Öncelikle lütfen okumadan yargılamayın. Eski sevgilimle ilişkimiz 16 yaşındayken başlamıştı ve ne yaşadıysam onunla yaşadım, arada ayrıldık birleştik kavgalar ettik ama sonunda hep birbirimizi bulduk. Biri bu kadar sevilebilir miymiş, sevilirmiş demek ki. O da beni çok seviyordu, ilk aşkı bendim hatta tek aşık olduğu kişi bendim duygusal ilişkilerden korktuğu için, zaten bizim ilişkimiz de o yüzden çok sancılı başlamıştı. 16 yaşında başladı dedim ama birbirimizi sevmemiz 16 yaşında başladı, 18 yaşında çıkmaya başladıki, aradaki iki yıl ikimiz için de çok sancılıydı ama duygusal ilişkiden korksa da bir kere beni sevdiğini söyledikten sonra hiç sözünden dönmedi. Geçen sene işyerinden biri benden hoşlanıyordu ve çok açık bir şekilde belli ediyordu her ne kadar sınır koysam sonuçta iş arkadaşım aynı ortamda bulunmak zorundaydık, eski sevgilim de sinirlendi ve kavga ettik, ilk defa bu kadar ağır kavga ettik ayrıldık, o işi için yurtdışına gitti ben de çok dağıldım ama kendimi toparlamaya çalıştım. Ayrıldıktan dört ay sonra nişanlımla tanıştım, birlikteyken çok mutluyduk, uyumluyduk ve birbirimizi de seviyorduk evet eskisine duyduğum gibi güçlü bir aşk yoktu ama sevgi vardı. Evlenme teklifi etti, kabul ettim. Sonra o geri döndü, arkadaş ortamımız aynı olduğu için mecburen aynı ortamda durduk, bana benim adıma mutlu olduğunu, beni hala sevse de en iyisini hak ettiğimi söyledi. Uzak durmaya çalışıyorum ama nişanlım da çok farklı davranmaya başladı sanki evlenirsek bir süre sonra sadece evli olmak içine evlenmiş çiftlere dönecekmişiz gibi bir hal var, zaten benden önce onun da başkasını sevdiğini biliyorum. Eski sevgiliminse beni hala sevdiğine eminim, ben de ona duyduğum duyguları kimseye duymayacağımı biliyorum bir daha, o güzel şarkıda dediği gibi aslında "Bir öfkeye mahkum ettik herşeyi". Kimseyi üzmek istemiyorum ama kendim de hayatım boyunca mutsuz olmak istemiyorum, lütfen bir akıl verin.