde bir parça gaye gütmeden, çıkar büyütmeden Sevdi ,Seviyor, Sevecek... Eger birgün vazgeçerse bu sevdadan işte o vakit bilinsin ki yüreğim son nefesini verecek...
(alıntı)
on yıllık sevmeye adanmış bir maziyle dikildi karşıma yüreğim, hatta taa ruhlar aleminde öğrenmişti sevdalanmayı, önce sevgilerin en büyüğünü içine yerleştirmişti tanrıya duyduğu, ki onun sevgisinden razı gelmemişmiydi dünyaya imtihan için gönderilmeye... Sonra ruhunun bedene sarılma zamanında bulunduğu kutsi bedene sevdalandı, onun varlığı için tüm çabaları sarfeden kişiye adını bile bilmediği, sonraları anne demeyi öğrendiğine... Gözlerini ilk açtığında onu ürküten dünyayı tanıdıkça sevdi, tanıdıkça sevmekten vazgeçti...
Büyüdü, büyümeyi sevdi. Yürüdü, yürümeyi. Ağlamayı bile sevdi zor zamanlarında,yanlızlığı sevdi kalabalıktan sıkıldığında, ve kalabalığı yalnızlıktan korktuğunda... Oyuncakları oldu, barbisini sevdi ama onunla oynamayı değil! Arkadaşları oldu birsürü sevdi onlarıda kimileri çoktan unutmuş olsalarda, Sevmekten vazgeçmeyenlerini sevdi, Dost bildi! Dost bildikleri de unuttu kimi zaman, çekip gitti... Çekip gitmeyi değil kalmayı sevdi, kalıp sevmeye devam etmeyi...Sevmekten hiç vazgeçmedi!
Bir gülü sevdi; dalında duran, mevsimleri; doğayı zaman içinde renkten renge boyayan, mektupları; uzak diyarlarda sevilenlerden birkaç satıra sıkıştırılmıs özlemleri taşıyan, doğayı, hayatı, varlığı, yokluğu hepsini sevdi işte... Parkta oynayan çocuğu sevdi, dolmuşta yanına oturan yüzüne bile bakmadığı kızı, yaşlı bir teyzeyi yer verdiği...Sevdi işte nedensiz...
Aşık olmayı sevdi sonra, içine oturan o duyguyu, o delirten, bir anda terletip bir anda üşüten, ellerini titreten, yüreğini sızlatan, aklını başından alıp uzak diyarlara taşıyan, özlemleri kavurup kavurup sıcak sıcak yüreğine döküp dağlayanı, ağlatanı, güldüreni... Sevdi hiç pes etmedi, nedensiz başladığı yolculuğunda yol almaktan vazgeçmedi... Sevdi, Sevdi, Sevdi...
Gün oldu kapıyı sabır çaldı,hiç tereddütsüz buyur etti içeri, "Beni misafir etmen gerek ne zaman gideceğime ben karar vereceğim" dedi! En güzel minderlerini serdi yere, oturttu onuda köşesine... Evet ya sabretmeyide sevdi hala oturuyor minderinde...
Herkese yer var yüreğinde! Acı çekmeyi bile sevdi bu divane yürek güzel günlerin kiymetini bilmek uğruna...
Hiç nedeni olmadan, içinde bir parça gaye gütmeden, çıkar büyütmeden Sevdi ,Seviyor, Sevecek... Eger birgün vazgeçerse bu sevdadan işte o vakit bilinsin ki yüreğim son nefesini verecek...
(alıntı)
