Öncelikle kardeşin inanılmaz terbiyesiz ve seni düşürdüğü durum korkunç. Ben olsam uzun süre konuşmazdım, kalkıştığı şeyin bir bedeli olmalı.
Öte yandan 33 yaşında kadınsın, ailen de olsa kendini bu kadar ezdirmene, "bunu bize nasıl yaparsın" yaygarası karşısında ezilip büzülmene şok oldum. Çünkü en basitiyle "Yaparım kardeşim, çünkü benim de hormonlarım var, üreme içgüdüsüne sahibim milyonlarca insan gibi" mottosunda olman gerekiyordu.
Ben de beyaz türklerden değilim bu arada, pazar sabahları klasik müzik eşliğinde kahvaltı edilen bir evde büyümedim. Ailem orta muhafazakarlıktadır. Şunu gözlemledim; bu konularda sen ne kadar "haklısınız, günah.. şu bu... yapmamalıydım" diye ezilip büzülürsen o kadar üzerine geliyorlar. Annem eski erkek arkadaşımla beraber kaldığımızı ilk duyduğunda kıyameti koparmıştı, saçma sapan konuşarak beni utandırmaya, kendimi kötü hissettirmeye çalışmıştı. Dik durdum, yukarıdaki mottoyu edinmiştim, yetişkin oldugumu her zaman hatırlattım.
Babam gece dışarı çıkmama çok kızıyordu, bu saatte kız çocuğunun dışarda ne işi var diye gürlerdi. "Ben kız çocuğu değilim, 32 yaşında kadınım" dedim (60 ına merdiven dayamış eski kuşak adamın kadın kelimesiyle eyvah bakire değil mi bu diye düşünecek olmasını da umursamadım.) Şimdi tek başıma yaşıyorum, bir kere bile bu konularda bişey sormazlar. Laf açılırsa annem "ciddi düşünmediğin adamı evine çağırma" moduna geçer en fazla. 30 unu geçmiş kadın hayatı kendi kararları, kendi istediği doğrultuda yaşayamıyorsa vay ona vaylar ona..
Sana en fazla sevgilin konusunda fikirlerini söyleyip, istemediklerini belirtebilirler gerisi sende. Bu yaşta kadınsın, kendine 12 yaşında korunmaya muhtaç kız çocugu gibi davranılmasına müsade etme.
ama erkek arkadaşımı da seviyorum napicam hiç bilmiyorum
