- 2 Eylül 2011
- 137
- 61
Mrblar nerden başlasam bilmiyorum bundan bir bucuk yıl önce kardeşimin iş arkadasıyla tanıştım görüşmeye başladık ilk ay sonu beni ailesiyle tanıştırdı ertesi gün eski erkek arkadasım ortaya çıktı beni tehdit etmeler nişanlıma gidip hakkımda olmadık seyler söyler söylemler onun akrablarına söylemeler falan derken çok sıkıntılı bir dönem geçirdim bu sırada nişanlım hem yanımda oldu destek oldu aştık sorunları ben açık bir insanım hem çalışıyorum hem okuyorum haliyle kızlı erkekli arkadaşlarım vardı nişnalım hoşlanmıyor diye numaramı degiştim sosyal hesaplarda erkekleri çıkardım kavgalar dövüşler olmasın defalarca beni terk etti gittim özür diledim pişmanım dedim kendimi affetirdim.ocak ayında kendisine dedim eger beni istiyorsan bu iş ciddiyete binsin dedim oda kendini düzelt çeki düzen ver oturmasını kalkmasını bil bende seninle evleneyim dedi bende yakası açık kıyafetleri bıraktım kalçamı kapatacak seyler giymeye başladım falan filan derken 14 şubatta evlenme teklifi etti ailem istmedi iş yüzünden ben kamuda çlışıyorum o özel sektörde yaşlarımız ben 29-30 ben iki yüksekokul bitirdim bir lisans o lise mezunu ailem bunlardan dolayı istmedi sordular soruşturdular iyi dedi etraf ailemde ben istiyorum diye tamam dediler nişan kıyafeti almaya kayınvalidem ile gittik ben önceden bi iki yere bakup begenmiştim onlarıda götürdüm benim begendigimi begenmediler sonra ben kabarık bişiye tamam dedim eve geldik annem çok kabarık oldugunu hem söz hem nişan bi arada olacak odlugu için uygun degil dedi nişanlımı arayıp söyledim bana annemlere karsı zaten saygıszılık yaptın onları gezdirdin şimdide vazgemekmi istiyorsun ya o olacak yada tesettür giyeceksin dedi bende dedim ben açıgım .istemiyorsan kalır bu iş dedi benim aglamlar dinir krzileri falan korktum aileler araya girdi falan benim begendigim d,ger elbise oldu kısa kol ve v yakaydı dedi yakası kapanacak kolları uzayacak dedi artık sorun yaratmamak için tamam dedim yaptırdım güzel oldu ama ilk halinden bambaska bir elbise oldu .kıyafet yüzünden beni cezalandırdı ve fotograf çekimine götürmedi .kendimi teselli ettim tlfla çekildi çıktı yaparım dedim. 27 gün önce nişanı yaptık güzel eglenceli oldu ama hepsi o kadar bir hafta sonra anneler günüydü ben hediye aldım kayınvalideme gittim ama o benim annemi aramadı bile annemin çok zoruna gitti benimde gitti söyledim ama yoğundum çalışıyordum dedi agladım ama elime gecen hiç bişi olmadı neredeyse bi aydır nişanlıyız ve kavgalıyız mesajlaşmıyoruz konusmuyoruz ve bir gün bile dısarı çıkmadık pazar günü aradım dısarı çıkalım dedim iftardan sonra mırın kırın yaptı yok dedi ben ısrar edince üç ay sonra evlenecegiz birbirmizi hep görecegiz dedi ben ısrar edince param yok dedi ben dedim benim var dedim orda kıyamet koptu napayım senin varsa falan filan .mesele para degil öyle olsa her gün sigaraya 11 tl vermez dısarıya çıkmak illa yemge cafeye gitmek degil. parkada gidebilrsin beraber yürüyüşte yapabilirsin ama benimle buluşmak istemiyor eskidende ben sevmezdi ama haftada iki üç çıkar sinemya cafeye gider beraber zaman geçirirdik ama nişanlandıktan sonra bir kere bile çıkmadık ve çok zoruma gidiyor etraftan soruyorlar nişanlılık nasıl gidiyor rahat rahat gezip tozuyorsunudr diye çok yogun çalısıyor falan deyip geçiştiryorum her gün ama her gün aglıyorum artık kendime engel olamıyorum yolda işte göz yaşlarıma hakim olamıyorum çünkü nefsime agır geliyor .beni dısarı çıkarsa bi çiçek yollasa yollamayı bıraktım parktan koparık getirse dünyalar benim olacak görüyorum duyuyorum nişanlıyken geziyorlar tozuyorlar nişanlıları çeyizlerine hediyeler alıyorlar. ama benimkinde hiç bişi yok .beni kölesi gibi görüyor gel dediginde geldigi git dediğinde gittiği sürekli kavga çıkarır ve bana kavgacı der ben hiç bişi söyleyemem korkumdan tartısmam bile hakretler eder defol git der rahat der huzur ver der ..yaz geldi kısa kol giyemiyorum korkumdan bu dönem okulum sondu bırakmadı okula gideyim gidersem kavga dövüş tripler .eskiden aksam oldumu evde durmazdım yani bununla tasımadan önce sürekli ark dısarda kardeşlerimle tatile giderdim.şimdi kardeşlerimle gidemiyorum arkadaşlarımla çıkamıyorum.üç beş yakın kız ark var korkumdan onlarla buluşacagım diyemiyorum onlarda evliler çoçukları var ama rahat rahat otrup kahvelerini içebiliyorlar kendiside bunu biliyor sen asla öyle olamazsın bensiz bi yere gideemzsin diyor.arabyla tek basıma dısarı çıkamıyorum basıma bir iş gelirmiş...benim tek derdim gezmek arkadaşlarım ve kıyafetimmiş hem bunu söylüyor ama yemin ederimki öyle degil artıkm kaldıramıyorum keşke sözden önce kıyafet yüzünden çıkan kavgada bitip gitseymiş bu kadar yıpranmaz bu kadar aglamazdım.nişanı atmak istiyorum ama cevreden tepkilerden korkuyorum duyuldu artık agustosta düğün var herekse söylendi seviyorum da ama böyle nasıl oalcak bilmiyorum anneme söyledim benimle ilgilenmediği için ayrılmak istedigimi annem bosver dedi yanında dursun koca mı koca dedi. yarın bize iftara gelecekler ailem çagırdı herkesin içinde söyleyip kurtulmak istiyorum .kendimi ezik içine sindirilmiş hor görülen kişiliginden ödün vermiş kişiliksiz olarak görüyorum mutsuzummmmm
